Άλλο φυσική καταστροφή, άλλο έγκλημα εκ προμελέτης

Είναι Πέμπτη μεσημέρι κι η Αττική εξακολουθεί να αναζητά νεκρούς ανάμεσα στα αποκαΐδια και να μετράει πληγές από την τραγωδία της Δευτέρας.

Όσο περνάει η ώρα, μπουμπουνητά με κατεύθυνση από τον βορρά αρχίζουν να ακούγονται όλο και πιο συχνά μέχρι το κέντρο. «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ», σκέφτεσαι, με το παράπονο από τη μια, που ο από μηχανής θεός δεν έφτασε δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα, αλλά και με την αισιοδοξία ότι, τουλάχιστον, θα σβήσουν κι οι τελευταίες εστίες…

Μόνο που, εδώ είναι Ελλάδα. Όπερ σημαίνει ότι, τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά και τόσο αυτονόητα. Ελάχιστη ώρα μετά τις πρώτες βροντές, δεν αργεί να ακουστεί στο κινητό ο χαρακτηριστικός ήχος της ειδοποίησης: «Βιβλική καταστροφή στα Βόρεια Προάστια». Μπαίνεις να δεις τι γίνεται, χαμός. Ποτάμια λάσπης, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, δηλώσεις που κάνουν λόγο ακόμα και για πιθανότητα νεκρών! Προχτές καιγόμασταν, σήμερα πνιγόμαστε…

Ψάχνεις λίγο καλύτερα να δεις και να καταλάβεις, πώς μας χτύπησε πάλι η… κακιά μας η μοίρα και σιγά, σιγά το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται. Το επίκεντρο των εικόνων τρόμου, που κάνουν τον γύρο του ίντερνετ, είναι η περιοχή γύρω από το πρώην εργοστάσιο της ΗΒΗ στο Μαρούσι. Εκεί υπάρχει εγκαταλειμμένο, παράνομο αμαξοστάσιο του δήμου Αμαρουσίου, χώρος πρασίνου και παράνομο δημοτικό πάρκινγκ. Για να υπάρχουν αυτά, έχει μπαζωθεί σε τρία, τουλάχιστον, σημεία η φυσική κοίτη του ρέματος Σαπφούς, με αποτέλεσμα, μόλις σημειώθηκε μία έντονη βροχόπτωση, το νερό να αναζητήσει -όπως είναι λογικό- διέξοδο.

Η παραπάνω παράγραφος δεν περιγράφει μόνο τι έγινε χτες στο Μαρούσι, αλλά πολύ περισσότερα: Εξηγεί πλήρως γιατί, κάθε φορά που έχουμε ένα καιρικό φαινόμενο με διαστάσεις λίγο μεγαλύτερες του συνηθισμένου, αυτό εξελίσσεται στη συντέλεια του κόσμου. Προσέξτε: Παράνομο το αμαξοστάσιο, παράνομο και το πάρκινγκ. Παραβάτης και αυθαίρετος όχι ένας ασυνείδητος πολίτης ή ένας κακός επαγγελματίας, αλλά ο ίδιος δήμος. Ο οποίος, υποτίθεται, είναι η αρχή που πρέπει να προστατεύει την περιοχή και τους δημότες από τα φαινόμενα αυτά. Και αλήθεια, μήπως σας θυμίζει κάτι από Μάνδρα το αμαξοστάσιο του δήμου, πάνω στο μπαζωμένο ρέμα;

Πέραν όλων αυτών, η ανάγκη να διευθετηθεί η κοίτη του ρέματος έχει εντοπιστεί από το 2007 περίπου, ο δήμος έχει αναλάβει τη μελέτη γι’ αυτό από το 2013, την υπέβαλλε ελλιπή το 2016, την ξαναέστειλε στην Περιφέρεια «διορθωμένη» (και με σχεδόν διπλάσιο προϋπολογισμό) το 2017 και ακόμη το… μελετάει το έργο. Και, ως συνήθως, παίζει πινγκ-πονγκ για τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες με την Περιφέρεια. Δέκα χρόνια, λοιπόν, αποτέλεσμα μηδέν, για να κοντέψουμε χτες να θρηνήσουμε θύματα, δυο βήματα από το κέντρο της «Βωβόπολης».

Για να μη μακρηγορούμε, τα πράγματα είναι απλά. Ούτε αυτό που έγινε στο Μάτι και τις γύρω περιοχές, με τραγικό απολογισμό, ούτε αυτό που κόντεψε να γίνει χτες στο Μαρούσι, ευτυχώς μόνο με υλικές ζημιές, πρέπει να επιτρέπουμε να μας παρουσιάζονται ως «φυσικές καταστροφές». Η φωτιά ή το νερό είναι στοιχεία της φύσης, η καταστροφή, εννιά φορές στις δέκα, είναι έργο των ανθρώπων.

Αν τα ρέματα στη Μάνδρα -και στην κάθε Μάνδρα- δεν ήταν μπαζωμένα για να αυγατίσουν τα οικόπεδα,

Αν το Μάτι -και το κάθε Μάτι- δεν είχαν χτιστεί χωρίς σχέδιο, χωρίς δρόμους, χωρίς την παραμικρή πρόβλεψη, επειδή έτσι έκαναν κέφι οι οικοπεδοφάγοι και οι πελάτες τους αγόραζαν «ιδιωτικότητα»,

Αν εδώ και πενήντα, εξήντα χρόνια δεν υπήρχαν οι κρατικοί λειτουργοί εκείνοι που φρόντιζαν με την κατάλληλη… χορηγία να ταχτοποιούν τα πάντα,

Σήμερα θα μπορούσαμε να γράφουμε για πολύ πιο φωτεινά πράγματα και να κοιτάζουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Έχει, όμως, κάποιος ηγέτης τα κότσια να πει στον νεοέλληνα ότι το θέμα δεν είναι πώς θα ξαναχτίσουμε το Μάτι, αλλά πώς θα γκρεμίσουμε και το υπόλοιπο;

Υ.Γ. Κύριε Πατούλη, αρκετά σώσατε το Μαρούσι και τους δημότες του. Τώρα περιμένουν εναγωνίως τη σωτηρία τους οι Αθηναίοι…