“Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;” Η ιστορία της Ιρανικής Επανάστασης: Οι μουλάδες φυλακίζουν και εκτελούν τους επαναστάτες Νο 2

“Ένας θάνατος που προκάλεσε και χαρά” … ήταν ο απόλυτος τίτλος στο χθεσινό Χρονογράφημα στην 1VOICE.GR. του Δημήτρη Δοντά. “O θάνατος του προέδρου του Ιράν Ιμπραχίμ Ραΐσι – γράφει εύστοχα το … χρονογράφημα – έχει προκαλέσει πένθος, αλλά και πανηγυρισμούς από τους Ιρανούς σε όλο τον κόσμο.

Από τη μία έχουμε το επίσημο κράτος, που με απόφαση του ανώτατου ηγέτη Χαμενεΐ κήρυξε πενταήμερο πένθος για τη χώρα.

Aπό την άλλη, ωστόσο, μια διαφορετική εικόνα εμφανίζεται στα social media, όπου οι αφηγήσεις και οι εικόνες δεν ελέγχονται τόσο αυστηρά.

Ιρανικά μέσα ενημέρωσης σε άλλες χώρες, καθώς και αρκετοί ακτιβιστές στο Ιράν, έχουν εκφράσει τη χαρά τους για τη συντριβή που σκότωσε τον Ραΐσι αλλά και τον υπουργό Εξωτερικών Χοσεΐν Αμιραμπντολαχιάν. Και κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτή η χαρά είναι απολύτως δικαιολογημένη, καθώς και οι δύο ήταν βαθιά αντιδημοφιλείς σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας”, συνεχίζει. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΕΔΩ. Εγραψα και γω κάτι. Σε πρότερο χρόνο. Στις 23 Απριλίου 2024. Στην τελευταία σελίδα της έντυπης Κυριακάτικης έκδοσης. Είπαμε χθες στην σύσκεψη να το αναδημοσιεύσουμε σήμερα, που είναι επίκαιρο, για να ξαναδιαβαστεί.

Ο τίλος ήταν: Η ιστορία της Ιρανικής Επανάστασης: Οι μουλάδες φυλακίζουν και εκτελούν τους επαναστάτες. Ιδού: ”

ΑΝΑΠΟΔΑ: Η ιστορία της Ιρανικής Επανάστασης: Οι μουλάδες φυλακίζουν και εκτελούν τους επαναστάτες

Όχι, δεν κυβερνούσαν πάντα την Περσία οι φανατικοί μουλάδες. Για την επανάσταση που έκλεψαν οι ισλαμιστές από τα χέρια των εργατών στο Ιράν το 1979 θα γράψω, λίγα λόγια, σήμερα. Με τη θύμηση των δύο κοριτσιών της ιρανικής αντάρτικης οργάνωσης «Φενταγίν» που φιλοξένησα στο φοιτητικό μου δωμάτιο, του εκπροσώπου της νεολαίας των «Μουτζαχεντίν του λαού» που καλέσαμε να μιλήσει σε εκδήλωση στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας και τις σημειώσεις από ένα άρθρο που είχε γράψει τότε ο Κρις Μουρ. Όταν ξέσπασε η ιστορική επανάσταση ενάντια στον Σάχη, έκανα τα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα που με οδήγησαν στην ονειρική ερωτική κλίνη με την απερίγραπτης συγκίνησης φοιτήτρια του εργατικού επαναστατικού κόμματος «Τουντέχ». Για το τελευταίο θα γράψω στα ροζ απομνημονεύματά μου, καθότι η σταλινική λογοκρισία Μανεσιώτη δεν μου επιτρέπει να το περιγράψω εδώ με αισθαντικές λεπτομέρειες. Πάμε μαέστρο;!

