Τι κερδίζει η Ελλάδα από την «αλλαγή» στη Γερμανία;

Στις ψηφιακές πλατφόρμες της τηλεόρασης υπάρχει μια δανέζικη τηλεοπτική σειρά με αντικείμενο την πολιτική ζωή στην σκανδιναβική χώρα που λέγεται «Μπόργκεν», από το κτίριο της βουλής των Δανών. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα επεισόδια της σειράς ήταν αυτό που αναφερόταν στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων μετά τις πρώτες εντολές για σχηματισμό κυβέρνησης.

Οι απαιτήσεις των κομμάτων που αναδείχθηκαν τρίτοι και τέταρτοι, στην προκειμένη των Πρασίνων και των Φιλελεύθερων, προκειμένου να συμμετάσχουν σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό ήταν σε πολλές περιπτώσεις παράλογες και ο ρόλος τους, σύμφωνα με το σενάριο της σειράς, ως «μικροί» εταίροι, ήταν πολύ ισχυρός. Τόσο ισχυρός που το τρίτο κόμμα, οι Πράσινοι, εκμεταλλευόμενοι τις κόντρες Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, κατόρθωσαν να αναδείξουν πρωθυπουργό την αρχηγό του κόμματος τους! Το δανέζικο πολιτικό σύστημα μοιάζει πολύ με το γερμανικό…

Και για να μεταφερθούμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες στην πραγματικότητα του Βερολίνου και της Μπούντεσταγκ, οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι θα φανούν το ίδιο απαιτητικοί όσο και οι ομοϊδεάτες τους στην τηλεοπτική σειρά. Και μπορεί την ή τον πρόεδρο του κόμματος τους να μην την/τον βγάλουν καγκελάριο, έναν… τσάρο όμως μπορούν να τον κάνουν! Αναφερόμαστε στο ισχυρό ενδεχόμενο, σε μια κυβέρνηση SPD–Πρασίνων-Φιλελευθέρων, οι Φιλελεύθεροι να πάρουν το υπουργείο Οικονομικών με τον πρόεδρο τους, Κρίστιαν Λίντνερ, να αναλαμβάνει τη θέση του υπουργού. Το ίδιο θα συμβεί σχεδόν σίγουρα, και στο ενδεχόμενο να σχηματιστεί κυβέρνηση με «μεγάλο εταίρο» το CDU/CSU, κάτι που κακά τα ψέμματα προτιμά το FDP του κ. Λίντνερ.

Καλό για την Ελλάδα αν ο Σολτς βγει… ηγέτης

Μετά από τον μακρύ αλλά απαραίτητο πρόλογο πάμε στην ουσία. Στη Γερμανία, μετά από το 2005, αναδείχθηκαν πρώτη πολιτική δύναμη οι Σοσιλαδημοκράτες αφήνοντας πίσω τους τον συνασπισμό των «χριστιανικών» κομμάτων CDUκαι CSUμε το χειρότερο εκλογικό ποσοστό τους και με βαθιές πληγές. Ρυθμιστές και πιθανώς εταίροι σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό για την επόμενη γερμανική κυβέρνηση θα αναδειχθούν οι τρίτοι Πράσινοι και οι τέταρτοι Φιλελεύθεροι.

Τρικομματική κυβέρνηση μπορεί να γίνει τόσο με επικεφαλής το πρώτο SPD («κυβέρνηση φωτεινού σηματοδότη»), όσο και τους ηττημένους Χριστιανοδημοκράτες («κυβέρνηση Τζαμάικα»), με τη συμμετοχή των δυο μικρότερων κομμάτων, ενώ ο Σολτς έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο του Μεγάλου Συνασπισμού SPD-CDU/CSU. Όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά για να απαντηθεί το εξής ερώτημα:

Η Ελλάδα θα βγει ωφελημένη από την αλλαγή σελίδας
στην πολιτική ζωή της Γερμανίας;  

Η απάντηση που έχει αξία αφορά στον σχηματισμό κυβέρνησης SPD-Πράσινοι-FDP. Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι έχουν ταχθεί κατ’ επανάληψη κατά της πολιτικής λιτότητας στην Ευρωζώνη, έχουν υπερθεματίσει για περισσότερη ρευστότητα που θα φέρει επενδύσεις στην Ευρώπη αλλά και άνοδο της γερμανικής Οικονομίας και έχουν θίξει το περίφημο «τα πλεονάσματα του Βορρά, ελλείμματα του Νότου». Μέχρι εδώ καλά.

Υπάρχει όμως και ο τρίτος της παρέας, ο νεοφιλελεύθερος Λίντνερ, ο συμπαθής γενειοφόρος πρόεδρος του FDP, που κάνει τον Σκυλακάκη, τον Χατζηδάκη και την ομάδα του ΚΕΦίΜ να μοιάζουν μαρξιστές!  Με το FDP δεν θα υπάρξει αριστερή στροφή στη γερμανική πολιτική. Αδυνατώ να φανταστώ τι θα μας προτείνουν το SPD και οι Πράσινοι που να είναι ελκυστικό για το FDP και ταυτόχρονα αποδεκτό από τους Σοσιαλδημοκράτες και το οικολογικό κόμμα. Το FDP αποκλείει την επιβολή υψηλότερων φόρων στις επιχειρήσεις και τη χαλάρωση του χρέους καθώς και μια πολιτική η οποία βασίζεται σε απαλλοτριώσεις (για οικολογικές εγκαταστάσεις), η οποία έχει στο επίκεντρό της απαγορεύσεις, δηλαδή την αριστερή πολιτική» είπε προχθές για να πάρετε μια γεύση.

Οι Φιλελεύθεροι είχαν επιτεθεί στην Μέρκελ ότι ήταν πολύ χαλαρή με τους Νοτιοευρωπαίους, ήθελαν σκληρότερα μέτρα για την Ελλάδα και αποσύρθηκαν από τις συζητήσεις για τη συμμετοχή τους στην προηγούμενη κυβέρνηση όταν είδαν ότι κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα δεν συμμεριζόταν τις απόψεις τους για την ευρωπαϊκή προοπτική. Όμως, και σε άλλα ζητήματα που μας αφορούν ως χώρα, όπως στις ευρωτουρκικές σχέσεις, οι Φιλελεύθεροι θα αφήσουν να μιλήσει το… χρήμα, δηλαδή το ευρωμάρκο! Χιλιάδες γερμανοτουρκικές εταιρείες, μεγάλες επενδύσεις των Γερμανών βιομηχάνων στους γείτονες, είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσουν να σύρουν τις Βρυξέλλες στην υιοθέτηση ήπιων τόνων έναντι της Τουρκίας.

Το μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, είναι να αναδειχθεί σε πραγματικό ηγέτη και συνεχιστή των οραματιστών σοσιαλδημοκρατών ο Όλαφ Σολτς. Να επιμείνει στην πολιτική που άσκησε ως υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ με τον ευνοϊκό κοινό δανεισμό στην Ευρώπη, την ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης, τη χαλάρωση της ασφυκτικής λιτότητας του προκάτοχου του Σόιμπλε. Και ως δηλωμένος Ευρωπαϊστής, σε συνεννόηση με το Παρίσι, μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία μιας ισχυρότερης Ευρώπης σε ό,τι αφορά στην διπλωματία, την άμυνα και την ασφάλεια, που δεν θα δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να αμφισβητήσει τη δύναμη της.