Αλέξη Τσίπρα, δεν αρέσουμε πια…
Η ρήση «μετά Χριστόν προφήτες» είναι ίσως μια από τις σοφότερες που έχουν καταγραφεί. Η κατόπιν εορτής κριτική είναι εύκολη υπόθεση, όταν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό.
Ωστόσο, υπό το βάρος της χθεσινής πανωλεθρίας, στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να κάνουν μια γερή αυτοκριτική για το αποτέλεσμα, όχι σαν αυτήν που έκαναν μετά το 2019, να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να πουν τι πήγε στραβά και έχασαν έντεκα ποσοστιαίες μονάδες, 600.000 ψηφοφόρους και με ντάμπλ σκορ από τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη, και μάλιστα ως αντιπολίτευση.
Και να τους βοηθήσουμε κι εμείς, όσα μέσα δεν ανήκουμε στο στενό κομματικό σύστημα και τους στηρίζουμε, και μπορούμε να πούμε και να γράψουμε ελεύθερα για τις ανορθογραφίες και τα λάθη που έγιναν επί τέσσερα χρόνια, πολλά εκ των οποίων εντοπίσαμε και υπογραμμίσαμε -ως ένα σημείο για να μην παρεξηγηθούμε… περαιτέρω- σε σάιτ και εφημερίδα. Και για να πετύχει αυτό, πρέπει όλοι να είναι αποφασισμένοι να ξεγυμνωθούν για να φανούν οι ατέλειες και τα ψεγάδια, που κάποιοι φρόντισαν ώστε να σκεπαστούν επιμελώς.
Μόνο αν είσαι αποφασισμένος για μια τέτοια επίπονη ψυχολογική κατάσταση έχεις ελπίδες να ανακάμψεις και να αναγεννηθείς εκ της τέφρας. Να θέτεις ερωτήματα που να είσαι έτοιμος να απαντήσεις αβίαστα και ειλικρινά: «Ήταν σωστή η αντιπολίτευση μας όπως ασκήθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια;». «Άγγιξαν τους πολίτες και είχαν άμεση επίδραση πάνω τους τα θέματα που στον πρωινό καφέ ιεραρχούσαμε ως σημαντικά για την κοινωνία;». «Τους πείσαμε ότι είχαμε ένα κυβερνητικό σχέδιο που θα βελτίωνε την καθημερινότητα τους και το οποίο θα έβγαινε;». «Επιλεγήκαμε οι καλύτεροι από εμάς να δώσουν την μάχη ως εμπροσθοφυλακή;». «Το σημαντικότερο, περάσαμε στην κοινωνία το μήνυμα πως για την «πρώτη ευκαιρία για να κυβερνήσουμε με το πρόγραμμα μας» που το δικαιούμαστε, έχουμε πραγματικά τη δυνατότητα να το καταφέρουμε χωρίς υπερβολές, αχρείαστες συγκρούσεις, νταούλια και ζουρνάδες;». Ωραία όλα αυτά αλλά το 2023 δεν είναι 2015. Ρωτήστε και τον Βαρουφάκη για αυτό;
Στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν από την κυβερνητική αποκαθήλωση, υπήρχε το περιθώριο ώστε τα στελέχη να αναλύσουν τα αίτια της εκλογικής ήττας, να πραγματοποιηθεί η περιβόητη διεύρυνση ώστε να αντιστοιχηθεί ο κοινωνικός με τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, να «οργωθεί» η χώρα απ’ άκρου εις άκρον, να ζυμωθεί ο κομματικός μηχανισμός με τις μεγάλες κοινωνικές ομάδας, να εντοπιστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε επαγγελματικός κλάδος και το κάθε γεωγραφικό διαμέρισμα και να «τραβηχτούν» πρόσωπα από την κοινωνία ώστε να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια.
Αλήθεια πόσο «γενναία» ήταν η αυτοκριτική για την ήττα του ’19 μέσα από το κείμενο απολογισμού των Δραγασάκη-Μπαλτά-Δρίτσα (για την περίοδο 2012-19!) που τα αίτια αρχίζουν και τελειώνουν στο 3ο Μνημόνιο και τον… Βαρουφάκη; Το «γ@@με τη μεσαία τάξη» του Πολάκη, μήπως ήταν πιο διαφωτιστικό;
Κι ας πάμε παρακάτω: Ο ΣΥΡΙΖΑ διευρύνθηκε επειδή δημιουργήθηκε μια λίστα με μερικές δεκάδες ονόματα αριστίνδην συνέδρων για το 3ο Συνέδριο που δεν ανήκαν στο κόμμα; Πόσοι απ’ αυτούς ήταν υποψήφιοι σε αυτές τις εκλογές; Πόσους έκοψαν οι 53+; Αλλάξαν οι ισορροπίες στην Κ.Ε. του κόμματος με την επικράτηση των προεδρικών; Ή κράτησαν τα «γενικά πόστα» οι Ομπρέλες;
Τα ψηφοδέλτια πως συγκροτηθήκαν; Προέκυψαν από την κοινωνία, από τις προτάσεις των Οργανώσεων Μελών ή από την παρέα του 7ου; Για να ξέρουμε, για παράδειγμα, πως κατέληξε ώστα στα ψηφοδέλτια της Θεσσαλίας να μην υπάρχει αγρότης υποψήφιος ούτε για δείγμα!
Επειδή ο Τσίπρας δεν έχει καμιά Μελίνα κοντά του, τον βοηθάμε και σε αυτό και του λέμε: «Πρόεδρε, μήπως δεν αρέσουμε πια»;