ΦΩΤΟ: Ο Σάχης Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί παρέδωσε το πετρέλαιο της χώρας στις πολυεθνικές, μετατρέποντας το Ιράν σε αμερικανικό προτεκτοράτο…

Τον Φλεβάρη του 1979 έγινε στο Ιράν μια μεγάλη λαϊκή-εργατική επανάσταση. Η μισητή μοναρχική δικτατορία του Σάχη ανατράπηκε με γενική απεργία, της οποίας ο πυρήνας ήταν οι εργαζόμενοι στις πετρελαιοβιομηχανίες του Κουζεστάν, στο νότιο τμήμα της χώρας. Εκατομμύρια διαδηλωτές βρέθηκαν στους δρόμους στην Τεχεράνη και άλλες πόλεις. Πρωταγωνιστές ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράν ή αλλιώς «Τουντέχ» (το μαζικότερο, ίσως, της Μέσης Ανατολής με εκατομμύρια μέλη), η μαοϊκή Επαναστατική Οργάνωση (που προέκυψε από τη διάσπασή του το 1966), οι αριστεροί αντάρτες «Φενταγίν» (μια πολύ μαζική νεολαιίστικη οργάνωση ένοπλης πάλης, με 150 γραφεία σε όλη τη χώρα), οι Αγωνιστές του Λαού (Μουτζαχεντίν με ισλαμική-μαρξιστική φιλοσοφία), το Peykar (πρώην μαρξιστική τάση των Μουτζαχεντίν), το Rah-e-Kargar, το OCU, οι Τροτσκιστές και οι Ranjabara και μικρότερες μαοϊκές ομάδες, το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο κ.α Αυτό το μαζικό κίνημα έβαλε τέλος στον λεγόμενο «Θρόνο του Παγωνιού» και στη δυναστεία Παχλαβί. Ο Έντουαρντ Μόρτιμερ περιέγραψε την επανάσταση στην εφημερίδα «Spectator»: «Ήταν μια γνήσια λαϊκή επανάσταση με την πλήρη έννοια της λέξης: πιθανά η πιο γνήσια μετά από εκείνη, το 1917, των Μπολσεβίκων στη Ρωσία».

ΦΩΤΟ: Ιρανοί φοιτητές εισβάλουν στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη (4 Νοεμβρίου 1979) το Koumaleh και το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα, με επιρροή αμφότερα στην επαρχία του Κουρδιστάν, το Rah-e Kargar (τώρα περιλαμβάνει και την Ομάδα της Παλαιστίνης), το οποίο προέκυψε από την κοινότητα που σχημάτισαν αρκετοί αγωνιστές κατά την μακρόχρονη παραμονή τους στη φυλακή, ενώ βασικό χαρακτηριστικό της οργάνωσης ήταν οι επιρροές από τους Αλτουσέρ και Πουλαντζά, το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο, με ηγέτη έναν ανιψιό του Dr. MossadeghΠαλιότερα στο βόρειο Ιράν υπήρχε η Σοβιετική Δημοκρατία του Γκιλάν που πνίγηκε στο αίμα από τον Ρεζά Καν, τον πατέρα του Σάχη, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα το 1921.

Το 1946, οι εργάτες στις πετρελαιοβιομηχανίες του Κουζεστάν ηγήθηκαν αυτού που αργότερα ονομάστηκε «η μεγαλύτερη βιομηχανική απεργία στην ιστορία της Μέσης Ανατολής» και το Κεντρικό Συμβούλιο των ιρανικών συνδικάτων μετατράπηκε στη μεγαλύτερη εργατική Ομοσπονδία. Το 1951, ένα λαϊκό κίνημα υπό την ηγεσία του ριζοσπαστικού «Εθνικού Μετώπου» του πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέκ εκδίωξε τους Βρετανούς από την πετρελαιοβιομηχανία και την εθνικοποίησε. Ο «πανίσχυρος» Σάχης αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί το 1953. Καθώς όμως το Ιράν ήταν μια πετρελαιοπαραγωγός χώρα, μεγάλης στρατηγικής σημασίας, τόσο οι Αμερικάνοι όσο και οι Βρετανοί οργάνωσαν πραξικόπημα και επανέφεραν το Σάχη στην εξουσία. Με την υποστήριξη της CIA, το 1956 δημιουργήθηκε η φρικιαστική μυστική αστυνομία, η Savak. Μετά την ανατροπή του Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί, ανακαλύφθηκαν κάποιες από τις φρικαλεότητες της: κελιά με κρεβάτια στα οποία ήταν συνδεδεμένα όργανα βασανισμού, όπως ροδέλες κοπής χεριών…

Το 1963 έγινε μια νέα εξέγερση, κατά τη διάρκεια της οποίας χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εξορίστηκε, για να επιστρέψει ξανά την 1η Φλεβάρη του 1979, με πέντε εκατομμύρια ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν για την επιστροφή του.

