Καλέ, πάρτε με και εμένα το φτωχό…
Ο τίτλος είναι, ίσως, υπερβολικός. Κάνει κάτι από… Βασίλη Καϊλα. Αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, επιβεβαιώνοντας το μέγεθος της απελπισίας που επικρατεί στις τάξεις της βρετανικής κυβέρνησης, η οποία αναζητά τρόπους (κατά το δυνατόν, εύκολους και γρήγορους) να θωρακίσει την οικονομία της από τις προκλήσεις που την περιμένουν μετά την οριστικοποίηση του διαζυγίου της από την Ε.Ε.
Τι άλλο μπορεί, άλλωστε, να πει κανείς διαβάζοντας τις πληροφορίες για το σχέδιο που επεξεργάζονται στο βρετανικό υπουργείο διεθνούς εμπορίου, σύμφωνα με το οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο θα επιδιώξει να γίνει η πρώτη χώρα που θα ενταχθεί στη συμμαχία του Trans-Pacific Partnership, χωρίς βέβαια να είναι χώρα που βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό ή τη θάλασσα της νοτίου Κίνας, που υποτίθεται ότι στοιχειοθετούν τα θεωρητικά γεωγραφικά σύνορα της ανερχόμενης εμπορικής ομάδας.
Βεβαίως, θα μου πείτε, δεν υπάρχει κανόνας που να τους εμποδίζει σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και αγορά. Στην Eurovision βάλαμε το Αζερμπαϊτζάν και εσχάτως και την Αυστραλία. Όμως, η TPP δεν είναι κανά ψυχαγωγικό πανηγυράκι για τις λαϊκές μάζες. Είναι ένα εμπορικό σύμφωνο που αγκαλιάζει έντεκα δυνάμεις, μεταξύ των οποίων την Ιαπωνία, το Μεξικό, τον Καναδά και την Αυστραλία και έχει αρχίσει δε, να «δείχνει» τα δόντια του, αφότου τα κράτη μέλη συμφώνησαν το Νοέμβριο να δρομολογήσουν το επόμενο βήμα της συμμαχίας τους, που θα τους φέρει ακόμη πιο κοντά.
Επιπλέον, αμφότερες οι πλευρές έχουν βάσιμους στρατηγικούς λόγους να επιθυμούν ένα ακόμη ισχυρό μέλος. Η συμμαχία του TPP επιθυμεί διακαώς να απαντήσει στο πλήγμα που υπέστη όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε –για μια ακόμη φορά- να αντιστρέψει απόφαση του προκατόχου του, Μπάρακ Ομπάμα και να αποσύρει τις ΗΠΑ από το γκρουπ. Ο νέος πλανητάρχης θεωρεί τα εμπορικά σύμφωνα «bad business» για την μικρομεσαία Αμερική που τον εξέλεξε και ασχέτως αν έχει δίκιο ή όχι (το θέμα σηκώνει χωριστή συζήτηση), με τον γνωστό, χαρακτηριστικό του τρόπο, τους άφησε στα… κρύα του λουτρού.
Από την άλλη πλευρά, η Βρετανία ετοιμάζεται να μείνει μόνη και (μην γελιόμαστε) αδύναμη σε μια παγκοσμιοποιημένη εμπορική αγορά. Με την ίδια την Ε.Ε. θα προσπαθήσει ιδανικά να καταλήξει σε μια νέα εμπορική συμφωνία. Όμως, για τον υπόλοιπο κόσμο θα πρέπει να κινείται πλέον μόνη της και να ξεκινήσει από το μηδέν να διαπραγματεύεται και να υπογράφει σύμφωνα διμερούς εμπορικής συνεργασίας. Υπό την έννοια αυτή, η ένταξη σε ένα έτοιμο γκρουπ θα την γλυτώσει χρόνο και κόπο, τουλάχιστον σε σχέση με τα έτερα μέλη της ομάδας. Έτσι, κάπως, κάπου, κάποιος, σε ένα μίτινγκ στο Λονδίνο έριξε την ιδέα του TPP, που άρχισε να σχηματοποιείται από την ομάδα του αρμόδιου υπουργού Λίαμ Φοξ. Μάλιστα, ο κύριος Φοξ «αλληθωρίζοντας» προς ανατολάς για να βρει λύσεις στο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει, ετοίμασε βαλίτσες για Κίνα, όπου θα βρεθεί τις επόμενες ημέρες για να «ψαρέψει» συνεργάτες, επενδυτές και όποια συμφωνία μπορεί να κλείσει με τον κόκκινο δράκο.
Πάντως, ακόμη και αν τα σχέδια αυτά ευοδωθούν δεν θα είναι αρκετά για να προστατέψουν την βρετανική οικονομία μετά το brexit, αν το Λονδίνο δεν τα έχει βρει προηγουμένως με τις Βρυξέλλες. Με δεδομένο το μέγεθος της αλληλο-εξάρτησης της βρετανικής αγοράς από τα υπόλοιπα κράτη μέλη, αν Βρετανία και Ε.Ε. δεν καταφέρουν να φτάσουν σε μια νέα εμπορική συμφωνία, η ζημιά κυρίως για την βρετανική πλευρά θα είναι τεράστια. Αρκεί να αναφέρουμε ότι και οι 11 χώρες-μέλη του TPP αναλογούν σε λιγότερο του 8% των βρετανικών εξαγωγών ετησίως, όταν η Γερμανία από μόνη της απορροφά το 11%. Ωστόσο στο Λονδίνο γνωρίζουν ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για την επόμενη ημέρα και για εναλλακτικές διεθνείς συμμαχίες, οπότε έχουν βγει στη γύρα… παρακαλώντας.
