“Λεπτοί Χειρισμοί” στην Ερυθρά Θάλασσα

Το διακύβευμα είναι υψηλό για την Κίνα, τη μεγαλύτερη εμπορική χώρα στον κόσμο. Οι περισσότερες κινεζικές εξαγωγές στην Ευρώπη αποστέλλονται μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, ενώ δεκάδες εκατομμύρια τόνοι πετρελαίου και ορυκτών διέρχονται από την πλωτή οδό για να φτάσουν στα κινεζικά λιμάνια. Παρ΄ όλ΄ αυτά, το Πεκίνο δείχνει να έχει επιλέξει μια πολιτική “λεπτών χειρισμών”, αποφεύγοντας μια ανοιχτή σύγκρουση με τους αντάρτες Χούθι ή ακόμα και την ένταξη της χώρας στον πολυεθνικό συνασπισμό που έχει σχηματιστεί υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο άλλωστε, θα έρχονταν σε σύγκρουση με τις φιλοδοξίες της Κίνας να αναδειχθεί σε πυλώνα σταθερότητας και ισχυρό παράγοντα ειρήνης και ανάπτυξης στη Μέση Ανατολή. Άλλωστε, ο φόβος για διάχυση του πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς στην ευρύτερη περιοχή και η ανάφλεξη μιας ευρύτερης περιφερειακής σύγκρουσης είναι ακόμα ορατός, και θα είχε ακόμα  πιο οδυνηρές συνέπειες τόσο για τα κράτη που θα εμπλακούν όσο και για την παγκόσμια ευημερία.

Μέχρι στιγμής, οι δημόσιες τοποθετήσεις του Πεκίνου για την κρίση της Ερυθράς Θάλασσας περιορίζονται σε εκκλήσεις για τερματισμό των επιθέσεων σε βάρος εμπορικών πλοίων. Με την ίδια επιφυλακτικότητα που διαχειρίζεται και τις πιέσεις των ΗΠΑ προκειμένου η Κίνα να πιέσει το Ιράν να “ελέγξει” τις επιθέσεις των Χούθι, που όπως αναφέρεται συχνά από αμερικανικά μέσα εκπαιδεύονται, χρηματοδοτούνται και εξοπλίζονται από το Ιράν.

Η κινεζική διπλωματία επιχειρεί να συνεισφέρει με την “κινέζικη σοφία” στην προώθηση της ειρήνης στη Μέση Ανατολή, δείχνοντας έναν εναλλακτικό δρόμο και μια εναλλακτική λύση στη δυτική τάξη ασφάλειας -αναφέρουν διεθνείς αναλυτές- συχνά όμως, δημιουργώντας μια αίσθηση δισταγμού και δεύτερης σκέψης (όπως στην περίπτωση της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία) που μπερδεύει τους διεθνείς συνομιλητές της, όπως για παράδειγμα την Ευρώπη.

Για την Κίνα, η κρίση στην Ερυθρά Θάλασσα είναι μια απόρροια του πολέμου στη Γάζα, θεωρώντας την άμεση κατάπαυση του πυρός μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς ως κορυφαία προτεραιότητα. Άλλωστε, από την έναρξη του πολέμου το Πεκίνο προσπάθησε να αναδείξει τον διπλωματικό διάλογο για ειρήνευση ως τον καλύτερο δρόμο (απέναντι σε μια σκληρή στρατιωτική απάντηση), εκφράζοντας υποστήριξη στην παλαιστινιακή υπόθεση και επικρίνοντας όσους εμπλέκονται στην ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα.

Διεθνείς παρατηρητές επισημαίνουν ότι η Κίνα δεν απέχει, αλλά παρακολουθεί και εργάζεται προσεκτικά, από  πολύ κοντά, μιας και το κινεζικό πολεμικό ναυτικό διατηρεί ειδική ομάδα κατά της πειρατείας που πλέει στον Κόλπο του Άντεν, αλλά και μια βάση υποστήριξης στο Τζιμπουτί.

Είναι προφανές ότι η απροθυμία του Πεκίνου να μπει στην κρίση της Ερυθράς Θάλασσας αντανακλά τους γεωπολιτικούς του υπολογισμούς, την επιθυμία του να μην ενισχύσει τη θέση των ΗΠΑ (παίρνοντας μέρος σε έναν δυτικό συνασπισμό υπό την ηγεσία τους), αλλά και να αποφύγει να ρίξει “λάδι στη φωτιά” σε μια περιοχή που αν “εκραγεί” περισσότερο (κυρίως όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν έχει εξουσιοδοτήσει τη χρήση βίας στην Υεμένη) θα βλάψει πολύ περισσότερο τα οικονομικά συμφέροντας της χώρας και τους μακροπρόθεσμους χειρισμούς της.

Από την άλλη, η Ευρώπη (με πρωταγωνιστή το Ηνωμένο Βασίλειο) και οι ΗΠΑ, έχουν πάρει την πρωτοβουλία, για να ελεγχθεί μια κατάσταση που κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα τις εύθραυστες οικονομίες τους και το παγκόσμιο εμπόριο, γενικότερα.

Το σκηνικό στην ευρύτερη περιοχή παραμένει ρευστό… με μοναδική αχτίδα αισιοδοξίας, την προοπτική μιας ολιγόμηνης εκκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ – Χαμάς.