Ποιος θα σταματήσει τον αχαλίνωτο Σουλτάνο;
Γέννημα-θρέμμα του μεταψυχροπολεμικού κόσμου, με όλα τα χαρακτηριστικά του απολυταρχικού ηγέτη, αλλά και με τη γνωστή «συνταγή» του απρόβλεπτου παράγοντα, το φαινόμενο που ακούει στο όνομα “Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν” είναι έτοιμο να ανάψει τη φλόγα μέσα στη μπαρουταποθήκη!
Το ήθος και το ύφος της εξουσίας του Σουλτάνου ήταν γνωστά και προδιαγεγραμμένα από την πρώτη στιγμή, πολύ πριν να δείξει το πραγματικά αυταρχικό του πρόσωπο. Οπότε, όποιος υποστηρίζει ότι τον εξέπληξε η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, είτε ψεύδεται, είτε είναι διπλωματικά μύωψ.
Το πρόβλημα, πάντως, δεν είναι μόνο η αμφισβήτηση του status quo στο Αιγαίο, αλλά το γεγονός ότι ο σημερινός ηγέτης της γειτονικής χώρας «πατάει» πάνω στο χαλί που έστρωσαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, με βάση τη λογική του… καλού παιδιού, υποστηρίζοντας οτι εάν δεχθούμε ορισμένες από τις απαιτήσεις των απέναντι, θα καταφέρουμε να αποσπάσουμε κάποια διπλωματικά οφέλη.
Από την κυβέρνηση Σημίτη και την εμπλοκή των Ιμίων μέχρι σήμερα, η τουρκική προκλητικότητα συνεχώς ανεβάζει στροφές, με αποτέλεσμα η Άγκυρα, υπό τον Ερντογάν, να εμφανίζεται πολύ πιο απειλητική σε σύγκριση με τους Κεμαλικούς αντιπάλους της, αν και η επικράτησή του κατά την απόπειρα πραξικοπήματος ήταν προτιμότερη από το αντίθετο…
Γιατί τώρα;
Ο Σουλτάνος δεν επέλεξε τυχαία την ανακίνηση του θέματος της Συνθήκης της Λωζάνης, σε αυτή τη χρονική στιγμή, καθώς:
- • Η φωτιά του πολέμου και η αναταραχή μαίνεται στην ανατολική πλευρά της Μεσογείου, ενώ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κατάληξη της σύρραξης στη Συρία.
• Ο Σουλτάνος έχει αναδείξει τον εαυτό του στον «μικρό ιμπεριαλιστή» της περιοχής, καθώς θέλει -και το δείχνει με κάθε τρόπο- να αποτελέσει τον βασικό παράγοντα, που θα ρυθμίζει το μελλοντικό τοπίο, στα ευρύτερα όρια κοντά στα σύνορά του.
• Η Τουρκία, σε μία κρίσιμη για την οικονομία της συγκυρία, κερδίζει τεράστια ποσά, εκμεταλλευόμενη τον πόλεμο στη Συρία, ξεκινώντας από το λαθρεμπόριο πετρελαίου σε συνεργασία με τους τζιχαντιστές, περνώντας από τα ποσά που διεκδικεί από Ευρωπαίους και Αμερικανούς δήθεν για τους πρόσφυγες και τελικά «ληστεύοντας» τα καραβάνια των απεγνωσμένων, που θέλουν να ξεφύγουν από τις βόμβες και να περάσουν στην Ευρώπη για να αναζητήσουν μία καλύτερη ζωή.
Την ίδια στιγμή, που ο Ερντογάν απειλεί με διακοπή της εφαρμογής της συμφωνίας με τους Ευρωπαίους, παίζει με τη φωτιά, αρνούμενος να κάνει τα… χατίρια των Αμερικανών και προσπαθεί να αναζωογονήσει τις σχέσεις με τους Ρώσους, οι οποίοι εξακολουθούν να παραμένουν δύσπιστοι, μετά από τις τόσες ανατροπές στις διμερείς σχέσεις…
Η στάση της Αθήνας
Και η Αθήνα; Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα και απαιτούν συνεχή επιφυλακή και ετοιμότητα, αλλά και οι κατάλληλες συμμαχίες, ώστε να αποτραπεί οποιαδήποτε προσπάθεια υπονόμευσης των διεθνών συνθηκών και του σημερινού καθεστώτος στο Αιγαίο. Η οικονομική κρίση δεν μπορεί να δικαιολογήσει οποιαδήποτε υποχώρηση, ενώ οι λογικές των «Σχεδίων Ανάν» μόνο βλαπτικές μπορεί να είναι ως προς τα ελληνικά συμφέροντα.
Ο Σουλτάνος είναι απρόβλεπτος, αλλά και η ελληνική πλευρά έχει δικά της «όπλα» για να αντιμετωπίσει την προκλητικότητά του. Όσο για το ποιος θα τον σταματήσει, αυτό μάλλον είναι υπόθεση του ίδιου του τουρκικού λαού, εκείνου που τον προστάτευσε και τον επανέφερε στη θέση τους, μετά από το αποτυχημένο πραξικόπημα, αλλά κι εκείνου που με κάθε τρόπο διαμαρτύρεται για τις αυταρχικές μεθόδους του και τον απολυταρχικό τρόπο εξουσίας, που ασκείται όλα τα χρόνια της ηγεμονίας του και ιδιαίτερα μετά τη 15η Ιουλίου.
