Υποτεθείσθω ότι, Τσίπρας δεν υπήρξε ποτέ. Τον είχαμε ανάγκη και τον φανταστήκαμε!

Μη με βρίσεις πάλι αν δεν το διαβάσεις ως το τέλος, ΟΚ; Τσίπρας δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν μια συλλογική φαντασίωση. Μια ψευδαίσθηση. Ένα ολογράφημα τεχνητής νοημοσύνης. Και εγώ τον είδα. Αλλά εσύ λες πως τον άγγιξες! Ότι ήταν πραγματικός. Όταν βγήκε από εκείνο τον τάφο του Γιούρογκρουπ, ισχυρίζεσαι πως σε άφησε να τον αγγίξεις.

Και ότι ήσουν παρών όταν ανελήφθη εις τους ουρανούς. Δεν προτίθεμαι να αντιδικήσω με το βίωμά σου. Με τη μαρτυρία σου. Το ξέρω δεν είναι λογικό, ήταν εντελώς μεταφυσικό. Είχε την ίδια ηλικία με Εκείνον όταν κουβαλούσε τον σταυρό μας στον Γολγοθά. Δεν προσπάθησε να διώξει μόνο τους εμπόρους απ’ το ναό. Ύψωσε το ανάστημα μας απέναντι στην αυτοκρατορία. Στη σύχρονη Ρώμη των τραπεζιτών. Του παγκόσμιου καζίνο. Είπαμε, τουλάχιστον, ένα υπερήφανο «ΟΧΙ». Θα ήταν ντροπή να λέγαμε «ΝΑΙ». Απέναντι στα παιδιά μας. Και στη μακρόσυρτη ιστορία του γένους των Ελλήνων.

Μετά τον ταπείνωσαν. Τον εξευτέλισαν. Κι όμως στη δύσκολη στιγμή δεν τον εγκαταλείψαμε. Σταθήκαμε δίπλα του. Γιατί καταλάβαμε ότι, στο πρόσωπό του ταπείνωσαν και εξευτέλισαν όλους εμάς. Την Ελλάδα. Κι ας πληρώσαμε εμείς, το τίμημα της δικής του υποταγής. Πιο έντιμο κυβερνήτη δεν είχαμε ποτέ. Με ταπεινή καταγωγή. Ένας από εμάς. Όχι γόνος και απόγονος. Γι’ αυτό λύσσαξαν. Και δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ που αυθαδιάσαμε, τους μουντζώσαμε, έστω για μια στιγμή και επιλέξαμε αυτό το παιδί. Οι πλούσιοι και οι προσκυνημένοι δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ το «ΟΧΙ» που είπαμε. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο μίσος ταξικό.

Στη φαντασιακή θέσμιση της διεφθαρμένης μπουρζουαζίας και των μισθοφόρων της στα ΜΜΕ, ο Τσίπρας συμβόλιζε ένα τρίτο σημειολογικό ανταρτοπόλεμο, τη νίκη του «σιδηρούν παραπετάσματος». Κι ο Μητσοτάκης ο 2ος; Κομπλεξικός κι ανάνωγος, χαιρέκακος στο φευγιό του πολιτικού του αντιπάλου. Πανηγυρίζουν τώρα. Οι ολιγάρχες. Οι τραπεζίτες. Οι κληρονόμοι. Οι ύαινες. Τα λαμόγια. Οι ανόητοι. Οι κοψοχέρηδες. Και τα τζάκια μες το κατακαλόκαιρο. Άδικο δεν έχεις. Που τον θεοποιείς.

Ίσως κατέβηκε σ’ αυτόν τον τόπο για να δώσει το παράδειγμα, να γίνει μάρτυρας και να μας δείξει ότι, δεν μπορείς να αναστηθείς, αν δεν είσαι έτοιμος πρώτος εσύ να σταυρωθείς. Είναι ο δικός μας Αλιέντε. Πήρε ένα πολύ μικρό, περίεργο σχήμα του 3%, το ανέβασε στο 36% και το παρέδωσε στο 18%. Εκλέχτηκε δύο φορές, κυβέρνησε 5 χρόνια, ήταν ο μοναδικός αριστερός πρωθυπουργός στην Ευρώπη, εκπροσώπησε τους αδύναμους και τους ηττημένους. Ηττήθηκε.

Μήπως είμαι λίγο υπερβολικός; Λες να φανατίστηκα εκ των υστέρων; Παλαιοημερολογίτικα; Να είμαι ο μόνος που γράφει ωδή στον Τσίπρα, ενώ οι… παντός καιρού τα μασάνε τώρα; Ίσως, γιατί φοβάμαι μήπως γίνουμε Ισπανία. Όπου επελαύνει πάλι η δεξιά μαζί με τους φασίστες του VOX, για να κάνει ιστορική παρένθεση τη συγκυβέρνηση των σοσιαλιστών με την Ενωμένη Αριστερά και τους πολυδιασπασμένους Podemos.

Φοβούμαι μήπως γίνουμε Γαλλία. Με κυρίαρχο έναν ακροκεντρώο-αντικοινωνιστή και μοναδική εναλλακτική διακυβέρνησης, μια συνεχώς ανερχόμενη φασίζουσα ακροδεξιά. Με παραπαίουσα, διαιρεμένη και περιθωριακή την Αριστερά. Αν και στην Γαλλία, όσο και να αλληλομπινελικώνονται στ’ Αριστερά, κατέβηκαν στις τελευταίες εκλογές ενωμένοι και βγήκαν δεύτεροι. Κι όσο και να ‘χει γεράσει ο Μελανσόν, μπορεί στα στερνά, την τρίτη και φαρμακερή φορά, να κάνει την μεγάλη έκπληξη, να κερδίσει τη Λεπέν στον δεύτερο γύρο και να γίνει ο πρώτος Αριστερός πρόεδρος στα Ηλύσια Πεδία. Ας το πάρουμε αλλιώς.

