“Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά”: Από τον συμφοιτητή μου τον Φρατζή στον Παπαγιώργη τον Κωστή

Ο Διονύσης είναι ο πατέρας μας ο πνευματικός, γιατί έχει γράψει από ένα στίχο- που βάζει τίτλο, σε όλα.

Κι έχει καταφέρει, περισσότερο απ όσα το θέατρο και ο κινηματογράφος. Μπήκε μέσα στο μυαλό, στην ψυχή του ίδιου του φονιά με κείνο το συγκλονιστικό “Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο”

Το καλύτερο δοκίμιο για την ερωτική ζήλια στο κόσμο ετούτο το είχε γράψει ο Κωστής ο Παπαγιώργης, ο αγαπημένος μου, στο βιβλίο του: “Ιμερος και κλινοπάλη.”

Μόνο όταν διάβασα το βιβλίο του Κωστή, κατάλαβα τι ένοιωθε ο συμφοιτητής μου στην ΑΣΟΕΕ ο Παναγιώτης, ο Φραντζής.

Ήτανε Πέμπτη, 25 Ιουνίου 1987. Πήγαινα πλέον με το παπάκι, από το σπίτι μου στον Αη Λευτέρη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Καύσωνας, αποπνικτική ατμόσφαιρα και απεργία απορριμματοφόρων.

Ένας συλλέκτης γραμματοσήμων ψάχνοντας στα σκουπίδια για φακέλους, θα ανοίξει μια σακούλα σε έναν κάδο επί της οδού Αιλιανού στα κάτω Πατήσια και θα αντικρίσει τα διαμελισμένα μέλη μιας ακέφαλης γυναίκας.

“Νόμισα ότι είναι χοιρινό κρέας. Μόλις το αναποδογύρισα διαπίστωσα ότι ήταν κομμάτι από γυναικείο σώμα,” θα πει ο συλλέκτης στους αστυνομικούς.

Μέσα σε μία από τις σακούλες θα βρεθεί μια απόδειξη από κοντινό κρεοπωλείο.

Οι αστυνομικοί θα δείξουν στον κρεοπώλη το χαρτάκι που έγραφε ότι κάποιος την περασμένη Τρίτη στη 1.08 το μεσημέρι είχε ψωνίσει κρέας 1210 δραχμών.

Το πτώμα ανήκει στη μόλις 18 χρόνων γυναίκα του, Ζωή Γαρμανή.

Ολοι την θυμόμασταν από την Ανωτάτη Εμπορική.

Εκείνος ένα αγόρι χαμηλών τόνων. Εκείνη πανέμορφη.

Την λιγουρεύονταν όλοι.

Και ποιος δεν θα ζήλευε.

“Είχε έντονη φιλαρέσκεια.

Της άρεσε να τραβάει πάνω της τις ματιές των αντρών, αλλά αυτή να μη δίνει σημασία.

Η σχέση μας ήταν τρομερά δύσκολη”, είπε μετά.

Ο κλοιός σφίγγει και ο συμφοιτητής μου στην ΑΣΟΕΕ Παναγιώτης Φραντζής θα εμφανιστεί στη ΓΑΔΑ και θα ομολογήσει ότι τεμάχισε το πτώμα της. Θα πει: “μου έθιξε τον ανδρισμό μου”.

“Βγήκα εκτός εαυτού. Τα ‘χασα και δεν ήξερα τι έκανα. Την άρπαξα και την έσπρωξα με δύναμη στην άκρη του κρεβατιού, χτυπώντας το κεφάλι της, το οποίο έβγαλε και αίματα. Βρισκόμουνα, σε πλήρη σύγχυση. Η Ζωή ήταν κάτω. Πλησίασα για να δω αν αναπνέει κι αν έχει σφυγμούς. Πιάνοντας το χέρι της, διαπίστωσα ότι δεν είχε σφυγμούς. Ήταν νεκρή”. »

Αμέσως μετά το έγκλημα μεταφέρει το πτώμα στη μπανιέρα και με ένα κρητικό μαχαίρι και ένα σφυρί θα τεμαχίζει για ώρες τη Ζωή την οποία θα διαμελίσει σε 16 κομμάτια για να καλύψει τα ίχνη του. Έχει σκεφτεί να πετάξει τα μέλη της στα σκουπίδια και να ισχυριστεί ότι εκείνη τον εγκατέλειψε και εξαφανίστηκε …

Για να είναι σίγουρος ότι το πτώμα ακόμη και αν βρεθεί δεν θα μπορεί να αναγνωριστεί καθώς το DNA εκείνη την εποχή είναι σχεδόν άγνωστη λέξη, θα την αποκεφαλίσει και θα της βγάλει τα μάτια, θα της κόψει τη μύτη, τα αυτιά και τα μαλλιά.

“Ήμουν σε κακή κατάσταση. Έκανα εμετό όταν την τεμάχιζα και σταματούσα. Ξανάρχιζα. Υπήρχε και μια έντονη μυρωδιά από τα αίματα. Όμως την αγαπώ. Την αγαπώ πολύ” θα πει στους αστυνομικούς.

