Το αντεργατικό σχέδιο του κ. Μητσοτάκη

Η διακαναλική συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι προφανές πλέον σε όλους ότι αποκάλυψε το αντεργατικό σχέδια του ιδίου και μιας ενδεχόμενης διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. 

Τα όσα είπε ο πρόεδρος της ΝΔ περί 7ήμερης εργασίας, επικαλούμενος εκ των υστέρων το ατυχές παράδειγμα της εταιρείας «Παπαστράτος» και κυρίως στην Ολομέλεια της Βουλής ο αρμόδιος τομεάρχης Γιάννης Βρούτσης με τη σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων ήρθαν να επιβεβαιώσουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα εφαρμόσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον εργασιακό τομέα.

Επί της ουσίας η ΝΔ θέλει να καταργήσει τη βασική αρχή αρχή του εργασιακού δικαίου, δηλαδή πενθήμερη ή εξαήμερη εργασία με 40 ώρες απασχόλησης, προκειμένου να εξυπηρετήσει και να ικανοποιήσει τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, οι οποίοι με αφορμή την κρίση πιέζουν από το 1ο μνημόνιο μέχρι και σήμερα τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Εργασίας να απελευθερώσουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις  στο όνομα της ανάπτυξης και των κερδών τους βέβαια.

Ο κ. Βρούτσης μιλώντας χθες στην Ολομέλεια της Βουλής επί του νομοσχεδίου για τις 120 δόσεις επιχείρησε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μαζέψει τα αμάζευτα του προέδρου της ΝΔ «αποκαλύπτοντας» το ΦΕΚ (4/10/2015-Αρ. Φύλλου 4419) που φέρει τη υπογραφή της υπουργού Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου στην σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων λέγοντας ότι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει την 7ήμερη εργασία.

Προφανώς ο βουλευτής της ΝΔ «δεν γνωρίζει το εργατικό δίκαιο» απάντησε η υπουργός Εργασίας συνομιλώντας με τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, καθώς θα έπρεπε να γνωρίζει ότι είναι αφενός αντισυνταγματικό να παρέμβει το Υπουργείο στη σύναψη συμβάσεων (συνδικαλιστική ελευθερία) και η υπογραφή του είναι τυπική  και αφετέρου αν δεν τηρείται ο νόμος τότε παρεμβαίνει το ΣΕΠΕ -όπως και έχει κάνει- επιβάλλοντας μέχρι τώρα εκατοντάδες πρόστιμα για παραβίαση της νομοθεσίας που προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα.

Το «πακέτο» Μητσοτάκη στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό σύστημα σε συνδυασμό με την «ταξική» προσέγγιση της προοπτικής των νέων στην αγορά εργασίας αναδεικνύει τον στόχο του που δεν είναι άλλος από καλά αμειβόμενες θέσεις για τους «λίγους» και ένα κομμάτι ψωμί για τους «πολλούς». Μια πολιτική δηλαδή κομμένη και ραμμένη στη γραμμή ΔΝΤ από τους εν Ελλάδι «φωστήρες» του νεοφιλελευθερισμού.