Υποτεθείσθω ότι, Τσίπρας δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Δεν ήταν μια συλλογική φαντασίωση, μια ψευδαίσθηση, ένα ολογράφημα τεχνητής νοημοσύνης. Ούτε κάποιος τον έστειλε σε ιστορική αποστολή, να μας σώσει απ’ τα δεινά μας και να μας απαλλάξει απ’ τα δεσμά μας. Αλλά; Ηταν μια κοινωνική καινοτομία. Ιστορική εφεύρεση. Τον είχαμε ανάγκη, τον φανταστήκαμε και αφού το πιστέψαμε, υπήρξε. Η κοινωνική εφευρετικότητα δημιούργησε μια σκεπτομορφή. Την οποία κατευθύναμε αδέξια, αυτοκαταστροφικά, δεν είχαμε ούτε τα γκατς, ούτε την γνώση να αναμετρηθούμε με τα θεριά. Και οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τον πλαισίωσαν ήταν ανεπαρκείς, ανίκανοι, ακαμάτες, εμμονικοί, αδέξιοι.

Στη μοναδική αυτοκριτική του, παραδέχτηκε -αυτός ο καθομολογούμενα χαρισματικός -πως η μεγαλύτερη αδυναμία του ήταν που δεν μπορεί να διαλέξει σωστούς συνεργάτες. Οπότε μην ελπίζετε ότι θα φτιάξει νέο κόμμα, όπως λένε. Θα πάρει τους χειρότερους της «αγοράς» και τους χειροτερότερους του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο η σκεπτομορφή μας αναμετριόταν με τις αυταπάτες της/μας ότι θα τους χορέψει όλους πεντοζάλη, ο «στρατός των ατάκτων» του, τα ‘κανε μπάχαλο. Αυτή η πλέμπα ήτανε γιαταμπάζα. Μπροστά της οι πρασινοφρουροί του συνονόματου έμοιαζαν απλές οδοντόκρεμες. Ούτε που μας μιλάγανε οι συμπλεγματικοί, κάνανε πως δεν μας γνωρίζανε οι αχάριστοι, που τους μεγαλώσαμε στα πόδια μας τα «πέτρινα χρόνια» κι ό,τι παπαγαλίζουν, το κρυφάκουσαν από μας. Νομίζανε πως μας κάνανε χάρη όταν τους ψηφίζαμε, οι υπολειμματικοί. Η δική μας Αριστερά, την εποχή των παγετώνων, ήταν μια χούφτα άνθρωποι, διανοούμενοι όμως, που κυριαρχούσαν στον πολιτισμό, στα γράμματα, στα πανεπιστήμια, στις τέχνες. Έβριζαν τον Μίκη, τον Σαββόπουλο, τον Αρκά, όποιον δεν μπορούσαν να φτάσουν ούτε το νυχάκι του, οι κομπλεξικοί. Δεν ήτανε μόνο ο Ψαριανός, ο Τατσόπουλος, ο Χωμενίδης, η Σώτη που πήρανε ανάποδες, αλλά οι περισσότεροι της γενιάς μας. Τούτοι ‘δω (κάτι σαν) εμένανε με θεωρούσαν συνοδοιπόρο των -ζαίων, ωστόσο μου έδειχναν πάντα πως με εκτιμούνε, με σέβονται και με αγαπάνε. Κάποιοι με/μας θεωρούν επικίνδυνο αντίπαλο. Οι -ζαίοι γύριζαν το βλέμμα αλλού, δεν μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια. Όμως, δεν φταίνε οι δευτεράντζες που πλαισίωσαν τον αρχηγό, αλλά εμείς που κατασκευάσαμε μέσα στους εφιάλτες μας τη σκεπτομορφή του.

Εφηύραμε έναν πιτσιρικά για να ρίξει, έτσι για την τιμή των όπλων, μια μπαλωθιά κι ό,τι ήτανε να γίνει ας γενότανε μετά. Δεν προσθέσαμε στο τσιπάκι να ξέρει Αγγλικά. Και κάναμε το λάθος που βγάλαμε αυτό το παιδί από τον κομματικό σωλήνα, ενώ δεν είχε ούτε ένα ένσημο σε δουλειά. Τον προγραμματίσαμε θεριό ενήμερο, να δείχνει ότι θα τους τηνε πέσει να τους φάει ζωντανούς. Από τη μια τον κάναμε ρέπλικα του Ανδρέα Παπανδρέου κι απ’ την άλλη του ρίξαμε και μια γερή-μεγάλη δόση μετριοπάθειας, ρεαλισμού, συμβιβασμού. Κι όταν το πείραμά μας απέτυχε, η σκεπτομορφή έκανε το «ΟΧΙ» μας «ΝΑΙ» κι όταν την εζορίσανε, την εκάνανε χανουμάκι τους.

Μη μασάτε! Η πολυδιασπασμένη Κέντρο-Αριστερά πήρε 45% πλάς και πήγε στις κάλπες μόλις το 52,83%. Τον Μητσοτάκη, τον ψήφισε ο ένας στους πέντε. Δυό πολιτικές οικογένειες είμαστε και στην Ελλάδα. Τώρα κυβερνάει η μια δυναστεία, αύριο θα ξαναφωνάξουν οι κοψοχέρηδες εσάς. Αρκεί να είμαστε όλοι μαζί και να ξέρουμε τι λέμε. Ενωμένοι, έστω όπως είναι η Ντόρα με τον Σαμαρά, τους καραμανλικούς και τα «ορφανά» της χούντας.