Μίχαλος: Το ασφαλιστικό σύστημα είναι μη λειτουργικό, άδικο, αναξιόπιστο και αντιαναπτυξιακό

Την αναγκαιότητα μίας σοβαρής μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό σύστημα, με τρόπο που δεν θα στηρίζεται σε λογικές προηγούμενων δεκαετιών, επισήμανε ο Κωνσταντίνος Μίχαλος, κάνοντας λόγο για στοχευμένες κινήσεις εξορθολογισμού ώστε να περιοριστούν οι απώλειες στις συντάξεις, αλλά και για ριζικές δομικές αλλαγές που θα δημιουργήσουν ένα νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για τους νέους εργαζόμενους.

Σε ομιλία του σε ημερίδα του ΕΒΕΑ, ο πρόεδρος ΚΕΕ και ΕΒΕΑ επανέλαβε το «αυτονόητο» ότι «καλές και σταθερές συντάξεις μπορούμε να έχουμε μόνο σε μια οικονομία που ανθεί και αναπτύσσεται».

Διατύπωσε, επίσης, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η σταδιακή μείωση των κύριων ασφαλιστικών εισφορών, με ρυθμό της τάξης του 2% κατ’ έτος, ώστε να φθάσουν στα επίπεδα του 10%. «Μια τέτοια παρέμβαση είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε αύξηση της καταγεγραμμένης απασχόλησης, ενώ η μείωση των εσόδων για τα ταμεία ανά υπόχρεο, θα αντισταθμιστεί από την αντίστοιχη αύξηση του αριθμού των υπόχρεων εισφοράς», είπε.

Αναφερόμενος στις νομοθετικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει από το 2010 και μετά, ο κ. Μίχαλος σημείωσε πως «καμία δεν είχε τα χαρακτηριστικά πραγματικής μεταρρύθμισης. Όλες αυτές οι παρεμβάσεις κινήθηκαν σε μια συγκεκριμένη λογική: να καθησυχάσουν ταυτόχρονα δανειστές και συνταξιούχους, τους μεν ότι προωθείται η βιωσιμότητα του συστήματος, τους δε ότι δεν θα μειωθεί το εισόδημά τους στο αμέσως επόμενο διάστημα. Κοινό χαρακτηριστικό ήταν η προσπάθεια διατήρησης των παροχών με δραστική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και συνεχή αύξηση των εισφορών, αλλά και η δημιουργία της εντύπωσης ότι τα όποια μέτρα θα ισχύσουν για τους ‘επόμενους’».

Υποστήριξε ότι το ασφαλιστικό σύστημα εξακολουθεί να στηρίζεται σε μη βιώσιμες λογικές και το χαρακτήρισε ως «μη λειτουργικό, άδικο, αναξιόπιστο και αντιαναπτυξιακό».

«Είναι μη λειτουργικό, αφού η ετήσια δαπάνη συντάξεων στην Ελλάδα είναι η υψηλότερη στον κόσμο, απορροφώντας το 17% του ΑΕΠ. Έχουμε επίσης ένα από τα υψηλότερα επίπεδα εισφορών, ιδιαίτερα για τους αυτοαπασχολούμενους. Έχουμε ένα σύστημα που υπερβαρύνει υπέρμετρα τον κρατικό προϋπολογισμό, απορροφώντας το 40% των φορολογικών εσόδων. Και παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα αφανές χρέος συντάξεων το οποίο εκτιμάται στα 470 εκατ. ευρώ – σε αποπληθωρισμένες τιμές – μέχρι το 2060. Πρόκειται για ένα ποσό μεγαλύτερο από το εθνικό χρέος. Έχουμε, παράλληλα, ένα σύστημα άδικο για τους σημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι οι οποίοι επιβαρύνονται με υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, ενώ έχουν να αναμένουν πολύ χαμηλές παροχές. Σήμερα, για τον μέσο εργαζόμενο με εισφορές 27% το ποσοστό αναπλήρωσης μετά από 35 χρόνια εργασίας δεν θα ξεπεράσει το 50%. Έχουμε ένα σύστημα αναξιόπιστο, γιατί οι ανεδαφικές υποσχέσεις προς τους σημερινούς συνταξιούχους πλέον διαψεύδονται σταδιακά. Από το 2010 ως το 2016 έγιναν 15 περικοπές στις συντάξεις και οι προβλεπόμενες παροχές μειώθηκαν κατά 45 δισ. ευρώ. Και έπονται νέες περικοπές», είπε ο κ. Μίχαλος για να προσθέσει ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι και αντιαναπτυξιακό, «γιατί επιβάλλει δυσβάσταχτο μη μισθολογικό κόστος, υπονομεύοντας την επιχειρηματικότητα και την απασχόληση, τις ίδιες δηλαδή τις πηγές, από τις οποίες τροφοδοτείται».

Όπως υπογράμμισε «τώρα, όμως, είναι δική μας ευθύνη, εθνική ευθύνη, να προχωρήσουμε σε μια σοβαρή μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Συστήματος. Με στοχευμένες κινήσεις εξορθολογισμού για να περιοριστούν οι απώλειες στις συντάξεις, αλλά και με ριζικές δομικές αλλαγές που θα δημιουργήσουν ένα νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για τους νέους εργαζόμενους. Στη βάση μιας τέτοιας μεταρρύθμισης πρέπει να βρίσκεται μια θεμελιώδης παραδοχή: ότι δεν μπορεί ένα σύστημα ασφάλισης να αντιμετωπίζεται ανεξάρτητα από το στόχο της ανάπτυξης».

Οι προτάσεις του ΕΒΕΑ, σημείωσε, κινούνται στην κατεύθυνση μιας ουσιαστικής ασφαλιστικής μεταρρύθμισης η οποία «θα έχει ως επίκεντρο τον περιορισμό του ρόλου του κράτους και τη σταδιακή μετάβαση σε ένα σύστημα τριών πυλώνων, προσαρμόζοντας την εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η θέση μας είναι ότι, μέσα από τη συνδυασμένη εφαρμογή όλων των διαθέσιμων υποχρεωτικών και προαιρετικών μεθόδων ασφάλισης, αλλά και τη δημιουργία ενός δομημένου πλαισίου αποταμίευσης, μπορεί να εξασφαλιστεί επαρκής προστασία για όλους τους ασφαλισμένους, με ένα μέσο συνολικό ποσοστό αναπλήρωσης της τάξης του 70% έως 75%. Θεωρούμε, επίσης, απαραίτητη τη σταδιακή μείωση των κυριων ασφαλιστικών εισφορών, με ρυθμό της τάξης του 2% κατ’ έτος, ώστε να φθάσουν στα επίπεδα του 10%. Μια τέτοια παρέμβαση είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε αύξηση της καταγεγραμμένης απασχόλησης, ενώ η μείωση των εσόδων για τα ταμεία ανά υπόχρεο, θα αντισταθμιστεί από την αντίστοιχη αύξηση του αριθμού των υπόχρεων εισφοράς».

Κατέληξε, δε, λέγοντας ότι προτάσεις και λύσεις υπάρχουν, αυτό που μέχρι τώρα λείπει, είναι πολιτική βούληση, αποφασιστικότητα και ουσιαστική συναίνεση, για να λυθεί το πρόβλημα οριστικά.