Η Ευρώπη στη μέγγενη

Η ισχυροποίηση του αμερικανικού δολαρίου έναντι του ευρώ και η εξέλιξη των τελευταίων ημερών, που έφερε την ισοτιμία των δύο νομισμάτων στο 1 προς 1 (την ώρα, μάλιστα, που γράφονται αυτές οι γραμμές το ευρώ έχει πέσει και κάτω από το 1 δολάριο) ήταν κάτι που εμείς στη Voice, το είχαμε προβλέψει εδώ και αρκετό καιρό, τόσο σε επίπεδο τεχνικής ανάλυσης, όσο και από πολιτικής και γεωοικονομικής πλευράς.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που επέφεραν οι περίφημες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν πλήττουν προς ώρας ούτε τους Ρώσους ούτε τις ΗΠΑ. Αντίθετα, «γονατίζουν» τη Γηραιά Ήπειρο, η οποία σε μία ακόμη κρίση αποδεικνύεται ανώριμη, επικίνδυνα «κολλημένη» στις ίδιες, αναποτελεσματικές λογικές, διχοτομημένη μεταξύ βορρά και νότου και εν γένει ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις διαρκώς διαφοροποιούμενες προκλήσεις των καιρών. Το έδειξε η κρίση χρέους, η κρίση της πανδημίας και τώρα η ενεργειακή και πληθωριστική κρίση, που πυροδοτήθηκε με αφορμή τον πόλεμο.

Μέχρι στιγμής, η Ρωσία μόνο κερδισμένη βγαίνει από τις εξελίξεις. Αρκεί να δει κανείς το ρεκόρ 20ετίας στο πλεόνασμα του εμπορικού της ισοζυγίου, για να αντιληφθεί πως οι κυρώσεις που έσπευσαν να της επιβάλλουν οι πρόθυμοι Ευρωπαίοι, για να κάνουν τα «καλά παιδιά» στους Αμερικάνους και στο ΝΑΤΟ, γυρίζουν μπούμερανγκ και, τελικά, βλάπτουν πολύ περισσότερο τους εμπνευστές τους, παρά αυτόν που υποτίθεται πως τις υφίσταται.

Όσο για τις ΗΠΑ, την ίδια ώρα που η Ευρώπη δεν ξέρει αν θα έχει φυσικό αέριο για να βγάλει τον χειμώνα, δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα από τη συνέχιση αυτής της έκκρυθμης κατάστασης, αφού η πρώτη της «συνέπεια» είναι το νόμισμά τους να έχει κατατροπώσει τον χρηματοπιστωτικό του αντίπαλο, φτάνοντας σε επίπεδα που είχε δεκαετίες να «δει». Υπάρχει, ωστόσο, εδώ ένα μεγάλο «αλλά». Η νεοφιλελεύθερη Αμερική αντιμετωπίζει την τρέχουσα κατάσταση με τα γνωστά νεοφιλελεύθερα εργαλεία. Και, καλώς ή κακώς, ποτέ η λύση σε ένα πρόβλημα δεν μπορεί να προέλθει από τις ίδιες λογικές που το δημιούργησαν.

Μπορεί, λοιπόν, προσωρινά το ισχυρό δολάριο, η νομισματική σύσφιξη προς χαλιναγώγηση του υψηλού πληθωρισμού και η άνοδος των επιτοκίων της Fed να είναι αυτό που χρειαζόταν για να ξεφουσκώσει μία τεράστια φούσκα την οποία επί πολλά συναπτά έτη «τρομπάριζαν» οι ίδιες οι ΗΠΑ και να επέλθει μία σχετική αποθέρμανση των χρηματιστηρίων και των άλλων αγορών, αλλά αυτή η πολιτική έχει «κοντά ποδάρια».

Ο βασικός λόγος για αυτό είναι ότι το συγκεκριμένο μείγμα οικονομικής πολιτικής και, κυρίως, το «σκληρό» δολάριο ευνοούν μεσοπρόθεσμα, περισσότερο από κάθε άλλον, την Κίνα, την Ινδία και τις άλλες μεγάλες δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής της Ασίας. Και, με δεδομένο ότι ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου παραγωγικού ιστού έχει μεταφερθεί ακριβώς στην Ασία, το κόστος της συγκεκριμένης πολιτικής θα κληθούν, αργά ή γρήγορα, να το πληρώσουν και οι ίδιες οι ΗΠΑ. Αφήστε που, οι εν λόγω ασιατικές χώρες κρατούν στα χέρια τους και ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικανικού κρατικού χρέους, ελέγχοντας ως ένα βαθμό και την τύχη του δολαρίου.