ΦΩΤΟ: Η διαδήλωση της 8ης Σεπτεμβρίου 1978 πνίγηκε στο αίμα από το στρατό του Σάχη. Από τότε η μέρα εκείνη ονομάστηκε «Μαύρη Παρασκευή»

Το Δεκέμβρη του 1977, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, σε πρόποσή του προς τον Σάχη, αποκάλεσε τη… «λαμπρή» ηγεσία του, «ένα νησί σταθερότητας σε μια από τις πιο ταραχώδεις περιοχές του πλανήτη». Στα τέλη του 1978, η CIA έκανε την εκτίμηση ότι ο Σάχης θα διατηρούσε την εξουσία τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Η οικονομία όμως μπήκε σε κρίση, η τιμή του πετρελαίου είχε πέσει και ο πληθωρισμός ήταν ανεξέλεγκτος.

ΦΩΤΟ: Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράν ή αλλιώς Τουντέχ, ήταν ένα από τα μαζικότερα της Μέσης Ανατολής, με εκατομμύρια μέλη.

Τα μέτρα λιτότητας προκάλεσαν άνοδο της ανεργίας, ενώ οι εργαζόμενοι ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Ξέσπασε ένα νέο κύμα διαμαρτυριών στους εργατικούς χώρους, στα τζαμιά, στα πανεπιστήμια, παντού… Η κατάσταση δεν άργησε να κλιμακωθεί και τα αιτήματα επεκτάθηκαν από τους μισθούς και τις θέσεις εργασίας στα δημοκρατικά δικαιώματα: «Θάνατος στο Σάχη», «Εκδίκηση στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές» και… «Σοσιαλιστική Δημοκρτία

Με όλες τις πολιτικές οργανώσεις να έχουν απαγορευτεί από τον Σάχη, όσοι ήταν ενάντια στο καθεστώς άρχισαν να μαζεύονται στα τζαμιά. Ο κλήρος είχε ένα καλά οργανωμένο δίκτυο, με 10.000 τζαμιά, 180.000 μέλη, 90.000 μουλάδες (απλούς παπάδες) και 50 Αγιατολάχ (αρχιερείς). Γράμματα και ηχογραφημένα μηνύματα του Χομεϊνί έμπαιναν κρυφά στη χώρα, αντιγράφονταν και διαδίδονταν.

Γύρω από τα τζαμιά είχαν αρχίσει να ανθίζουν οι υπαίθριες αγορές και παζάρια, πληρώνοντάς τους φόρο. Όταν ο Σάχης επιτέθηκε στα παζάρια κατηγορώντας τα ότι ευθύνονται για τον πληθωρισμό, ο Χομεϊνί εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να κερδίσει την υποστήριξή τους.

Γύρω από τα τζαμιά δημιουργήθηκαν και κοινωνικά κέντρα, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, παρέχοντας υποστήριξη και τροφή στους φτωχούς αγρότες που είχαν χάσει τη γη τους και κατέκλυζαν τις πόλεις. Σε ολόκληρη τη χώρα, οι εργάτες είχαν αρχίσει να παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, καταλαμβάνοντας τους εργασιακούς τους χώρους και οργανώνοντας απεργιακές επιτροπές.

Την άνοιξη του 1980, το 70% του Ισφαχάν διοικούνταν από τις τοπικές αυτές επιτροπές.

Οι άστεγες οικογένειες και οι φτωχοί κατέλαβαν πολυτελή ξενοδοχεία και βίλες και δημιούργησαν τις δικές τους επιτροπές. Στις επαρχίες του Κουρδιστάν και του Γκολεστάν, μια περιοχή με τουρκμανικό πληθυσμό, οι αγρότες ανακατέλαβαν τη γη.

Ως ο πνευματικός ηγέτης όλων των Σιιτικών μαζών και έχοντας υπό την καθοδήγησή του έναν μαχητικό κλήρο, τη μοναδική δύναμη που είχε ξεκάθαρα πολιτικά αιτήματα, οργάνωση και στρατηγική, ο Χομεϊνί κατάφερε να τεθεί επικεφαλής της επανάστασης, με το νεοϊδρυθέν «Ισλαμικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα» του.

