Για τρεις υπέροχες, συγκλονιστικές γυναίκες…

Ενόχλησε κάποιες τσαπερδόνες το κείμενο που έγραψα Τρίτη στο 1Voice.gr για την Εύα Καϊλή. Όχι τόσο γιατί χρησιμοποίησα τον τίτλο από το βιβλίο του δάσκαλού μου, Κορνήλιου Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας», απαξιώντας να γράψω τον λίβελο της καθόδου της, αλλά για τα προσωπικά στοιχεία που ανέφερα από την γνωριμία μας, όπως και με τον Κωνσταντίνο Τζούμα και τον Σπύρο Βούγια, «τα οποία κινούνται στα όρια του φαλλοκρατισμού».

Φίφαν γέβλα ιντιούτ, πέρκελε σάτανα βίτου! (βρισιά στα νορβηγικά). Εσείς που με επιμέλειαν αναγιγνώσκετε αυτήν ταύτην την εφημερίδα και γνωρίζετε γραφή και ανάγνωση, μπείτε στο σάιτ, διαβάστε το σχόλιό μου και πείτε τους μια κουβέντα να το βουλώσουν, γιατί το ‘χουν παραξηλώσει τώρα τελευταία.

Όχι, δεν αξίζει τον λίβελό μου η αμαρτωλή Εύα. Επ’ ευκαιρίας θα πω δυο λόγια μόνο σήμερα για τρεις υπέροχες, συγκλονιστικές, πραγματικά ερωτικές γυναίκες που γνώρισα, συνοδεία… σπάνιου οπτικοακουστικού υλικού (δύο τηλεοπτικές τους προσωπογραφίες τις οποίες σας παρακαλώ να βρείτε και να δείτε).

«Τι επαγγέλλεστε;», ρώτησαν στην υπηρεσία διαβατηρίων την πρώτη Κρητικοπούλα που έκανε στο Ηράκλειο γυμνόστηθη μπάνιο και ήθελε «ένα βασιλόπουλο παρακαλώ» για πρωινό. Πόρνη! «Επάγγελμα πόρνη». Θα περάσουν εκατό, διακόσια χρόνια, ίσως ποτέ να μην εμφανιστεί δημοσιογράφος-συγγραφέας με το επίπεδο και την κλάση της Λιλής Ζωγράφου. Ήμουνα 30 χρονών το 1992, όταν κάθισε στα πόδια μου αυτός ο θρύλος για μια προκλητική τηλεοπτική φωτογράφηση.

Δέχτηκε να κάνω μια τηλεοπτική προσωπογραφία της στην εκπομπή «Έλα Όπως Είσαι» στην ΕΡΤ, τη μοναδική που έχει ανέβει στο διαδίκτυο χάρη στα «Παιδικά Χωριά SOS», όπου παραχώρησε με διαθήκη τα συγγραφικά της δικαιώματα. «Θα δει την φωτογραφία και θα φλιπάρει ο γιατρός μου, θα πιστέψει ότι είμαστε εραστές», ακιζότανε. «Μια ματιά να μου ρίξεις, θα σου κάνω πρόταση γάμου». «Άστε τις μαλακίες. Ξέρεις πως μυρίζει το σώμα της γριάς; Όπου να ‘ναι, θα με βάλουν στο φέρετρο. Κοιτάξτε να πηδήξετε τα κοριτσάκια που δουλεύουν εδώ μέσα και είναι αγάμητα. Ο Καρυωτάκης δεν την πήδαγε, τον έκανα βιβλίο, ο Καζαντζάκης;».

Τα είπε και στην εκπομπή ακόμα πιο αθυρόστομα για τον Λαλιώτη και τον «Αλ Καπόνε» Ανδρέα Παπανδρέου. Η εκπομπή δεν λογοκρίθηκε από τον ΠΑΝ-ΠΑΝ, παρόλο που τον πήραν τρείς υπουργοί για να με κόψει. Άλλωστε, είχα γράψει την εκπομπή της επόμενης εβδομάδας, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Ευάγγελο Βενιζέλο ντυμένο δημοσιογράφο, να παίρνει συνέντευξη με κοροϊδευτικό ύφος από τον εαυτό του. Δύο Βενιζέλοι να συζητούν στο ίδιο πλάνο, μέσα στο πρες ρουμ, σε μια χολιγουντιανή εκπομπή.

