«Είμαι κουζουλός!» Αυτό το αγόρι όχι μόνο «το ‘χει» αλλά και το παρλάρει καλά

Καταλαβαίνω (και έτσι ήθελα να γενεί) ό,τι το πολιτικό μήνυμα στο χθεσινό μου πόνημα: “Γι’ αυτό υποστηρίζω Κασσελάκη – Tyler – Πολάκη” ήτο ολίγον σουρεαλιστικό. Σε αυτή την φάση που είμαστε μόνο ο σουρεαλισμός και το εκθεμελιωτικό χιούμορ μπορούν να μας ανακουφίσουν για λίγο, έστω.   

Δεν γνωρίζω τον ΣΤΕΦ αλλά είναι εμφανές πως πρόκειται για ένα παιδί – θαύμα, που γεννήθηκε (με) αστέρι. Ενσάρκωσε σε χρόνο dt το Αμερικάνικο Όνειρο, γύρισε, όπως στις σαπουνόπερες, πίσω στην πατρίδα για να εκδικηθεί το σύστημα που με το παραδικαστικό του κύκλωμα κατέστρεψε οικονομικά την εύπορη οικογένειά του.

Πολύ καλό για να ναι αληθινό; Γιατί ασχολούμεθα όλοι (κι εγώ ο πλέον καχύποπτος) μαζί του; Διότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος για να ασχοληθούμε, η απάντηση. Είχαμε ανάγκη μια έκπληξη και η υποψηφιότητα αυτού του πιτσιρικά μας εκπλήσσει. Χρειαζόμασταν μια υπέρβαση, μια υπερβολή και μας την προσφέρει γενναιόδωρα.

Ο μόνος που περιέγραψε το Ελληνικό Όνειρο, πριν τον ΣΤΕΦ, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είπε κάτι λογάκια που κανένας διαφημιστής δεν θα μπορούσε ούτε να σκεφτεί, ούτε να ξεστομίσει. Το ανεπανάληπτο: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Το ασυναγώνιστο: Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση (το τελευταίο ήταν και το πιο ριζοσπαστικό). Το πιο αμεσοδημοκρατικό: Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση – ο λαός στην εξουσία.

Ο Ανδρέας ήτανε δέκα κλάσεις ανώτερος από αυτό που μας αντιστοιχούσε κι ας τον αμφισβητούσαμε τότε εμείς η “αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική” που μας πρόγκιζε κι ο Νιόνιος.

Μετά, στα πολύ δύσκολα, ήρθε ο ταλαντούχος Αλέξης, ο καλύτερος που βρήκαμε εύκαιρο, πούλησε για λίγο τσαμπουκά, αλλά έκανε πίσω, συνθηκολόγησε για να μην ρίξει την χώρα στα βράχια, αφού το κλείσανε σ’ ένα δωμάτιο και το βιάσανε άσχημα το παιδί οι φράγκοφονιάδες.

Τώρα που έσκασε μύτη ο ΣΤΕΦ όλοι κρατάμε μικρό καλάθι και είμαστε καχύποπτοι, αλλά τουλάχιστον δεν θα πλήττουμε. Είναι ο αντιστάρ που ψάχναμε; Μια άγνωστη θεία από την Αμερική που, στις ελληνικές ταινίες, μας έσωζε από την καταστροφή;

Κακά τα ψέματα ενώ σαν λαός περιμέναμε πάντα να μας σώσει (ραγιάδες – ραγιάδες) ο Μόσκοβος, όμως τον Ανδρέα τον “μεθύστακα τον Αμερικανό” ακολουθήσαμε, αυτός έφερε την μεγάλη αλαγή μετά τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Κι ύστερα ακολουθήσαμε τα τρία φιλαράκια που φωτογραφίζονταν μαζί στο Αμέρικα σε στιλ Μπιτλς. Τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη και τον Αντωνάκη, που γένηκαν και οι τρείς πρωθυπουργοί.

Γιατί όχι λοιπόν να μη δοκιμάσουμε (άλλη δουλειά δεν κάνουμε) και τον ΣΤΕΦ; Επειδή είναι ανοιχτα γκέι και αυτό δεν “περπατάει” μαζί με το – αναγκαία μια δόση για κάθε επιτυχία – “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια”; Δεν είχαμε κρυπτό-γκέι ή έστω μπάι-μπάι πρωθυπουργούς και αρχηγούς στην αξιωματική αντιπολίτευση και κάναμε μόκο, τουμπεκί ψιλοκομμένο, ενώ όλοι το συζητούσαμε; Είναι φυσικό να σε (μας) εξιτάρει η ιδέα του νέου πετυχημένου, πλούσιου Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία που θέλει να ηγηθεί της κεντρο-Αριστεράς και να γίνει ο πρώτος δεδηλωμένος γκέι πρωθυπουργός.

ΟΚ, όσο για τις θέσεις του ΣΤΕΦ… μας τα ‘παν κι άλλοι. Και το “να καταργηθεί η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία”; Ποιος άλλος το ‘πε; Εγώ τουλάχιστον που κάτι λίγο παραπάνω σκαμπάζω, λόγω σπουδών και εμπειρίας, από πολιτική επικοινωνία, καταλαβαίνω πως αυτό το αγόρι όχι μόνο “το ‘χει” αλλά και το παρλάρει καλά, και είχε και πολύ σοβαρή βοήθεια, με σχέδιο, πολύ επαγγελματική, πριν εμφανιστεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίος.

Είμαι κουζουλός!

«Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Ξέρω ότι έχω πολλά να αποδείξω και αυτό θα κάνω», είπε στις κάμερες.

Μιλώντας στους συγκεντρωμένους στους τάφους των Βενιζέλων ο Στέφανος Κασσελάκης είπε: «Παραφράζω τις λέξεις του Καζαντζάκη, ότι η Κρήτη δεν είναι για τους νοικοκυραίους, είναι για τους κουζουλούς. Επειδή οι κουζουλοί κάνουν αυτό τον τόπο τόσο υπερήφανο. Είμαι ένας κουζουλός, ο οποίος αφήνει την Αμερική για να έρθει εδώ, στην πατρίδα μου. Για να προσπαθήσει να αφήσει μια παρακαταθήκη με τον δικό μου μικρό τρόπο (…) Μπορούμε να είμαστε καλύτεροι από αυτό που βλέπουμε αυτή την στιγμή (…) Εμείς είμαστε εδώ και με τη δύναμή σας, αν μου την δώσετε, θα τα λέω τα πράγματα ντρέτα, αυτό και μόνο αυτό (…) Εναι τελείως απρόσμενη για μένα αυτή η στιγμή, αυτή η υποδοχή. Αισθάνομαι ειλικρινά ταπεινοφροσύνη, είμαι πολύ συγκινημένος ειδικά εδώ, στις ρίζες μου, εδώ που ερχόμουν κάθε καλοκαίρι».

Θυμήθηκε τη γιαγιά και τον παππού του, μιλώντας με συγκινητικά λόγια για αυτούς: «Αισθάνομαι την μνήμη τους πολύ βαθιά μέσα μου»