Ο Μεχντί Μπαζαργκάν, ηγέτης του φιλελεύθερου, αστικού «Εθνικού Μετώπου» ονομάστηκε πρωθυπουργός για λίγους μήνες και με τη στήριξη του Τουντέχ, ο κλήρος έβαλε τις βάσεις για ένα νέο καθεστώς. Μέσα σε δύο μόλις μέρες, ο Χομεϊνί διέταξε τις εργατικές και τις τοπικές επιτροπές να διαλυθούν. Έπρεπε όμως να κινηθεί με προσοχή. Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός εργάτη στη βιομηχανία μετάλλου: «Μετά την επανάσταση, οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν ότι η χώρα τους ανήκε».

Ο Χομεϊνί υποχρεώθηκε να υιοθετήσει ριζοσπαστική αριστερή φρασεολογία και μια αντιιμπεριαλιστική στάση, ιδιαίτερα απέναντι στις ΗΠΑ. Επιστρέφοντας από την εξορία, ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας «κυβέρνησης του λαού».

Έτσι, είχαμε μια δυαδική εξουσία, μοιρασμένη ανάμεσα στα εργατικά συμβούλια και την κεντρική εξουσία. Ο Χομεϊνί πήρε φιλολαϊκά μέτρα, όπως δωρεάν μετακινήσεις, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η επιδότηση στα είδη πρώτης ανάγκης.

Όμως τον Μάρτη, οι γυναίκες που υποχρεώθηκαν να φοράνε μαντήλια, αντέδρασαν με μαζικές διαδηλώσεις. Τον Απρίλη, ο Χομεϊνί κατάφερε να κερδίσει με ποσοστό 99% το δημοψήφισμα, στο οποίο η μοναδική ερώτηση ήταν ναι ή όχι σε μια «Ισλαμική Δημοκρατία».

Τον Ιούλη του 1980 εκδόθηκαν τα πρώτα διατάγματα για εθνικοποιήσεις, και το μεγαλύτερο τμήμα της βιομηχανίας πέρασε σε κρατική ιδιοκτησία. Δημιουργήθηκαν «Επαναστατικά Δικαστήρια», τα οποία αποφάσισαν τις εκτελέσεις στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών και πρακτόρων της μυστικής αστυνομίας του καθεστώτος του Σάχη.

Πέρα από αυτό όμως, μπορούσαν να επιβληθούν ποινές μέχρι και δέκα χρόνων φυλάκισης για «αποδιοργανωτικές δράσεις στα εργοστάσια ή εργατική προπαγάνδα».

Άρχισαν να αναπτύσσονται «ισλαμικά συμβούλια» δίπλα στα εργατικά, κάτω όμως από τον αυστηρό έλεγχο της κεντρικής εξουσίας.

Οι απεργίες απαγορεύτηκαν και μέχρι τα τέλη του 1980, το σώμα των «Pasadaran», ή αλλιώς «Φρουροί της Επανάστασης» είχαν περιοδεύσει σε όλα τα εργοστάσια διαλύοντας τα εργατικά συμβούλια.

Η καταπίεση από το καθεστώς του Σάχη των εθνικών μειονοτήτων, που αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας, συνεχίστηκε και από την ισλαμική εξουσία.

Παρά τις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν, μέχρι το 1982 το νέο θεοκρατικό καθεστώς είχε σταθεροποιήσει τη θέση του.

Ο Χομεϊνί κατέστειλε κάθε διαφορετική φωνή ως «προδοσία ενάντια στην επανάσταση».Χρησιμοποίησε τον πόλεμο για να ενισχύσει τον ισλαμικό εθνικισμό.

Δεκάδες χιλιάδες αντίπαλοί του εκτελέστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες φυλακίστηκαν. Μέχρι το 1983 το Τουντέχ και οι κομματικές οργανώσεις των Φενταγίν είχαν συντριβεί πλήρως.

