Εντάξει λοιπόν! Θα γράψω για τις εκλογές!

Θα γράψω αυτό που θέλεις να γράψω. Για τις εκλογές. Αυτό δεν θες; Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Σ’ άλλες εποχές, θα μου λεγες ότι καθυστέρησα. «Πώς είναι δυνατόν, μέσα σ’ αυτό το μακελειό, εσύ να γράφεις περί ανέμων και υδάτων; Εξήντα μέρες έμειναν, τι προλαβαίνεις να γράψεις;».

Μακελειό. Αυτή είναι η λέξη. Σκοτωμοί. Δίκες. Ο ένας να αποκαλεί τον άλλον προδότη. «Οι προδότες στου Γουδή»! Όλους τους αληθινούς μας ήρωες, σαν προδότες τους εδικάσαμε. Ο Γιωργάκης ο Καραϊσκάκης, αυτός είναι όλα τα λεφτά: «Γειά και χαρά σου ρε Πανουργιά, έχω ειστονμπούτσονμ’ βιολιά». «Δεν ξεχνώ»! Την προδοσία. Της Κύπρου. Τον Ιωαννίδη. Αν είσαι βέβαιος ότι γνωρίζεις ποιοι ήταν οι πραγματικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Καποδίστρια, να σταματήσω εδώ το κείμενο και θα δημοσιεύσω τις γυμνές φωτογραφίες της… ξέρεις εσύ.

Δεν το πίστευα ότι θα φτάσουμε σε ένα επίπεδο «πολιτικού πολιτισμού» με εκλογές χωρίς τσίτσιδες φωτογραφίες της γυναίκας του πρωθυπουργού και ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως να μην είναι μες τα γουνάκια, να μην παθαίνει έμφραγμα και να πεθαίνει σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση από το Ειδικό Δικαστήριο. Κάθιδρος πετάγεται ο μπαμπάς του Μάκη τα ξημερώματα, ουρλιάζει: «Δεν υπάρχουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, δεν μου το επιτρέπει η συνείδησίς μου». Το 7-6 της βεβαίας καταδίκης, γίνεται αθωωτικό 6-7, ο μάγος ο Γιακούμπ του ‘σάχνει στο Χέρφιλντ την καρδιά και ξαναβγαίνει αυτοδύναμος, υποβασταζόμενος, με το ένα πόδι στον λάκκο.

Ψηφίζουν και τα δένδρα το ‘61, βία και τρομοκρατία ξανά, γιατί από το πουθενά το ‘58 πήρε 25% η ΕΔΑ. «Τρύπα στις δεκάρες», «Θάλασσα στα Τρίκαλα», χιλιάδες νέοι γιουχάρουν κάτω από το προεκλογικό μπαλκόνι τον ακροδεξιό Γαρουφαλιά. «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ», «Αλλαγή, δεύτερη κατανομή», τα ντολμαδάκια της Μαρίκας, η πτώση του τείχους, κάθαρση, έξω οι κλέφτες! Κι ο Λεωνίδας να παίζει ακόμη φυσαρμόνικα στην κεντρική συγκέντρωση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Εθνάρχης είναι ο…; «Αυτός, αυτός είναι ο αρχηγός και όχι ο μεθύστακας ο Αμερικανός»! Η «Χρυσή Αυγή» να υιοθετεί από τα Ιουλιανά το «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο, η Βουλή» και το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και να μην φρικάρει κανείς. «Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση»! Στοίχισε στην Ελλάδα, κι απ’ την Κατοχή ακόμη, τους περισσότερους νεκρούς αδελφούς. Ήταν ένα τραγικό σφάλμα ή η μεγαλύτερη προδοσία; Στην αποχή του ΕΑΜ από τις εκλογές που θα κέρδιζε, αναφέρομαι.

Κένταυροι. «Αβέρωφ σημαίνει δύναμις». Τα ‘χω δει όλα τα έργα. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζω. «Ε-ε-έρχεται», ο εξόριστος απ’ τα Παρίσια, ωραίος, με φρύδια πυκνά, που έχουν μόνο εκείνοι που ‘ναι γεννημένοι για την εξουσία. Προσέχει τι θα φάει και τι θα πιεί. Φοβάται πως θα τον δηλητηριάσουν. Το ίδιο πιστεύει και ο Μίκης: Ή Εκείνος ή τα τανκς.

«Πρόκειται απλώς για αλλαγή φρουράς», σπέρνει ζιζάνια ο άλλος με το ζιβάγκο. Και να ‘σου οι φήμες για το -θυμάσαι;- το «πραξικόπημα της πιτζάμας». Τηλεφωνώ από έναν θάλαμο στον «Πού θες να ξέρω, πρόσεχε, θα φας το κεφάλι σου» θείο μου, που ‘ταν υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Ανδριτσόπουλου, ο 15χρονος ανιψιός του, ήμουν μπλεγμένος με τους «Στις 17 πεθαίνει ο φασισμός, στις 18 σοσιαλισμός».

