Το σκάνδαλο του «Κεράνη» και οι… ευγενείς του ΥΠ.ΟΙΚ.

Η πολυσυζητημένη συμφωνία πώλησης και επαναμίσθωσης 14 ακινήτων του ελληνικού Δημοσίου στην Εθνική-Πανγαία ΑΕΕΑΠ (και άλλων τόσων στη Grivalia Properties) έγινε με όρους τέτοιους, που πιθανότατα δικαιολογούν απόλυτα τον χαρακτηρισμό του «μνημονιακού σκανδάλου». Είναι ένα ζήτημα που έχουμε θίξει εξαρχής εδώ στην FMVoice και το οποίο, άλλωστε, ελέγχει εδώ και καιρό η ελληνική Δικαιοσύνη. Το να καταβάλλει, ωστόσο, το Δημόσιο τεράστια μισθώματα για κτίρια που παραμένουν κενά και ανεκμετάλλευτα είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο -και αυταπόδεικτο- σκάνδαλο.

Η χτεσινή παρουσίαση από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Τρύφωνα Αλεξιάδη, του σχεδίου μετεγκατάστασης των υπηρεσιών του υπουργείου στο κτίριο του «Κεράνη» στη λεωφόρο Θηβών (στον Δήμο Νίκαιας – Αγ. Ιωάννη Ρέντη) επανέφερε στην επικαιρότητα την πολυδαίδαλη ιστορία του εν λόγω κτιρίου-φάντασμα. Μια ιστορία, η οποία συμπυκνώνει χαρακτηριστικά την νοσηρή κακοδαιμονία του ελληνικού κράτους: ένα μίγμα παραλογισμού, αναποτελεσματικότητας και παντελούς έλλειψης ορθολογικής διαχείρισης.

Το ελληνικό Δημόσιο απέκτησε το εμβαδού 42.300 τετραγωνικών μέτρων βιομηχανικό κτίριο (πρώην αποθήκες της καπνοβιομηχανίας Κεράνης) το 1998. Αγοράστηκε έναντι 35 εκατ. ευρώ, επί υπουργίας Κώστα Λαλιώτη, με σκοπό τη μεταστέγαση των διάσπαρτων υπηρεσιών του ΥΠΕΧΩΔΕ. Σχεδόν άλλα 35 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν τα επόμενα τέσσερα χρόνια για τη μετατροπή του κτιρίου σε κτίριο γραφείων. Το σχέδιο, όμως, της μετεγκατάστασης του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού οι εργαζόμενοι στο υπουργείο δεν το «ενέκριναν».

Έκτοτε, οι προσπάθειες να αξιοποιηθεί το κτίριο για το οποίο δαπανήθηκαν 70 εκατ. είναι επανειλημμένες, καμία, όμως, δεν καρποφορεί. Επί κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή, πέφτει στο τραπέζι, μάταια, η ιδέα της μεταφοράς των υπουργείων Πολιτισμού και Τουριστικής Ανάπτυξης. Το 2010 και ενώ ήδη η χώρα έχει ήδη μπει στον χορό των μνημονίων, βάζει για πρώτη φορά υποψηφιότητα το υπουργείο Οικονομικών και πάλι, όμως, χωρίς αποτέλεσμα. Το 2011, το κτίριο περνά -από τα πρώτα- στην κυριότητα του ΤΑΙΠΕΔ, ενώ το 2012 γίνεται συζήτηση για τη μεταφορά του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, οι υπηρεσίες του οποίου ήταν διάσπαρτες σε έντεκα διαφορετικά κτίρια, όλα ενοικιαζόμενα. Το κτίριο, ωστόσο, παραμένει κενό και την επόμενη χρονιά παίρνουν σειρά τα Δικαστήρια του Πειραιά. Όμως το 2014 είναι χρονιά δημοτικών εκλογών και κανένας υποψήφιος δήμαρχος δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει τα δικαστήρια να μεταφερθούν έξω από τα όρια του δήμου. Αποτέλεσμα, μηδέν είς το πηλίκο, επί 16 συναπτά έτη. Τελικά, ήρθε η «λύση» του sale and lease back, με αποτέλεσμα το Δημόσιο όχι μόνο να έχει τον «Κεράνη» άδειο αλλά να πληρώνει και ενοίκιο 220.000 ευρώ τον μήνα.

Για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, σε όλες τις προσπάθειες που έγιναν για την αξιοποίηση του κτιρίου, τέθηκαν ως αντίλογος καταγγελίες για την ασφάλειά του (στατικότητα, υλικά κατασκευής, κ.λπ.), ενστάσεις για τη δυσκολία της συγκοινωνιακής πρόσβασης και άλλα ζητήματα. Τα όσα, πάντως, γνωστοποίησε χτες η Πανγαία για τα χαρακτηριστικά του κτιρίου, αντικρούουν απολύτως βάσιμα αυτούς τους ισχυρισμούς: πλήρης συμμόρφωση με όλες τις απαιτήσεις της νομοθεσίας, βιοκλιματικός σχεδιασμός, υψηλή ενεργειακή απόδοση, προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα διαχείρισης, ευκολίες όπως παιδικός σταθμός, γυμναστήριο και βιβλιοθήκη, πάρκινγκ 500 θέσεων και πολλά άλλα.

Αν, λοιπόν, κρίνουμε και από την πρωτοφανή «συνάντηση» του τεχνοκράτη Γιώργου Πιτσιλή και των συνδικαλιστών του υπουργείου κάτω από τη… bandiera rossa του αγώνα ενάντια στη μετεγκατάσταση, με επιχειρήματα όπως ο κίνδυνος για «την αποδοτικότητα της εργασίας τους» και οι τυχόν «ανατροπές στην προσωπική τους ζωή» καταλήγουμε στον κοινό παρονομαστή που καθόρισε την τύχη του «Κεράνη», όλα αυτά τα χρόνια. Που δεν είναι άλλος από την άρνηση των εκάστοτε «θιγομένων» να δουν με καλό μάτι τη μετακόμιση του χώρου εργασίας τους στον… εξωτικό Ρέντη.

Ο εργάτης που ζει στο κέντρο της Αθήνας και διανύει καθημερινά 60 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα γιατί το εργοστάσιο στο οποίο δουλεύει βρίσκεται στον Άγιο Στέφανο ή η υπάλληλος του σούπερ μάρκετ που μένει στο Πέραμα αλλά εργάζεται στα Μελίσσια, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Εμείς δουλεύουμε στο ΥΠ.ΟΙΚ. και έχουμε δικαίωμα να δουλεύουμε στο Σύνταγμα. Με θέα τη Βουλή. Τίποτα λιγότερο.

Υ.Γ. Η μακροημέρευση της κυβέρνησης, ολοκληρωθείσης της αξιολόγησης, θα εξαρτηθεί πέρα και πάνω απ’ όλα από το αν έχει τα κότσια να συγκρουστεί με αυτές, ακριβώς, τις άρρωστες νοοτροπίες. Σε όλους τους τομείς και όλα τα επίπεδα.