Ωδή στον Τσίπρα;

(Ο πρόλογός μου στο οπισθόφυλλο της έντυπης Κυριακάτικης VOICE)

Μη με βρίσεις πάλι αν δεν το διαβάσεις την Κυριακή ως το τέλος, ΟΚ;

Τσίπρας δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν μια συλλογική φαντασίωση. Μια ψευδαίσθηση. Ένα ολογράφημα τεχνητής νοημοσύνης. Και εγώ τον είδα. Αλλά εσύ λες πως τον άγγιξες! Ότι ήταν πραγματικός.

Όταν βγήκε από εκείνο τον τάφο του γιούρογκρουπ, ισχυρίζεσαι πως σε άφησε να τον αγγίξεις. Και ότι ήσουν παρών όταν ανελήφθη εις τους ουρανούς. Δεν προτίθεμαι να αντιδικήσω με το βίωμα σου. Με την μαρτυρία σου. Το ξέρω δεν είναι λογικό, ήταν εντελώς μεταφυσικό.

Είχε την ίδια ηλικία με κείνον όταν κουβαλούσε τον σταυρό μας στον γοργοθά. Δεν προσπάθησε να διώξει μόνο τους εμπόρους απ’ τον ναό. Ύψωσε το ανάστημα μας απέναντι στην αυτοκρατορία. Στην σύχρονη Ρώμη των τραπεζιτών. Του παγκόσμιου καζίνου. Είπαμε, τουλάχιστον, ένα υπερήφανο ΟΧΙ. Θα ήταν ντροπή να λέγαμε ΝΑΙ. Απέναντι στα παιδία μας.

Και στην μακρόσυρτη ιστορία του γένους των Ελλήνων. Μετά τον ταπείνωσαν. Τον εξευτέλισαν. Κι όμως στην δύσκολη δεν τον εγκαταλείψαμε. Σταθήκαμε δίπλα του. Γιατί καταλάβαμε ότι στο πρόσωπό του ταπείνωσαν και εξευτέλισαν όλους εμάς. Την Ελλάδα. Κι ας πληρώσαμε εμείς το τίμημα της δικής του υποταγής.

Πιο έντιμο κυβερνήτη δεν είχαμε ποτέ. Με ταπεινή καταγωγή. Ένας από μας. Όχι γόνος και απόγονος. Γι αυτό λύσσαξαν. Και δεν θα μας το συγχωρέσουν ποτέ που αυθαδιάσαμε, τους μουντζώσαμε, έστω για μια στιγμή και επιλέξαμε αυτό το παιδί. Οι πλούσιοι και οι προσκυνημένοι δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ το ΟΧΙ που είπαμε. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο μίσος ταξικό. Στη φαντασιακή θέσμιση της διεφθαρμένης μπουρζουαζίας και των μισθοφόρων της στα ΜΜΕ, ο Τσίπρας συμβόλιζε ένα τρίτο σημειολογικό ανταρτοπόλεμο, την νίκη του σιδηρούν παραπετάσματος.

Κι ο Μητσοτάκης ο 2ος; Κομπλεξικός κι ανάνωγος, χαιρέκακος στο φευγιό του πολιτικού του αντιπάλου. Πανηγυρίζουν τώρα. Οι ολιγάρχες. Οι τραπεζίτες. Οι κληρονόμοι. Οι ύαινες. Τα λαμόγια. Οι ανόητοι. Οι κοψοχέρηδες. Και τα τζάκια μες το κατακαλόκαιρο. Άδικο δεν έχεις. Που τον θεοποιείς. Ίσως κατέβηκε σ’ αυτόν τον τόπο για να δώσει το παράδειγμα, να γίνει μάρτυρας και να μας δείξει ότι δεν μπορείς να αναστηθείς αν δεν είσαι έτοιμος πρώτος εσύ να σταυρωθείς. Είναι ο δικός μας Αλιέντε. Πήρε ένα πολύ μικρό περίεργο σχήμα του 3%, το ανέβασε στο 36 και το παρέδωσε στο 18. Εκλέχτηκε δύο φορές, κυβέρνησε 5 χρόνια, ήταν ο μοναδικός αριστερός πρωθυπουργός στην Ευρώπη, εκπροσώπησε τους αδύναμους και τους ηττημένους. Ηττήθηκε.