Η υπογεννητικότητα καλπάζει, η κυβέρνηση… χτενίζεται
Το μείζον θέμα για την ελληνική κοινωνία αλλά και για την συνέχιση του ελληνισμού είναι η υπογεννητικότητα που συρρικνώνει τον πληθυσμό της χώρας, μία κρίσιμη για το έθνος κατάσταση, την οποία η κυβέρνηση δεν κάνει έστω και την παραμικρή προσπάθεια για να αντιμετωπίσει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, περαιτέρω μείωση κατά 10,3% σημείωσαν οι γεννήσεις στην Ελλάδα το 2022, πέφτοντας στις 76.541 (39.558 αγόρια και 36.983 κορίτσια) σε σχέση με το 2021 που ήταν 85.346 (43.998 αγόρια και 41.348 κορίτσια).
Βεβαίως, το θέμα της υπογεννητικότητας δεν είναι αποκλειστικά και μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά ευρύτερα του δυτικού κόσμου και ειδικά ευρωπαϊκό.
Σύμφωνα με τις δημογραφικές προβολές των Ηνωμένων Εθνών για το 2022, ενώ το 1950 οι Ευρωπαίοι αποτελούσαν το 22% του παγκόσμιου πληθυσμού, σήμερα το εν λόγω ποσοστό τοποθετείται στο 9,5%. Και αναμένεται να συρρικνωθεί στο 7,3% τρεις δεκαετίες αργότερα.
Τι φταίει γι’ αυτή την δραματική μείωση του ελληνικού πληθυσμού, για να μείνουμε στα δικά μας;
Με βασικό μισθό στο 700 ευρώ και το ενοίκιο για ένα σπίτι 60 τ.μ. να ξεπερνάει τα 450 – 500 ευρώ, ας μην ψάχνουμε περισσότερο.
Ποιος νέος ή νέα, στην ηλικία των 25 – 35 χρόνων μπορεί να σκεφτεί να κάνει οικογένεια με τέτοιους μισθούς, την ακρίβεια να χτυπάει κόκκινο και το κράτος να απουσιάζει.
Με εξαίρεση το εφάπαξ επίδομα των 2.000 ευρώ –το οποίο δεν καλύπτει ούτε να έξοδα του μαιευτηρίου- η κυβέρνηση δεν προσφέρει κανένα άλλο βοήθημα σε όσους θέλουν να αποκτήσουν παιδιά.
Το πρόγραμμα «Σπίτι μου» και τα χαμηλότοκα στεγαστικά δάνεια, είναι απλώς παραμύθια, αφού απευθύνονται σε ελάχιστους.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, το κόστος ζωής, σε σύγκριση με τους μισθούς που παίρνει κάποιος από 28 έως 35 ετών, είναι απαγορευτικό για ένα ζευγάρι να έχει έναν άνθρωπο ακόμα να φροντίσει. Εδώ καλά-καλά δεν μπορεί κανείς να ανταποκριθεί στα ατομικά του έξοδα, πόσω μάλλον να έχει ένα παιδί που να εξαρτάται από εκείνον.
Δεν είναι λίγοι οι νέοι που λένε ότι το κράτος δεν είναι καθόλου υποστηρικτικό προς τις νέες μαμάδες και μπαμπάδες και δεν δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να κάνουν ένα παιδί, ενώ στα εργασιακά θέματα δεν υπάρχουν αυστηρά μέτρα για την εφαρμογή της νομοθεσίας που αφορά τα δικαιώματα των νέων γονέων, κάτι που οι εργοδότες εκμεταλλεύονται.
Αν στις οικονομικές δυσκολίες και την ανεπαρκή κρατική μέριμνα προσθέσει κάποιος τον «φόρο» της δέσμευσης, την καριέρα, και την επιθυμία μιας πιο άνετης ζωής, τότε έχει μπροστά τους λόγους που αποτρέπουν τα νέα ζευγάρια από το να κάνουν παιδιά.
