Σαν βγούνε τα πιστόλια… δεν θα’ναι μακρύς ο δρόμος
Ας το πάρουμε από λίγο πιο πίσω.
Φεύγει ο Μαρτίνεθ, έρχεται ο Καρβαλιάλ και στην πρώτη αναμέτρηση του Πορτογάλου τεχνικού στον πάγκο του Ολυμπιακού, επανεμφανίζει τον μέχρι πρότινος εξαφανισμένο Ελ Αραμπί. Και τι κάνει ο Μαροκινός; Αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους τους επιθετικούς των “ερυθρολεύκων”. Σκοράρει.
Στην συνέχεια τραυματίζεται και ο Ολυμπιακός περνάει μια μακρά περίοδο “αφλογιστίας”. Στο λιμάνι αγοράζουν τον Ναβάρο, καθώς ο Ελ Κααμπί βρίσκεται στο Κύπελλο Αφρικής, και παρά το ταλέντο που διαθέτει δεν καταφέρνει, μέχρι στιγμής να ενσωματωθεί καλά στο σύνολο του Καρβαλιάλ. Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται το χρονικό.
Ο Ελ Αραμπί χθες πέρασε ως αλλαγή με σκοπό να “βγάλει τα κάστανα από την φωτιά”. Και δεν το έκανε μια φορά, αλλά δύο. Άσχετα που η, ο Θεός να την κάνει, διαιτητική ομάδα της αναμέτρησης “ανακάλυψε” οφσάιντ, την πρώτη φορά που ο Μαροκινός επιθετικός βρήκε δίχτυα.
Ο Μαροκινός έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία του Ολυμπιακού και όσο κι αν κάποιοι ήθελαν να μείνει μόνο σε όσα είχε πετύχει τις περασμένες σεζόν, ο δεύτερος αρχηγός του Ολυμπιακού δίνει σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται τα διαπιστευτήρια του.
Δεν είναι εδώ για να σπαταλάει τον χρόνο του με την ομάδα Β’ του Ολυμπιακού. Είναι εδώ για να συνεχίσει να γράφει ιστορία με την “ερυθρόλευκη”.
Παίκτες έρχονται και φεύγουν συνεχώς από του Ρέντη, αλλά αυτοί που εξακολουθούν να προσφέρουν, να βγαίνουν μπροστά στα δύσκολα και να είναι ηγέτες της ομάδας, δεν είναι ούτε ο εξαφανισμένος Μπιελ, ούτε ο αδιάφορος Καμαρά, αλλά ούτε ο τελείως ντεφορμέ Ποντένσε. Είναι ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ο Κώστας Φορτούνης και ο Γιώργος Μασούρας.
Με αυτούς να τα δίνουν όλα και μία-δύο ποιοτικές προσθήκες δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από καμία ομάδα.
Και αν είναι να “πεθάνουμε” ας είναι με αυτούς.
