Ανοίγει η γαλλική βεντάλια
Σιγά-σιγά τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους σχηματίζοντας την εικόνα των προεδρικών μονομάχων, από την οποία θα κληθούν να κάνουν την επιλογή τους οι γάλλοι ψηφοφόροι, την ερχόμενη άνοιξη. Αν και η προσθήκη του ονόματος του Εμανουέλ Μακρόν, παρότι αναμενόμενη, ανακατεύει την τράπουλα και τις ισορροπίες δυνάμεων μεταξύ των κλασικών κομμάτων.
Πραγματικά, λίγα 24ωρα πριν την πρώτη προκριματική κάλπη στη γαλλική Δεξιά, από την οποία θα προκύψει, διά της λαϊκής ψήφου, ο προεδρικός μονομάχος των Ρεπουμπλικάνων (πρώην UMP), ο Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε να επισπεύσει τις εξελίξεις ανακοινώνοντας και επισήμως την υποψηφιότητα του για τον προεδρικό θώκο.
Ο 38χρονος απόφοιτος της επίλεκτης σχολής της ΕΝΑ (το φυτώριο της πολιτικής ελίτ της Γαλλίας) ουσιαστικά πρωτο-αναδείχτηκε από τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος τον επέλεξε για οικονομικό σύμβουλο και τελικά υπουργό, χωρίς μάλλον να περιμένει ότι μια μέρα θα κινδυνεύει να χάσει το πόστο του από τον προστατευόμενο του.
Ο μέχρι πρόσφατα υπουργός Οικονομικών είχε κάνει λίγο-πολύ σαφείς τις προθέσεις του, με την δημιουργία του δικού του πολιτικού κινήματος, του «En Marche», τον Απρίλιο, και την αποχώρηση του από την κυβέρνηση. Όμως, οι αναλυτές αιφνιδιάστηκαν από τη σημερινή ανακοίνωση, παρά το γεγονός ότι προφανώς συνδέεται με την επικείμενη κάλπη στη Δεξιά και το γεγονός ότι οι βασικοί παίχτες παίρνουν σταδιακά θέση στο σημείο εκκίνησης.
Άλλωστε, την ίδια ώρα περίπου, σε διαφορετικό τμήμα του Παρισιού, η ηγέτης του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λεπέν, ετοιμαζόταν για τη δική της φιέστα, τα επίσημα εγκαίνια του στρατηγείου της για την προεκλογική εκστρατεία των προεδρικών εκλογών, με τη τοποθεσία του, στον ίδιο δρόμο με το Μέγαρο Ελιζέ, να φέρει ένα συμβολισμό που δεν διέφυγε της προσοχής. Για την ώρα, εξάλλου, η Μαρίν Λεπέν παραμένει το φαβορί, διατηρώντας τη πρώτη θέση απήχησης στις δημοσκοπήσεις.
Βεβαίως, από τώρα έως την άνοιξη, πολλά μπορούν να αλλάξουν, τόσο στα νούμερα όσο και στα πρόσωπα. Και το παράδειγμα του Μακρόν είναι χαρακτηριστικό δεδομένου ότι είναι η πρώτη φορά που ένας ανεξάρτητος υποψήφιος μπαίνει σφήνα στα παραδοσιακά κόμματα, και μάλιστα με αξιώσεις.
Στο μέτωπο των Σοσιαλιστών, ο Φρανσουά Ολάντ δεν έχει ακόμη αποσαφηνίσει τις προθέσεις του, κάτι που αναμένεται να γίνει τον ερχόμενο μήνα. Αν πειστεί τελικά να αποσυρθεί από τη διεκδίκηση της επανεκλογής του, υπό το βάρος της πίεσης του κόμματος και των εξαιρετικά δυσμενών δημοσκοπήσεων, ένα νέο όνομα μπορεί να βελτιώσει τα ποσοστά της κεντροαριστεράς. Ανάμεσα δε, στους πιθανούς διεκδικητές θεωρείται ο νυν πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς και ο πρώην υπουργός Οικονομίας, Αρνό Μοντεμπούρ.
Αντιστοίχως, θα πρέπει να δούμε ποιος θα πάρει το χρίσμα των συντηρητικών, και πως θα αντιδράσει ο κόσμος σε αυτόν τους επόμενους μήνες. Τη θέση διεκδικούν συνολικά επτά μονομάχοι, ωστόσο οι δύο επικρατέστεροι είναι ο νυν πρόεδρος του κόμματος, και πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, και ο πρώην πρωθυπουργός (επί Σιράκ), Αλέν Ζυπέ. Οι δημοσκοπήσεις ευνοούν τον έμπειρο και χαμηλών τόνων Ζυπέ, όμως ο θορυβώδης Σαρκό έχει διεξάγει μια δυναμική καμπάνια ποντάροντας στην υψηλή απήχηση που έχει η σκληροπυρηνική ρητορική του στο αμιγώς δεξιό κοινό. Το ποιος από τους δύο θα επικρατήσει, και το ιδεολογικό του στίγμα, προφανώς θα επηρεάσει τις ισορροπίες στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, μεταξύ των υπόλοιπων προεδρικών υποψηφίων.