Άρχισαν να αναπτύσσονται «ισλαμικά συμβούλια» δίπλα στα εργατικά, κάτω όμως από τον αυστηρό έλεγχο της κεντρικής εξουσίας.

Το ισλαμικό καθεστώς κατόρθωσε να υπονομεύσει την Αριστερά όχι μόνο με τις λαϊκίστικες, ριζοσπαστικές οικονομικές και κοινωνικές πρακτικές του, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους.

Ένας από αυτούς ήταν να προβεί σε αντιμπεριαλιστικές πολιτικές δράσεις, όπως ήταν η κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας το Νοέμβριο του 1979, η οποία και έχαιρε της υποστήριξης του Αγιατολάχ Χομεϊνί και είχε ιδιαίτερη απήχηση στους Ιρανούς. Ένας άλλος τρόπος ήταν ο ωμός εκφοβισμός και η βιαιότητα, πρακτικές που ξεκίνησαν από πολύ νωρίς. Αυτόκλητοι “μαχητές του Θεού” (hezbollahi) παρενοχλούσαν συστηματικά αριστερούς και το 1979 έντεκα Φενταγίν εκτελέστηκαν στο Κουρδιστάν από επαναστατικούς φρουρούς.

Στις αρχές του 1980, στη βορειοδυτική περιοχή του Turkaman Sahra που συνορεύει με την Κασπία θάλασσα, το καθεστώς κατέστειλε χωρίς οίκτο ένα πολιτικό-πολιτιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε μεταξύ των κατοίκων της περιοχής που προσδιορίζονταν εθνικά ως Τούρκοι. Οι πληθυσμοί αυτοί υποστήριζαν τους Φενταγίν και είχαν δεχτεί βοήθεια από αυτούς στην οργάνωση πολλών αγροτικών κολεκτίβων. Τέσσερις ηγέτες των Φενταγίν –όλοι τους Τουρκομάνοι– απήχθηκαν και δολοφονήθηκαν. Τον Απρίλιο, ο “φιλελεύθερος” Πρόεδρος Bani-Sadr υιοθέτησε την έναρξη της Ισλαμικής Πολιτιστικής Επανάστασης, μια ειδεχθής διαστρέβλωση της αρχικής μαοϊκής ιδέας. Αυτό οδήγησε σε σύγκρουση με τις συνελεύσεις των πανεπιστημίων και ειδικά με τους πιο ριζοσπάστες φοιτητές που είχαν σχέση με διάφορες αριστερές οργανώσεις. Για τα επόμενα δύο χρόνια, όλα τα πανεπιστήμια και ορισμένα Λύκεια παρέμειναν κλειστά, ενώ το πρόγραμμα σπουδών εξισλαμίστηκε πλήρως και οι σχολές που είχαν αριστερό προσανατολισμό καταργήθηκαν.

Όλες αυτές οι εξελίξεις είχαν βαρύ τίμημα για την Αριστερά. Τον Ιούνιο η οργάνωση των Φενταγίν διχάστηκε σχετικά με τη φύση του καθεστώτος σε μια Μειοψηφία και μια Πλειοψηφία, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και η αποκαλούμενη αριστερή πτέρυγα (Jenah-e Chap) Ακολούθησε η διάσπαση και τελικά η διάλυση της μαζικής οργάνωσης γυναικών που σχετιζόταν με τους Φενταγίν, καθώς και η σταδιακή παρακμή του κινήματος των εργατικών συμβουλίων. Το Σεπτέμβριο, ιρακινά στρατεύματα εισέβαλαν στη νότια επαρχία του Khuzestan, λεηλατώντας και καταστρέφοντας την περιοχή. Τελικά αποδείχθηκε ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος πίστευε ότι το καθεστώς θα κατέρρεε αυτόματα, είχε κάνει ένα μνημειώδες σφάλμα. Και αυτό γιατί η εισβολή ξύπνησε έναν πατριωτικό οίστρο σε εκατομμύρια Ιρανούς και τους οδήγησε –ακόμη και αυτούς που μέχρι τότε είχαν παραμείνει απρόσβλητοι– να συσπειρωθούν γύρω από το καθεστώς για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Για ακόμη μια φορά η Αριστερά βρέθηκε αντιμέτωπη με το πρόβλημα ότι έπρεπε να ανταποκριθεί σε μια νέα πιεστική εξέλιξη. Το Peykar συνηγορούσε υπέρ μιας πολιτικής μπολσεβίκικου τύπου με τη λογική “να στρέψουμε τα όπλα εναντίον του καθεστώτος”. Το Κομμουνιστικό Κόμμα (Tudeh), η Πλειοψηφία των Φενταγίν, οι Μουτζαχεντίν, οι Τροτσκιστές και οι Ranjabaran – που εξακολουθούσαν να υπερασπίζονται το καθεστώς ως προοδευτικό εξαιτίας του αντιμπεριαλισμού του– καταδίκασαν τους Ιρακινούς και στήριξαν την ιρανική άμυνα. Η Μειοψηφία των Φενταγίν έπραξε ανάλογα, αλλά χαρακτήρισε τον πόλεμο ως σύγκρουση μεταξύ δύο αντιδραστικών καθεστώτων, στην οποία το κόστος θα το πλήρωναν οι λαοί και των δύο κοινωνιών. Όπως και οι υπόλοιπες αριστερές οργανώσεις, οι Μειοψηφικοί Φενταγίν έστειλαν και αυτοί εθελοντές στο Νότο στην αρχή του πολέμου, πολλοί από τους οποίους και πέθαναν.