Αυτή η υπέροχη γυναίκα που νίκησε τους βασανιστές. Το Μαράκι μας. Συνεργαστήκαμε τα χρόνια των μνημονίων στο πόρταλ της Κοινωνικής Οικονομίας enallaktikos.gr. Ήταν η νεαρή γιατρός του κολαστηρίου της Γυάρου, που εξευτέλισε τον Πατακό, η επί πολλά χρόνια πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, με συμβουλευτικό στάτους στα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση (εκπροσωπώντας 200 οργανώσεις σε όλο τον κόσμο), Μαρία Πίνιου-Καλλή, ήταν η γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα κατά των βασανιστηρίων.

Πέτυχε να εκδώσει ψήφισμα ο ΟΗΕ, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι, τα βασανιστήρια αποτελούν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με αυτή την απόφαση ταξίδεψε σε δεκάδες χώρες και υπέγραψε με 50 πρωθυπουργούς συμφωνία για την ποινικοποίηση κάθε είδους βασανιστηρίων. Επισκέφτηκε τον Μαντέλα στη φυλακή και δεν δίστασε να υψώσει την φωνή της, να αρπάξει από τον γιακά τον φίλο της, τον Αραφάτ, όταν συνέλαβε στέλεχος της οργάνωσής της. Δείτε την τελευταία συνέντευξη της στην εκπομπή ΛΑΜΠΑΤΕΡ της NOVA, που της πήραμε μαζί με τον Λάμπη Ταγματάρχη και ανέβασε η ίδια στο YouTube.

Κοσμεί το γραφείο μου μια φωτογραφία της σε πολύ νεαρή ηλικία, με το πρώτο αυτόγραφο-διαβατήριο για την εφηβεία μου, που μου έδωσε σε εκείνο το υπόγειο καπηλειό, στο αντιστασιακό στέκι των Ελλήνων της Στοκχόλμης. Είχαν έρθει με τον Μίκη να δώσουν συναυλία κατά της χούντας. Κατάμεστο το στάδιο, μάς αγαπούσαν οι Σουηδοί.  Τραγουδούσε: «ήρθαν οι καραβανάδες και μου πήραν τα χαρτιά και μου λένε πως δεν είμαι πια Ρωμιά», τους το μεταφράζαμε και δάκρυζαν. Κλαίγανε.

Πολλές ιστορίες έχω να διηγηθώ για τη Μελίνα. Εκτός των άλλων, διασκέδαζε με το να κομπλάρει εμάς τα, και καλά, αδίστακτα αγοράκια της εποχής, τ’ άγρια… σερνικά, αλλά στην πραγματικότητα μόνο τον Τζούλυ ήθελε, ήτανε: «λάδι πολύ και τηγανίτες τίποτα». Της άρεσε, όμως, να παίζει.

Δημοσιογραφάκι άγουρο, μια μέρα, αρχές της δεκαετίας του ‘80 είχα πάει στο υπουργείο. Κάτι ήθελα να της ζητήσω. Όχι για συνέντευξη, αλλά κάποιο ρουσφετάκι για μια φίλη, νομίζω. Με κράτησε μέσα δυο ώρες, με ρώταγε διάφορα που ήθελε να μάθει, είχε βγάλει τα παπούτσια, τα πόδια γυμνά πάνω στο γραφείο και παρίστανε ότι με φλερτάρει του στυλ: «τι μωρό είσαι εσύ, με κολάζεις» και τέτοια. Δεν μπορώ να τα γράψω ακριβώς όπως τα ‘λεγε, γιατί ήταν υπερβολικά αθυρόστομη.

Κομπλάρισα. Κατακόκκινος, σαν πατζάρι έγινα. Όχι μόνο δεν ανταπέδωσα, ψέλλιζα, γλώσσεψα την μπέρδα μου. Έφυγα και ξέχασα να της πω τι την ήθελα… Μετά έμαθα ότι, συνήθιζε να το κάνει αυτό. Για πασατέμπο μας είχε. Συναναστρεφόταν και πιο σκληρά αγόρια από μας, όπως, ας πούμε, τον Νίκο Καζαντζάκη στη φωτογραφία…