Μια ακόμη Γνώμη αφιερωμένη στους Άραβες φίλους μας!
Από το 1948 το Ισραήλ, με τον καλό ή κακό του τρόπο, χειρίστηκε την ύπαρξή του, το πένθος του, την απώλειά του, τη μνήμη του, τους αραβικούς πολέμους του, τους εχθρούς του, τη φτώχεια, την τρομοκρατία, τον αντισημιτισμό, την διεθνή κοινότητα και πάνω απ’ όλα χειρίστηκε τα λάθη του. Την δεξιά του, τις έριδές του, τους ορθοδόξους του και τις ενοχές του.
Εχει καταφέρει να υπάρχει, να ευημερεί, να είναι ελεύθερο και – όσο μπορεί – να είναι ασφαλές. Να παίζει ένα ρόλο γύρω του. Μέσα από πολιτικές σκληρές, ενίοτε άδικες αλλά πάντα αποφασιστικές, έχει να προσφέρει ένα παρόν και ένα μέλλον στους πολίτες του – Εβραίους και Αραβες.
Οι Άραβες – ναί παρακαλώ, Άραβες, όχι απλώς “παλαιστίνιοι” – έκαναν πολέμους, έκαναν Μαύρους Σεπτέμβρηδες, Μόναχα, Φατάχ, Χαμάς – είχαν όλες τις αραβικές χώρες πίσω τους, φανατικές και μετριοπαθείς, είχαν Αιγύπτιους, είχαν Σοβιετικούς, είχαν μια παγκόσμια συμπάθεια από την εποχή των Μάηδων του 68 και της Ευρωπαϊκής Τρομοκρατίας μέχρι τις αγκαλιές του Ανδρέα και τα ακόντια της Σακοράφα. Είχαν ευκαιρίες. Κι αυτό που έχουν να δείξουν είναι πόνο, θάνατο, δυστυχία – για τους άλλους και πάνω απ’ όλα για τους ίδιους. Καλά τα έλεγε η Γκόλντα Μείρ.
Η κλάψα που μεταφέρει την ευθύνη – αυτή η μάστιγα των ανθρώπων, των γενεών και των χαμένων χωρών. Αν δεν σου δίνουν νερό οι Ισραηλινοί, πάρε από την Αίγυπτο. Πάρε από τους αδελφούς άραβες. Φτιάξε εργοστάσιο αφαλάτωσης. Σταμάτα τις ρουκέτες και κάνε την Γάζα Dubai αδελφέ μουσουλμάνε Αραβα – γιατί λεφτά υπάρχουν.
“Είναι πιό πολύπλοκο” θα μου πείτε. Βέβαια είναι.
Αλλά ξέρετε ποιός έχει δίκιο;
Δίκιο έχει, όποιος έχει αποτέλεσμα.
Το κείμενο είναι από το διαδίκτυο από τον Mikrogiannakis Ioannis σε προφητική ανάρτηση το 2021.