Ο πόλεμος αποδείχθηκε ευεργετικός για τους Ισλαμιστές και για έναν άλλο λόγο. Έδωσε την ευκαιρία στο κυρίαρχο Ισλαμικό Δημοκρατικό Κόμμα (IRP) να εξουδετερώσει τους Φιλελεύθερους αντίπαλους-συνεργάτες (τον Bani-Sadr και τους συνοδοιπόρους του) και την Αριστερά. Η άνοιξη του 1981 ήταν μια περίοδος μεγάλης έντασης και τα γεγονότα εκτυλίσσονταν με τέτοια ταχύτητα ώστε η Αριστερά αδυνατούσε συνεχώς να ακολουθήσει. Το παρακάτω απόσπασμα, αποτυπώνει γλαφυρά το δίλημμα που αντιμετώπιζαν οι Φενταγίν: “Εξαιτίας της ταχύτητας των καθημερινών γεγονότων, δεν έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο για βαθιά θεωρητική δουλειά και συνολικό ιδεολογικό αγώνα έτσι ώστε να βρούμε ουσιαστικές απαντήσεις για κάθε ένα ζήτημα. Σήμερα, ενώ ένας σωρός ανολοκλήρωτων καθηκόντων βαραίνει στους ώμους μας και καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέα γεγονότα, είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε, σε σύντομο χρόνο, συμπαγείς, ξεκάθαρες και ολοκληρωμένες απαντήσεις. Το να αναβάλουμε αυτό το χρέος για μια μακρά περίοδο θεωρητικής επεξεργασίας και ιδεολογικής πάλης ισοδυναμεί με απραξία, με ολιγωρία απέναντι στο μαζικό κίνημα, με τη μεταμόρφωσή μας σε εξάρτημα της μικροαστικής σταυροφορίας.”
Στην αρχική θεωρητική αδυναμία των Φενταγίν, ήρθαν να προστεθούν και οι αξιώσεις των καιρών που απαιτούσαν εγρήγορση και όχι στοχασμό. Επιπλέον, “οι σταυροφόροι της μικροαστικής τάξης”, οι Μουτζαχεντίν, συμπεριφέρονταν σαν μοναχικοί καβαλάρηδες, περιπλέκοντας το πρόβλημα που αντιμετώπιζε σύσσωμη η Αριστερά. Καθώς αναπτύσσονταν τριβές μεταξύ του IRP και του Bani-Sadr, οι Μουτζαχεντίν αποφάσισαν να πάρουν το μέρος του Προέδρου, κάτι που έθιξε όσους αριστεριστές θυμόντουσαν το ρόλο που είχε παίξει κατά τη διάρκεια της Ισλαμικής Πολιτιστικής Επανάστασης.

