Ποιους ενοχλεί ο Γιώργος Παπανδρέου
Η υποψηφιότητα Παπανδρέου έχει ενοχλήσει. Αυτό αποτυπώνεται σχεδόν σε καθημερινή βάση μέσα από την αρθρογραφία επώνυμων στελεχών του Κέντρου, αλλά και της “φιλοκυβερνητικής” δημοσιογραφίας και όχι μόνο.
Ενοχλεί γιατί μπορεί να καταστήσει το Κίνημα Αλλαγής πραγματικό ρυθμιστή των εξελίξεων, στην κατεύθυνση μιας προοδευτικής δια-κυβέρνησης, κόντρα στα σχέδια Μαξίμου και εξωθεσμικών κύκλων για τη… “μονιμοποίηση” του καθεστώτος Μητσοτάκη,
Προφανώς ενοχλεί το καθαρό αντιδεξιό και αντιμητσοτακικό πρόσημο της υποψηφιότητας του πρώην πρωθυπουργού, έναντι της επαναφοράς του “δήθεν” ΠΑΣΟΚ κατά Ανδρέα Λοβέρδο και της “δήθεν” ανανέωσης που πρεσβεύει η υποψηφιότητα του Νίκου Ανδρουλάκη. Άλλωστε αν το δει κανείς ηλικιακά και μόνο, υπάρχει νεότερος υποψήφιος που είναι ο Παύλος Χρηστίδης.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να ευθύνεται για πολλά, αλλά κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει το δικαίωμα να είναι υποψήφιος. Ακόμη και για λόγους αυτο-δικαίωσης. Στο κάτω κάτω ενήλικας είναι και αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων και των επιλογών του. Τώρα, αν η υποψηφιότητα και η ενδεχόμενη εκλογή του θα σηματοδοτήσει την έξοδο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. από το τέλμα της πολιτικής απαξίωσης, είναι ζητούμενο.
Η υποψηφιότητα του ενδεχομένως να μοιάζει με επιστροφή σε μια δοκιμασμένη και για πολλούς αποτυχημένη συνταγή του παρελθόντος. Ωστόσο στην παρούσα συγκυρία μοιάζει να είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει το ΚΙΝ.ΑΛΛ. στο ξέφωτο, έστω και μεταβατικά, με καθαρό σοσιαλδημοκρατικό ιδεολογικοπολιτικό προφίλ.
“Μια ιδιοτελή υποψηφιότητα” χαρακτηρίζει λοιπόν σε άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερινή” την υποψηφιότητα Γ.Α.Π., ο Νίκος Αλιβιζάτος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επικεφαλής της επιτροπής διεξαγωγής των εσωκομματικών εκλογών στο ΚΙΝ.ΑΛΛ το 2017. τονίζοντας τον “καιροσκοπικό χαρακτήρα μιας υποψηφιότητας που υποβλήθηκε μόνον όταν η εν ζωή τότε ακόμη πρόεδρος, ανήγγειλε ότι δεν θα διεκδικήσει νέα θητεία για λόγους υγείας”.
“Με ενοχλεί, η άρνηση του Παπανδρέου να παραδεχτεί έστω και ένα λάθος από την πολύχρονη θητεία του. Με ενοχλεί, με άλλα λόγια, η νοοτροπία ότι η ελληνική κοινωνία του χρωστάει απλώς και μόνον επειδή λέγεται Παπανδρέου και γι’ αυτό θα πρέπει να τον ψηφίσει. Ομως, μια υποψηφιότητα που αποβλέπει μόνο ή κυρίως στην αυτοδικαίωση δεν δικαιολογείται. Γιατί είναι ιδιοτελής” επισημαίνει και καταλήγει “Στις τελευταίες ευρωεκλογές, ένας άλλος Παπανδρέου, ο Νίκος, διεκδίκησε την ψήφο του ελληνικού λαού για να μας εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκλέγοντας πάνω από αυτόν δύο νέα παιδιά, οι ψηφοφόροι του ΚΙΝ.ΑΛΛ. έδειξαν ότι έχουν γυρίσει σελίδα. Θέλω να πιστεύω ότι θα το δείξουν και τον ερχόμενο Δεκέμβριο”.
Ο αρθρόγράφος της ίδιας εφημερίδας Μιχάλης Τσιντσίνης, σπεύδει να γράψει στη στήλη του “Απόψεις” και υπό τον τίτλο “Νίκος Αλιβιζάτος: Μενού” ενόψει των εσωκομματικών εκλογών στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., ότι “Αν το μενού παραμείνει προσωπικό -αν οι τρεις επικρατέστεροι υποψήφιοι δεν καταφέρουν να αρθρώσουν κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη κομίζουν–, η συμπάθεια θα εξατμιστεί”.
Και υπογραμμίζει “Τι περιλαμβάνει το μενού των τριών; Αυτός που επαναλανσάρει τον εαυτό του ως επώνυμη λύση στο πρόβλημα ηγεσίας, έχει ήδη αποτύχει εκλογικά με ένα προσωποπαγές κόμμα. Αυτός που καταγγέλλει τις κομματικές επετηρίδες, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσει με προσόν την ηλικία του, δεν έχει ζήσει ποτέ έξω από το θερμοκήπιο της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτός που ξορκίζει τους κληρονομικούς τίτλους, επικαλείται σαν πανάκεια την παλινόρθωση του πράσινου ήλιου και των λοιπών φολκλορικών εξαρτημάτων. Το κόμμα απολαμβάνει τη συλλυπητήρια συμπάθεια. Με αυτά τα βιογραφικά προσδοκά να αποφύγει τη λύπηση”.
