Η πανδημία στην κάλπη …

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Το ερώτημα μετά την 21^η Μαΐου του κοινωνικού σοκ και του εκλογικού δέους εξακολουθεί να διατυπώνεται επιτακτικά με παραλλαγές όχι μόνο στην δημόσια σφαίρα αλλά και στις ιδιωτικές συζητήσεις.

Μα γιατί ένας λαός που υποφέρει, που ζει με κουπόνια, που του παίρνουν το σπίτι, που αμείβεται με τρεις κι εξήντα, που δουλεύει σε μαύρη εργασία ανασφάλιστος, που δεν βγάζει τον μήνα , που έχασε 18.000 ανθρώπους από covid ,επειδή δεν υπήρχαν ΜΕΘ, που θρήνησε 57 νέα παιδιά στα Τέμπη, που βγαίνει εκτός ιατροφαρμακευτικής κάλυψης και απειλείται με πρόστιμα και μηνύσεις, εάν χρωστάει (που χρωστάει)  στον ΕΦΚΑ και που τον δουλεύουν κάθε μέρα κατάμουτρα οι Σκέρτσοι με τις αλχημείες για τον ΦΠΑ ότι μένει λέει υψηλός για να μην ωφεληθούν οι εύποροι και μεγαλώσουν κι άλλο οι ανισότητες, έδωσε 41% στον Μητστοτάκη;

Πολιτικοί αναλυτές, δημοσκόποι, το άπαν μιντιακό σύμπαν, δημοσιολόγοι, σοφοί και άσοφοι, σχετικοί και άσχετοι, πεπαιδευμένοι και αστοιχείωτοι, έχουν πει και έχουν γράψει τα πάντα. Για τα πολλά και μοιραία λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, για την επικοινωνιακή υπεροπλία Μητσοτάκη, για συντηρητική στροφή της κοινωνίας, για χαλασμένο λαό που πρέπει να τον αλλάξουμε, για νοθείες, για μαζικές εξαγορές ψήφων και συνειδήσεων, για ανάμειξη ξένων παραγόντων στην όλη διαδικασία κλπ.

Οι περισσότερες ερμηνείες ανταποκρίνονται άλλοτε με ακρίβεια,  άλλοτε κατά προσέγγιση στην πραγματικότητα. Αλλά η ακτινογραφία στην οποία έχουμε επιδοθεί μαζικά, δεν εντόπισε ένα βασικό εύρημα. Το αποτύπωμα του νέου ανθρωπότυπου που δημιούργησε η πανδημία. Ο εγκλεισμός, η αυταρχικότητα, η υποχρεωτικότητα σε ιατρική πράξη που αντιβαίνει σε κάθε σύμβαση, η αστυνομοκρατία , οι απαγορεύσεις , η τιμωρία, ο ιδιότυπος κοινωνικός εμφύλιος ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, ο εσωτερικός εχθρός στο πρόσωπο του διπλανού μας έτσι και μας πλησίαζε στα δύο μέτρα, η κοινωνική αποστασιοποίηση, ο φόβος του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η κοινωνική και προσωπική απομόνωση, η μάσκα που έκρυβε τα χαρακτηριστικά του προσώπου, η έλλειψη αγκαλιάς και όλα αυτά τα εφιαλτικά που ζήσαμε δυο χρόνια, μας έκαναν άλλους. Λιγότερο ανθρώπινους, με αλλοίωση του πολιτισμικού μας στίγματος που κρατάει ακόμη και θα κρατάει για πολύ, εάν δεν υπάρξει κάποιο δημιουργικό σοκ.

Εδραιώσαμε ως  στάση ζωής τον φόβο, ενσωματώσαμε την κουλτούρα της υποταγής για το …καλό μας με φυσικό συνεπακόλουθο να ανυψώσουμε τον ατομικισμό σε υπέρτατο παράγοντα επιβίωσης.

Η «μαγκιά» του συστήματος Μητσοτάκη και όσων τον καθοδηγούν είναι ότι αυτή τη νέα πρωτόγνωρη συνθήκη -που ήρθε για να μείνει- και την αντελήφθη (εάν δεν την διαμόρφωσε κιόλας εν πολλοίς) και την εργαλειοποίησε. Πούλησε σταθερότητα και η φοβισμένη μάζα πάνδημη την αγόρασε. Αντιθέτως η Αριστερά στο σύνολο της και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας, την αγνόησε παντελώς. Και το πλήρωσε. –