Υπόθεση «Άργος»: Η διαπλοκή δεν χτυπιέται με ανταρτοπόλεμο και… πυροτεχνήματα

Έστω και στο παρά πέντε, οι εφημερίδες διαπιστώνουν η μία μετά την άλλη -αλλά, όπως πάντα, η κάθε μια από μόνη της και για τον εαυτό της- αυτό που η FMVoice ανέδειξε πρώτη, εδώ και σχεδόν δύο μήνες: Ότι η προσπάθεια του πρακτορείου διανομής «Άργος» να επιβάλλει μονομερώς από την 1η Δεκεμβρίου νέες, αυξημένες χρεώσεις για τη διανομή του Τύπου, στο όνομα ενός αυθαίρετου «εξορθολογισμού», αποτελεί όχι απλώς δυσβάσταχτο κόστος, αλλά καίριο χτύπημα στην Ελευθεροτυπία και τη Δημοκρατία.

Η FMVoice δεν αρκέστηκε στη δημοσιογραφική ανάδειξη του θέματος. Ο εκδότης της Finance & Markets Voice, Νίκος Μανεσιώτης ανέλαβε άμεσα την πρωτοβουλία να επικοινωνήσει με τους εκδότες όλων των εφημερίδων του «προοδευτικού» Τύπου, καλώντάς τους σε συνάντηση για τη συγκρότηση και οργάνωση ενός κοινού μετώπου για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Ενός ζητήματος, το οποίο δεν αποτελεί μόνο απειλή για τη βιωσιμότητα των εκδοτικών επιχειρήσεων, αλλά και μείζον θέμα επιχειρηματικής ηθικής και δημοκρατίας. Για την ιστορία, η συνάντηση δεν πργαματοποιήθηκε ποτέ, όχι με δική μας υπαιτιότητα, αν και η πρώτη αντίδραση όλων ήταν απολύτως θετική.

Δεν αντιδρούμε στην απόπειρα του πρακτορείου «Άργος» να ανεβάσει τις τιμές επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και οι επιχειρήσεις του Τύπου μόλις και μετά βίας τα φέρνουν βόλτα. Το ίδιο, ακριβώς, θα κάναμε ακόμη και αν διανύαμε περίοδο… παχέων αγελάδων. Διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως το βασικό πρόβλημα όλων μας δεν θα έπρεπε να είναι εάν μπορούμε ή όχι να αντέξουμε το κόστος, απορροφώντας το ή μετακυλίοντάς το στον αναγνώστη. Αυτό που θα έπρεπε περισσότερο να μας απασχολεί είναι ότι, σε μία σοβαρή δημοκρατία και αγορά, κανένα «Άργος» δεν δικαιούται να επιβάλλει όρους συνεργασίας στους πελάτες του με λογικές «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Το ότι το «Άργος» είναι μονοπώλιο, μετά την κατάρρευση της «Ευρώπης», το γνωρίζουμε όλοι. Όπως γνωρίζουμε ότι, και όταν τα πρακτορεία ήταν δύο, πάλι λειτουργούσαν περίπου ως μονοπώλιο, ανήκοντας σε μεγάλο βαθμό στους ίδιους ιδιοκτήτες και ευθυγραμμίζοντας τις χρεώσεις τους. Το λάθος το δικό μας, αλλά και της Πολιτείας στην οποία, μετά κόπων και βασάνων, επιχειρούμε είναι ότι αυτό το ανεχθήκαμε ως καλώς καμωμένο και δεν κάναμε τίποτα για να το αλλάξουμε, πριν ο κόμπος φτάσει στο χτένι.

Η χτεσινή παρέμβαση Παππά-Κρέτσου, αν και σχετικά καθυστερημένη, είναι σίγουρα ευπρόσδεκτη και δείχνει ότι η ουσία του προβλήματος έχει, πλέον, γίνει αντιληπτή στους θεσμικά υπεύθυνους για τον πολύπαθο κλάδο μας. Ωστόσο, η ανάθεση της ρύθμισης του ζητήματος στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, αν δεν είναι προσχηματική -που δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι είναι- σίγουρα δεν διεκδικεί βραβείο αποτελεσματικότητας. Η Επ.Αν. είναι ένας βραδυκίνητος, υποστελεχωμένος οργανισμός, οι έρευνες του οποίου συνήθως παίρνουν χρόνια ώσπου να ολοκληρωθούν. Από πέρυσι το καλοκαίρι, άλλωστε, ο Ν. Παππάς είχε ζητήσει από την Επιτροπή να ερευνήσει το θέμα της διανομής του Τύπου. Ποιο είναι, μέχρι στιγμής, το αποτέλεσμα;

Αν, λοιπόν, οι ίδιοι οι εκδότες -τουλάχιστον της δικής μας «πλευράς του λόφου»- δεν αποφασίσουν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να βάλουν στην άκρη τις αγκυλώσεις, τους εγωισμούς και τα μικροσυμφέροντα, προκειμένου να βρουν τη μία ή την άλλη λύση, το πιθανότερο είναι πως δεν θα αλλάξουν επί της ουσίας πολλά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι, όταν θέλεις να τα βάλεις με μονοπώλια και συμφέροντα, που κατά πολλούς αποτελούν τον ορισμό της διαπλοκής (σωστά έγραψε χτες η Εφ.Συν. ότι δεν είναι δυνατόν την εμπορική πολιτική, που διέπει τη διανομή της εφημερίδας σου, να την αποφασίζει ο ανταγωνιστής σου…), χρειάζεται δύναμη πυρός η οποία εξασφαλίζεται μόνο με τη σύνθεση και την κοινη προσπάθεια. Όχι με τον ανταρτοπόλεμο και τις μεμονωμένες «στρακαστρούκες», σήμερα της FMVoice, αύριο του Documento και μεθαύριο της Νέας Σελίδας…

Τέλος, μια και σήμερα που διαβάζετε αυτό το κείμενο ο κλάδος βρίσκεται σε απεργία, δεν γίνεται να μην υπογραμμίσουμε ότι τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων, σε έναν άλλο κόσμο, εξακολουθούν να παλεύουν για «την άμεση κατάργηση του συνόλου των αντεργατικών μνημονιακών πολιτικών βίαιης και αντιδημοκρατικής προσβολής των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων». Την ίδια ώρα συνεχίζουν να κλείνουν τα μάτια σε φαινόμενα όπως αυτό της διανομής, που απειλούν ευθέως την ύπαρξη κάθε υγιούς «μαγαζιού» από το οποίο μπορεί να… φάει ψωμί ένας δημοσιογράφος. Με τις κυβερνήσεις είναι εύκολο να τα βάζεις. Με τους ολιγάρχες;