Ματέο vs Τζόρτζια: Η μάχη για τα ηνία της ιταλικής (ακρο)δεξιάς και τα κέρδη για την Αριστερά
Μετά από μια μακρά και δύσκολη περίοδο κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αναταράξεων, η ιταλική Κεντροαριστερά έχει επιτέλους λόγους να χαμογελά και να θεωρεί πως η πίεση επιτέλους έχει μετατοπιστεί από τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας στο στρατόπεδο της Ακροδεξιάς.
Δεν είναι μόνο το γεγονός πως στις περιφερειακές εκλογές που διεξήχθησαν προ ημερών το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) κατάφερε να πάει πολύ καλύτερα από ότι έδειχναν οι δημοσκοπήσεις και συνάμα να εμποδίσει τον Ματέο Σαλβίνι και τη Λέγκα να του κλέψει από τα χέρια τα σκήπτρα της Τοσκάνης, που θεωρείται ένα από τα παραδοσιακά προπύργια της Αριστεράς.
Είναι επίσης το γεγονός πως είναι η δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά που κατάφεραν με επιτυχία να… κόψουν τη φόρα στον επικίνδυνο εθνικιστή πολιτικό (μετά και την ανάλογη νίκη του PD στις εκλογές της Εμίλια Ρομάνια τον Ιανουάριο), με τρόπο που καταρχάς αναπτερώνει το ηθικό στο κόμμα και βελτιώνει τη συσπείρωση του και κατά δεύτερον ενδυναμώνει την κυβέρνηση συνασπισμού με τους Πεντάστερους απομακρύνοντας την πιθανότητα μιας πρόωρης προσφυγής της χώρας στις κάλπες.
Το τελευταίο ειδικά ήταν προφανώς μια ανακούφιση και για τους Ευρωπαίους που δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται μια πολιτική αναταραχή στην Ιταλία που θα τους έφερνε αντιμέτωπους με ένα ακόμη πρόβλημα.
Η πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη, ωστόσο, είχε να κάνει με την κάλπη στην περιφέρεια Μάρκε, χάρη στην οποία η τράπουλα στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς μπορεί να ξανα-ανακατευτεί .
Μετά από 25 χρόνια, η Αριστερά απώλεσε την εξουσία στην κεντρική αυτή περιφέρεια, με πρωτεύουσα το λιμάνι της Ανκόνα. Όμως, η νίκη πήγε στον υποψήφιο περιφερειάρχη του μικρού πλην φιλόδοξου νεοφασιστικού κόμματος των «Αδελφών της Ιταλίας», που μετρά συνολικά οκτώ χρόνια ζωής.
Προφανώς το γεγονός ότι το νεοφασιστικό κόμμα εκτόπισε την κεντροαριστερά στην περιοχή και συνάμα διασφάλισε τα ηνία μιας ακόμη περιφέρειας της χώρας, της δεύτερης (επί συνόλου 20) μετά το Αμπρούτσο, σε πρώτη ανάγνωση συνιστά αρνητική εξέλιξη. Όμως, κρύβει επίσης μια ευκαιρία για νέες ανατροπές και αυτό είναι κάτι που οι προοδευτικές δυνάμεις, τόσο του PD όσο και των Πεντάστερων, πρέπει να είναι έτοιμες να διαχειριστούν και δη, να εκμεταλλευτούν.
Η ευκαιρία αυτή έχει να κάνει με τον υπόκωφο ανταγωνισμό μεταξύ του Ματέο Σαλβίνι και της γοητευτικής Τζόρτζια Μελόνι, ήτοι της επικεφαλής των «Αδελφών της Ιταλίας» για τα ηνία όχι απλά του ακροδεξιού χώρου, αλλά συνολικά της ιταλικής Δεξιάς. Αμφότεροι, άλλωστε, θεωρούν πως αργά ή γρήγορα ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα αποστρατευτεί, πυροδοτώντας εσωκομματικές έριδες που θα αποδομήσουν το κόμμα του, τη Φόρτσα Ιτάλια.
Η 40χρονη ξανθιά και γαλανομάτα πρώην δημοσιογράφος ήταν ένα από τα τρία ιδρυτικά μέλη του Fratelli d’Italia (FDI), όμως σταδιακά ήταν αυτή που βγήκε μπροστά αναλαμβάνοντας ρόλο αρχηγού. Αναλόγως ο ρόλος του… τρίτου βιολιού, ως δεκανίκι της ευρύτερης δεξιάς συμμαχίας της Φόρτσα Ιτάλια και της Λέγκας του Βορρά, δεν της αρκεί. Οι φιλοδοξίες της «δείχνουν» πολύ ψηλότερα, ιδανικά στο ρόλο της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Όπως επισημαίνουν ντόπιοι αναλυτές, η 40χρονη Μελόνι αντιλαμβάνεται απόλυτα πως ο δρόμος προς την κορυφή είναι περισσότερο μαραθώνιος παρά… 100αρι. Όμως, θεωρεί ότι οι πολιτικές αναμετρήσεις της χρονιάς και κυρίως η τελευταία δείχνουν πως η δυναμική του Σαλβίνι «ξεφουσκώνει» σε αντίθεση με το δικό της άστρο.
Προφανώς το συμπέρασμα αυτό είναι μάλλον υπερβολικό από την πλευρά της. Η Λέγκα διατηρεί το προβάδισμα στις εθνικές δημοσκοπήσεις και κατάφερε να κρατήσει τα ηνία αρκετών περιφερειών, παρά την τρανταχτή αποτυχία της στην Τοσκάνη. Ο ίδιος δε, ο Σαλβίνι είναι εξίσου φιλόδοξος για να επιτρέψει εύκολα σε οποιονδήποτε να ανακόψει την πορεία του προς την πρωθυπουργία, για την οποία άλλωστε διέλυσε πέρυσι την κυβέρνηση συνασπισμού με τους Πεντάστερους ελπίζοντας σε πρόωρες εκλογές.
Όμως, δεδομένου πως τα δύο κόμματα και οι ηγέτες τους «παίζουν» μπάλα στον ίδιο χώρο και με λίγο-πολύ ανάλογες υπερσυντηρητικές απόψεις σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα, η ενίσχυση του μεταξύ τους ανταγωνισμού μπορεί να διασπάσει τη δεξαμενή των ψηφοφόρων στους οποίους απευθύνονται διευκολύνοντας ταυτόχρονα τα κόμματα του απέναντι προοδευτικού χώρου.