Ο σύνδεσμός μας αφήνει συνθηματικό μήνυμα στον γνωστό σκουπιδοντενεκέ ότι θα γίνουν συλλήψεις, να την κάνουμε από τα σπίτια μας και να κρυφτούμε στη γιάφκα, την καβατζωτή. Ο Αντώνης όμως ήτανε της νομιμότητας, κράταγε αναλυτική λίστα με όλες τις διευθύνσεις των 100 και πλέον μελών της μαθητικής μας οργανώσεως. Τρία αποφασισμένα κομάντος μας, περνάνε ανάμεσα στους πασίγνωστους μυστικούς του μαθητικού της ασφάλειας, τον Τζώρτζη, τον Ζαφείρη και τον Καλιγούλα, ανεβαίνουν στα γραφεία της πρώτης επαρχιακής ΠΑΜΚ επί της Ελευθερίου Βενιζέλου στην Χαλκίδα, για να κάψουν τη γ@μημένη την κατάσταση μελών που θα μας έστελνε όλους στην ψειρού. Από την τρομάρα τους τα κομάντος βάλανε φωτιά στο κτήριο και ήρθε και τους έβγαλε η πυροσβεστική. Ευτυχώς το «πραξικόπημα της πιτζάμας» δεν έγινε ποτέ κι έτσι συνεχίσαμε την επανάστασή μας ανέμελα.

Τι έλεγα; «Σας δίνουμε πέντε λεπτά διορία για να διαλυθείτε», λέει ο Βασίλης του ΟΦΗ (Ομάδα Φοιτητών Ηλεκτρολόγων) στα… ΜΑΤ απ’ τη ντουντούκα, έξω από το «Μεγάλη Βρετανία». Δεν διαλύονται. Τους επιτίθενται μερικές εκατοντάδες φοιτητάκια, κορίτσια και αγόρια, παραπατάω στα λουλουδάδικα, τρώω μια ροπαλιά στην πλάτη. Πονάω ακόμα όταν αλλάζει ο καιρός, αλλά ευτυχώς δεν ήταν σαν κι αυτές που φάγανε στο κεφάλι ο Κύπριος φοιτητής Κουμής και η νεαρή εργάτρια από το Περιστέρι, η Κανελλοπούλου. Τη ντύνουν νύφη στο φέρετρο. Την ώρα που την κατεβάζουν στο μνήμα, σηκώνουμε τις γροθιές και υποσχόμαστε εκδίκηση. Το ίδιο και το ‘85 που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον 15χρονο Καλτεζά και κάηκε η Αθήνα. «Τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση». Τι ονειρεύεσαι πλέον; «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς».

Ο Περικλής έχει σαρώσει όλα τα διαφημιστικά βραβεία με μια ντομάτα να δίνει συνέντευξη. Μου φτιάχνει ένα βιβλιαράκι πενταγωνικό με γωνία περιστροφής, που κάποια κείμενά μου διαβάζονται μόνο με ανάποδη σολομωνική στον καθρέφτη. Σπάμε ταμεία, το βάζουν στη διδακτέα ύλη στο πανεπιστήμιο και με -ουρά- τα λεφτά αγοράζω μια Λάντσια 1600 κυβικά και βγάζω γκόμενα κυριλέ. Με όλα αυτά τον ανακαλύπτει ο Κωστάκης ο Καραμανλής, ο νεότερος και του αναθέτει εν λευκώ την προεκλογική καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας. Ο Περικλής βγάζει ένα χαζοχριστιανικό παιδικό τραγουδάκι και θέλουνε να τονε γδάρουνε, να τονε φάνε ζωντανό. Ο Καραμανλής δεν τον αδειάζει, του λέει: «Αν το πιστεύεις πραγματικά, θα σε καλύψω, βγες και υποστήριξέ το». Βγήκε και τον έβγαλε. Και η Ελλάδα τραγουδούσε από άκρου εις άκρον: «Σε περιμένω να ‘ρθείς και πάλι – Μαζί θα φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη – Ζήτω η πατρίδα – Ζήτω η θρησκεία – Ζήτω η Νέα Δημοκρατίαααα». Γκραν σουξέ.

Κατάμεστο το μεγάλο αμφιθέατρο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στην έκθεση ΜVM είναι όλα τα κανάλια, συμμετέχουν και τα τμήματα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Παντείου. Σε μια διαφημιστική που δεν υπάρχει πια, τη MASS, έχω μοντάρει όλες τις καμπάνιες των κομμάτων στη μεταπολίτευση. Στο πάνελ που συντονίζω, ο Κώστας ο Λαλιώτης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (Ν.Δ. τότε) και ο μακαριστός ο Πέτρος ο Κουναλάκης από τον Συνασπισμό. Άγρια επιθετικά σποτ, αρνητική διαφήμιση, λάσπη και προβοκάτσιες, που κάνανε τα μπλε και πράσινα καφενεία να φλιπάρουν. Προβληματίστηκε το νεανικό ακροατήριο, αλλά αντί να πιαστεί στα χέρια, ξέσπασε σε γέλια και χειροκροτήματα.

Αυτό ήταν το τέλος εποχής. Μετά ήρθανε οι κρυόκωλοι.