Θα βάλει τα μέλη της Ζωής σε σακούλες σκουπιδιών και θα τα πετάξει στους κάδους, βέβαιος ότι έχει κάνει το τέλειο έγκλημα. Το μαχαίρι θα το πετάξει στην Πειραϊκή και δεν θα βρεθεί ποτέ.

Η εφημερίδα Έθνος θα κυκλοφορήσει δύο μέρες μετά τη δολοφονία με δισέλιδη φωτογραφία του διαμελισμένου πτώματος της Γαρμανή πάνω στο τραπέζι του ιατροδικαστή, προκαλώντας σοκ και θύελλα αντιδράσεων.

Στην αναπαράσταση του εγκλήματος ο Φραντζής θα πει: “Έχασα το παιχνίδι γιατί το σκουπιδιάρικο δεν πρόλαβε να πάρει το πτώμα”. Το συγκεντρωμένο πλήθος να φωνάζει: “Θάνατος”!

Όταν τον ρώτησαν πως είχε καταφέρει να τεμαχίσει το πτώμα με τόση ακρίβεια απάντησε: “Δεν είναι ανάγκη να δουλεύω σε κρεοπωλείο για να ξέρω. Είναι πολύ εύκολο. Δεν είναι τίποτα το δύσκολο, αρκεί να σημαδεύεις τις κλειδώσεις.”

Ο εισαγγελέας ζήτησε τη θανατική καταδίκη του, έστω και αν η ποινή είχε καταργηθεί από το 1972: “Κανένα ζώο του ζωικού βασιλείου δεν θα έκανε τέτοιο έγκλημα”, είπε στην αγόρευσή του.

Την 1η Οκτωβρίου 1988, ο Παναγιώτης Φραντζής κρίθηκε (με ψήφους 5-2) ένοχος ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και περιυβρίσεως νεκρού και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.

Το πόρισμα περί στραγγαλισμού ενισχύθηκε από την, κατά το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, “επιμελή και εν τέλει επιτυχημένη απόκρυψη τμήματος των μαλακών μορίων του λαιμού”.

“Ανδρέα, έγώ είμαι, ο Παναγιώτης.” Ψιλοπάγωσε το αιματάκι μου. Με κέρασε ένα ουίσκι, στο “ΡΑΔΙΟ,” ένα μπαράκι -ελληνικάδικο στην Αλεξάνδρας. Για τα πολιτικά συζητήσαμε. Σε πολύ κουλ φάση ήτανε… Είχε βγεί με άδεια απ τον Κορυδαλλό αρχές των 90΄ς. Έμεινε στη φυλακή 18 χρόνια. Έκανε χρήση της νομοθετικής ρύθμισης περί εκπαιδευτικών αδειών των κρατουμένων και συνέχισε τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ.

Ο Κωστής ο Παπαγιώργης, για να μπορέσει να γράψει το αριστούργημα “Ιμερος και κλινοπάλη” (δεν έχεις καταλάβει τίποτα αν δεν το χεις διαβάσει) ζήλευε κι ο ίδιος πολύ. Δεν σκότωσε όμως την γυναίκα του. Πήρα πέτσινο πτυχείο στην εγκληματολογία όταν ήταν ο Πανούσης πρύτανης στην Θράκη. Εχω καταλήξει ότι εκείνος που θα κάνει την γυναικοκτονία περιμένει απλώς πότε θα έρθει η “μεγάλη” ώρα του. Να μη τα ρίχνουμε “στην κακιά την ώρα.”. Ο χθεσινός γυναικοκτόνος έπαιρνε ηρωίνη, είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική, το κορίτσι τον είχε καταγγείλει για βιασμό μέσα στην σχέση και το πήρε πισω. Να μη μπούμε σε μαζική ψύχωση ότι “όλοι οι άνδρες είναι εν δυνάμει βιαστές και δολοφόνοι”

Οσοι έχουμε κορίτσια, τρέμουμε. Ελπίζω να ζώ για να της πω: “όλα επιτρέπονται, να νοιώθεις ελεύθερη, όμως ποτέ βία, ούτε “για την φάση,” ούτε για τίποτα. Πριν κάνεις οτιδήποτε θα χεις ορίσει τρείς ερωτικούς γκουρού (ο ένας -όσο ζώ -εγώ) να “συνυπογράψουν.”

Πάντα θα υπάρχουν τρείς σταμπάι να ξέρουν που ακριβώς και με ποιόν είσαι. Να έχεις δικά σου προφυλακτικά στη τσάντα. Να είσαι σαφέστατη: όταν λες ΝΑΙ να σημαίνει ΝΑΙ και όταν λες ΟΧΙ να σημαίνει ΟΧΙ. Όμως αν και την τελευταία στιγμή νοιώσεις άβολα και αλλάξεις γνώμη, να σηκωθείς αμέσως και να φύγεις. Αν νοίωσεις ότι μπορεί να σε εμποδίσει, να χεις πάντα στο κινητό πέντε επαφές έκτακτης ανάγκης και να πατήσες SOS.

Αν κάνεις σχέση και σε αγγίξει μια φορά, μη περιμένεις την δεύτερη για να τον τσεκάρεις. Πρόσεχε, και είμαστε εμείς εδώ που σε αγαπάμε. Μη περιμένεις να σε σώσει καμιά αστυνομία.