Αλλεργικοί στην κριτική

Δεν έχει σημασία αν ο Πάνος Βλάχος έχει ταλέντο ή όχι (που έχει) ή αν είναι σπουδαίος καλλιτέχνης ή όχι (που είναι).

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, αν φτάσουμε σε αυτή τη χώρα να απαγορεύσουμε και στους καλλιτέχνες να εκφράζονται ελεύθερα, με την απειλή των δικαστηρίων, τότε σε τι διαφέρουμε από χούντα; Κοντεύουμε να καταργήσουμε τη δημοσιογραφία, αφού κάθε ρεπορτάζ που αναδεικνύει αλήθειες από αυτές που δεν πρέπει να ξέρει ο πολίτης, βαφτίζεται «συκοφαντία» ή «εκβιασμός» και πλακώνει ο κάθε «θιγόμενος» τις αγωγές και τις μηνύσεις, απειλώντας τα Μέσα με λουκέτο και τους δημοσιογράφους με… το κελί 33. Μήπως, να καταργήσουμε και την τέχνη, για να είμαστε σίγουροι ότι κανένας δεν θα μπορεί να κριτικάρει τα κακώς κείμενα και οι Έλληνες θα συνεχίσουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, χωρίς να τους ξυπνήσει κανείς ενοχλητικός;

Κατά τα άλλα το πόρισμα-κόλαφος των ευρωβουλευτών για την ορμπανοποίηση της Ελλάδας ήταν… συνομωσία εναντίον του πιο επιτυχημένου πρωθυπουργού της Ευρώπης.

Υ.Γ. Τουλάχιστον ο Άδωνης φέρθηκε στοιχειωδώς έξυπνα. Ούτε σε αυτόν αρέσει η κριτική, αλλά, τα βασικά της πολιτικής τα έχει μάθει τόσα χρόνια. Ενώ ο κύριος Άρης, πρέπει να προστατέψει την τιμή του. Λες και δεν έχει μικρόφωνο να πει τα δικά του (και σε μεγαλύτερο κοινό από τον Βλάχο).