Η κοσμική Αριστερά και οι Μουτζαχεντίν άρχισαν να απομακρύνονται, καθώς οι τελευταίοι άρχισαν να εμφανίζουν αρχηγικές τάσεις και μια χαρακτηριστική αδιαφορία για ενότητα με την κοσμική Αριστερά. Αυτό ακριβώς αντανακλούσε και η συμμαχία τους με τον Bani-Sadr και η δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης (NRC). Γιατί η Αριστερά έμαθε για πρώτη φορά αυτές τις εξελίξεις μέσα από φυλλάδια και εφημερίδες και η πόρτα κάθε άλλο παρά “παρέμεινε μισάνοικτη” σε περίπτωση που επιθυμούσε να συμμετάσχει “σε μια κυβέρνηση για την ανοικοδόμηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας”. Όπως προέβλεψε η Raha’i, η εφημερίδα του OCU: “Χωρίς αμφιβολία, κάποιοι θα μπουν (σ.τ.μ στην κυβέρνηση) και μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουν ότι θα πρέπει να καθίσουν στο πάτωμα, κοντά στην πόρτα, σαν πολίτες β΄ κατηγορίας, για να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους τη σύναξη και τίποτα περισσότερο”. Αυτοί που αποφάσισαν να συμμετάσχουν –γνωστοί αριστεροί διανοούμενοι και το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα– διαχωρίστηκαν τελικά από το NRC όταν έγινε ξεκάθαρο ότι οι Μουτζαχεντίν ήταν πραγματικά οι επικεφαλής και ο Massoud Rajavi ο αυταρχικός ηγέτης. Μέχρι το 1985 ακόμη και ο Bani-Sadr είχε εγκαταλείψει το NRC, μετά από τη συνάντηση στο Παρίσι του Rajavi με τον Ιρακινό υπουργό εξωτερικών. Σε τελική ανάλυση, ό,τι και αν πίστευε κανείς για το καθεστώς του Χομεϊνί, τίποτα δεν δικαιολογούσε τη συμφιλίωση με αυτούς που ευθύνονταν για την εισβολή στο Ιράν, τη χρησιμοποίηση χημικών όπλων και το βομβαρδισμό αμάχων.

Εν τω μεταξύ, όπως και ήταν αναμενόμενο, τον Ιούνιο του 1981 το ισλαμιστικό καθεστώς συνέλαβε αριστερούς (συμπεριλαμβανομένου και του πολυαγαπημένου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα των Φενταγίν, Saeed Soltanpour), κατήγγειλε τους Μουτζαχεντίν ως προδότες και ζήτησε την παραπομπή του Bani-Sadr σε δίκη.

Μια φράξια στο εσωτερικό της Μειοψηφίας που αυτοαποκαλούνταν Τάση για την Σοσιαλιστική Επανάσταση αποσπάστηκε και επιχείρησε να σχηματίσει συλλογικότητες γύρω από έντυπα τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, αλλά τελικά διαλύθηκε λόγω εσωτερικών συγκρούσεων. Η Μειοψηφία των Φενταγίν υπέστη νέα διάσπαση το 1986.

Το OCU περιορίστηκε σε ομάδα μελέτης, χωρίς όμως να κατορθώσει να παράγει ευφυείς αναλύσεις για τις εξελίξεις στο Ιράν.

Στελέχη των Μουτζαχεντίν άρχισαν να διαδηλώνουν στους δρόμους και το καθεστώς απάντησε σκληρά. Όταν οι Μουτζαχεντίν τοποθέτησαν βόμβα στο αρχηγείο του IRP που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από εκατό ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της ηγεσίας, το καθεστώς κήρυξε πόλεμο.

