Καληνύχτα και καλή τύχη

Πόσα χαστούκια πρέπει να φάει ακόμα ο υποκριτικός πολιτικός καθωσπρεπισμός για να αντιληφθούμε ότι κάτι κάνουμε λάθος; Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ διέσυρε ομαδικά προβλέψεις, εταιρίες δημοσκοπήσεων, μιντιακό κατεστημένο και πολιτικούς αναλυτές.

Άπαντες έριξαν όλο το βάρος της αντιπολίτευσης στα παραπολιτικά σχόλια και τις σεξιστικές του παρασπονδίες, αφήνοντας να περνούν απαρατήρητα και ασχολίαστα τα μείζονα της υποψηφιότητας Τραμπ. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε από το πρωί της Τετάρτης να κάνει το γύρο του κόσμου. Οι πολίτες των ΗΠΑ ψήφισαν τον ακροδεξιό, ξενοφοβικό και εξόχως συστημικό Τραμπ ωσάν να ήθελαν να αποτινάξουν το ζυγό του κατεστημένου που είχε συνδεθεί με τη Χίλαρι Κλίντον. Αυτήν που υποστήριξε αναφανδόν όλο το Χόλιγουντ, τα ΜΜΕ οι δημοσκοπήσεις και τα οικονομικά συμφέροντα της Wall Street.

Η εκλογή Τραμπ ωστόσο δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Η Βρετανία την είχε προαναγγείλει με το Brexit, το τέλος του politically correct και της παραθεσμικής – εργαλειακής λειτουργίας των δημοσκοπήσεων ως υπομόχλιο πολιτικής ανθυποβολής.

Το τρομακτικό ωστόσο είναι ότι το διαφαινόμενο χάος στο οποίο εισέρχεται ο πλανήτης δεν εξαντλείται δυστυχώς στην περίπτωση Τραμπ. Η αποτυχία προοδευτικών δυνάμεων να εκφράσουν την αγωνία των κατώτερων στρωμάτων και της μεσσαίας τάξης για τις ατελέσφορες πολιτικές ανοίγει τις ορέξεις της ακροδεξιάς.

Η Ευρώπη εισέρχεται σε ένα εκλογικό έτος με τις πολιτικές της δυνάμεις να αδυνατούν – η να εθελοτυφλούν -, επιμένοντας πως η μάχη που δίδεται είναι αυτή του πολιτικού ρεαλισμού απέναντι από τις δυνάμεις του “λαϊκισμού”. Ουδεμία αυτοκριτική για την τυφλή επιμονή στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, κανένα ενδιαφέρον για την απορρύθμιση της κοινωνικής και εργασιακής δομής, καμία μέριμνα για τη μαζική και βίαιη φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Παρά μονάχα τυφλή εφαρμογή “χρυσών κανόνων” λοβοτομημένων λογιστών και επικοινωνιακής υποστήριξή τους μέσα από απαξιωμένα από την κοινωνία μίντια.

Το τραγικό είναι ότι τόσο η Λεπέν στη Γαλλία όσο και το AfD στη Γερμανία το γνωρίζουν καλά και θα το δούμε μέσα στο 2017.

Υ.Γ. Η εν Ελλάδι πραγματικότητα φυσικά δεν κάνει τη διαφορά. Η “Συμφωνία Αλήθειας” του κ. Μητσοτάκη αντιπαραβάλλεται με τον “λαϊκισμό” του Τσίπρα που τολμά να αρθρώνει λόγο για κοινωνικό κράτος και χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας.