ΣΥΡΙΖΑ: Επιστροφή ολοταχώς στις εποχές του 3%

Ακόμα δυσκολότερες ημέρες έχει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για την προεδρία του κόμματος σε συνδυασμό με την δημόσια συζήτηση, που έχει αρχίσει σχετικά με την ιδεολογική κατεύθυνση που πρέπει να έχει ο «μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ», προοιωνίζονται μια επίπονη και συγκρουσιακή διαδικασία, η οποία στην κατάληξη της δεν θα τους βρει όλους στην ίδια πλευρά.

Το χειρότερο είναι πως δεν θα βρει ανταπόκριση στην κοινωνική πλειοψηφία, στο όνομα της οποία ομνύουν όλοι τώρα, κάτι που θα αρχίσει να φαίνεται από τη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές και θα αποδειχθεί στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.

Η νέα εποχή του ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει εσωστρέφεια, συγκρούσεις και αποκλεισμούς σε στελέχη, μέλη και ψηφοφόρους, οι οποίοι εδώ και μια δεκαετία αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του κόμματος που αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012-15, κυβέρνηση το 2015-2019, ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση το 2019-2023 και ακόμα και σήμερα παραμένει, πληγωμένη μεν, αξιωματική αντιπολίτευση δε. Αυτόν τον κόσμο δεν τον θέλουν κάποιοι κομματικοί γραφειοκράτες στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαφάνηκε στο περιβόητο επεισόδιο το βράδυ της εκλογικής ήττας της 25ης Ιουνίου.

Η τάση είναι να επικρατήσει αυτή η λογική, της ιδεολογικής καθαρότητας ενός κόμματος, το οποίο στις περισσότερες εθνικές εκλογές μέχρι το 2012 έδινε μάχη για να μπει στη Βουλή. Το λάθος δεν ήταν από το 2012 μέχρι τούδε, που είσαι πρωταγωνιστής στην πολιτική σκηνή, ήταν πριν, όταν προσέλκυες το 3% των ψηφοφόρων. Και εκείνες τις ημέρες νοσταλγούν οι επικρατέστεροι σήμερα για τη διαδοχή Τσίπρα, οι οποίοι δεν θέλουν «πασόκια» και «δεξιούς» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορείς να -λες ότι- είσαι κόμμα εξουσίας με στρατηγική, επικοινωνία και ιδεολογική αφετηρία κόμματος διαμαρτυρίας. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι στην Κουμουνδούρου πριν είναι απελπιστικά αργά. Γιατί αργά είναι έτσι κι αλλιώς.