Ο Soltanpour εκτελέστηκε, πολλοί Μουτζαχεντίν συνελήφθησαν, οι Bani-Sadr και Rajavi απέδρασαν στο Παρίσι. Ακολούθησαν δύο χρόνια όπου βασίλευσε ο τρόμος, με βομβιστικές επιθέσεις των Μουτζαχεντίν και αντίποινα από την πλευρά του καθεστώτος. Πλήθος Μουτζαχεντίν ακτιβιστών και συμπαθούντων συγκεντρώθηκαν και φυλακίστηκαν, όπου πολλοί υποβλήθηκαν σε βασανισμούς και εκτελέσεις. Οι κομμουνιστικές οργανώσεις όπως οι Φενταγίν, το Rah-e Kargar και το OCU χαρακτήρισαν τις δραστηριότητες των Μουτζαχεντίν ως πραξικοπηματικές ή μπλανκιστικές που το μόνο τους αποτέλεσμα ήταν να προκαλούν το κράτος σε μια μάχη, την οποία η αντίσταση ξεκάθαρα δεν μπορούσε να κερδίσει. Παρόλα αυτά θεώρησαν ότι η αλληλεγγύη απαιτούσε από αυτούς να πάρουν μέρος στον μικρής κλίμακας εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεκινήσει.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού πολλοί αριστεριστές έχασαν τις ζωές τους, τις περιουσίες τους ή το ηθικό τους. Άλλοι εγκατέλειψαν το Ιράν για να γλιτώσουν από την τρομοκρατία. Ηττημένες και κατακερματισμένες, πολλές αριστερές οργανώσεις βίωσαν νέες διασπάσεις ή διαλύθηκαν. Οι Ranjbaran (οι Μαοϊκοί που ήταν υπέρ του καθεστώτος) και το Peykar (οι αντικαθεστωτικοί Μαοϊκοί) δεν υπάρχουν πλέον. Οι τροτσκιστικές οργανώσεις που για πολύ καιρό υπερασπιζόντουσαν το καθεστώς ως αντιμπεριαλιστικό, εξαφανίστηκαν και αυτές.

Τα βασανιστήρια των ισλαμιστών ήταν σκληρότερα από εκείνα του Σάχη.

Στις 30 Απριλίου του 1983, ο Νουρεντίν Κιανουρί, Γενικός Γραμματέας του Τουντέχ και ο Μαχμούντ Ετεμαντζαντέχ, συντάκτης της επίσημης εφημερίδας του κόμματος, παρουσιάστηκαν στην κρατική τηλεόραση με μώλωπες στο κεφάλι, μετά από κράτηση δύο μηνών, “ομολογώντας” … οτι διενεργούσαν κατασκοπεία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Νουρεντίν Κιανουρί, πρώην Γενικός Γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος Τουντέχ και η σύζυγός του, Μαριάμ Φαρμάν Φαρμαϊάν, ιδρύτρια του γυναικείου τμήματος του κόμματος πλήρωσαν ακριβά τις αυταπάτες για τους ισλαμιστές, συνελήφθησαν και βασανίστηκαν από το καθεστώς Χομεϊνί. Η ομολογία του Κιανουρί το 1983 για δήθεν κατασκοπεία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης, μετά από δύο μήνες βασανιστηρίων, μεταδόθηκε live στην τηλεόραση….

Ως γενικός εισαγγελέας της ιρανικής πρωτεύουσας, ο Εμπραχίμ Ραϊσί κέρδισε το προσωνύμιο «χασάπης της Τεχεράνης» συμμετέχοντας το 1988, με τον τερματισμό του πολέμου Ιράν-Ιράκ, στην Επιτροπή Θανάτου, το τετραμελές μυστικό δικαστήριο που συγκροτήθηκε για να ξαναδικάσει χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη της οργάνωσης Μουτζαχεντίν-ε-Χαλκ.

Χιλιάδες, έως δεκάδες χιλιάδες, πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν τότε. Ραϊσί ερωτήθηκε το 2021 για τις μαζικές εκτελέσεις και απάντησε: «Αν ένας δικαστής, ένας εισαγγελέας, έχει υπερασπισθεί την ασφάλεια του λαού, θα πρέπει να επαινείται…

Είμαι υπερήφανος που υπερασπίσθηκα τα ανθρώπινα δικαιώματα από κάθε θέση που έχω καταλάβει μέχρι σήμερα».

Ο Εμπραχίμ Ραϊσί υποστήριξε την επιβολή του σκληρότερου καθεστώτος τήρησης και επιβολής των ισλαμικών κανόνων στην ενδυμασία των γυναικών και στο τέλος του 2022 υποστήριξε την βάναυση καταστολή του κινήματος διαμαρτυρίας που πυροδότησε ο θάνατος κατά την κράτηση της Μάχσα Αμινί, η οποία είχε συλληφθεί για παραβίαση του ισλαμικού ενδυματολογικού κώδικα.