Προσευχήσου να μην πεθάνει

Αφού είδες τον αριθμό του αυτοκινήτου.

Η πινακίδα δεν ήταν πλαστή.

Γιατί καβάλησες την μηχανή και τον κυνήγησες; Ο πιτσιρικάς, τρελαμένος. Όταν άρχισε τις μανούβρες που είχε δει στις αστυνομικές καταδιώξεις στην τηλεόραση, έπρεπε να παραμερίσεις. Να κάνεις ένα ελιγμό και να φύγεις. Θα τον μπουζουριάζατε το βράδυ χαλαρά. Την ώρα που θα κοιμόταν. Στο σπίτι.

Το πρώτο που σου μάθανε δεν ήταν ότι το όπλο το βγάζουμε την ύστατη στιγμή; Όταν κινδυνεύει πραγματικά η ζωή ενός παιδιού, μιας γυναίκας, ενός πολίτη, του συναδέλφου σου, η δική σου. Για 20ευρώ βγάζεις το όπλο και πυροβολείς εν κινήσει έναν έφηβο; Στα λάστιχα, έστω, για να ντεραπάρει και να αλλάξει πορεία; Αυτό δεν παίζει. Απαγορεύεται. Δεν υπάρχει στα πρωτόκολλα καταδίωξης.

Μην επικαλεστείς την κακιά την ώρα, κανείς δεν θα σε πιστέψει. Φέρθηκες εντελώς αψυχολόγητα. Τι ένοιωσες ξαφνικά, τι σου συνέβη; Έτσι για το τίποτα, για μια μικροπαράβαση, να πάει αυτός στο χώμα και εσύ, ισοβίτης, στην φυλακή; Και όλοι οι γονείς των εφήβων να τρέμουν κάθε ώρα και στιγμή; Αντί να νοιώθουν ασφάλεια ότι προστατεύετε τα παιδία τους, να φοβούνται πως θα τους φυτέψετε μια σφαίρα στο κεφάλι;

Το άγριο θεριό της νιότης, οι ανήλικοι παραβάτες, θα κυκλοφορούν πάντα εκεί έξω. Θέλει τρόπο, θέλει κόπο, ευελιξία, γνώση, κατανόηση, επιείκεια, πολύ λεπτούς χειρισμούς, ολόκληρη επιστήμη, δεν ήταν δική σου δουλεία αυτή.

Προσευχήσου να μην πεθάνει. Θα φας δεκαπέντε, θα βγεις σε πέντε. Για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Με δόλο. Όπως λέει το κατηγορητήριο. Μπορεί να ξεχαστεί. Να μη σε θυμούνται σαν δολοφόνο εφήβων των 20 ευρώ.

Αν νοιώσεις κάποια στιγμή την ανάγκη να μάθεις γιατί πυροβόλησες στο κεφάλι ένα άγνωστο, σε σένα, 16χρονο παιδί, υπάρχει τρόπος. Χρειάζονται κάμποσα χρόνια επίπονης ψυχοθεραπείας. Κι όταν συνειδητοποιήσεις τον λόγο που το έκανες, θα τρομάξεις. Θα φρικάρεις. Ούτε εμείς, ούτε εσύ μπορείς, αυτή την ώρα να διανοηθείς ποίος και γιατί αίφνης πρόσταξε μέσα σου: «σκότωσέ τον»!