Ποιος φταίει για αυτή τη χαμένη γενιά;

Θεωρώ βέβαιο μάλιστα ότι θα ξεκινήσουν την εξιστόρηση από την ανεπανόρθωτη ζημιά που προκάλεσε σε δύο ειδικά τομείς, πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες: Στην οικονομία και την εκπαίδευση.

Σε αυτόν ειδικά τον δεύτερο τομέα θέλω ειδικά να σταθώ μετά και από την συνέντευξη της Υπουργού Παιδείας σε τηλεοπτικό κανάλι πριν μερικές ημέρες.

Πότε θα ανοίξουν τα σχολεία; Δεν υπάρχει ακόμα απόφαση. Απλά δεν μπορεί κανείς να αποφασίσει για το πότε τα παιδιά θα βρεθούν στο φυσικό τους περιβάλλον, το οποίο στερήθηκαν επειδή, δήθεν, οι γονείς τους δεν πρόσεχαν στο σχόλασμα και… διέσπειραν τον ιό.

Μια ολόκληρη γενιά είναι μετέωρη, εξαρτωμένη τόσο από τις αοριστίες των γιατρών, που ούτε μεταξύ τους δεν συμφωνούν, όσο και από την αναποφασιστικότητα των φορέων που δεν αντιλαμβάνονται ότι δύο χρόνια τώρα, έχουν αφήσει στο έλεος παιδιά που έμαθαν να διαβάζουν, να κάνουν πρόσθεση, αφαίρεση, πίσω από μια οθόνη.

Γιατί τελικά πραγματικά… ποιος νοιάζεται αν μια ολόκληρη γενιά παιδιών έμαθε να γράφει, να διαβάζει και να κάνει τις πρώτες μαθηματικές της πράξεις, χωρίς την παρουσία ενός δασκάλου, όταν ειδικά για αυτές τις ηλικίες είναι τόσο σημαντική η δια ζώσης εκπαίδευση και η επαφή με το σχολείο και τους δασκάλους;

Απ΄ό,τι φαίνεται κανείς. Αλλά γιατί να νοιαστούν άλλωστε; Ποιοι από αυτούς που τώρα αποφασίζουν (;) θα είναι εκεί σε λίγα χρόνια για να διαπιστώσουν τις ανεπανόρθωτες συνέπειες όσων έγιναν τους προηγούμενους μήνες στην μετέπειτα εξέλιξη των παιδιών; Το κρίμα θα είναι μόνο σε αυτά τα παιδιά, στη χαμένη γενιά και στους γονείς τους…