Μητσοτάκηδες και Σαμαράδες. Όχι Σαμαράδες και Μητσοτάκηδες

Ένα ευθυμογράφημα πολιτικής κουλτούρας από τον OLAFio…

Στην ελληνική πολιτική σκηνή, τα ονόματα «Μητσοτάκης» και «Σαμαράς» κουβαλούν βαρύ φορτίο – κι όχι μόνο επειδή γράφονται εύκολα στα πρωτοσέλιδα. Είναι δύο οικογένειες που, αν δεν υπήρχαν, η ιστορία μας θα είχε τουλάχιστον δύο τόμους λιγότερους, αλλά και πολύ λιγότερο σασπένς.

Ας ξεκινήσουμε από τους Μητσοτάκηδες. Αυτοί είναι σαν το θερινό σινεμά στην Κρήτη: ξέρεις ότι θα ανοίξει κάθε χρόνο, αλλά πάντα περιμένεις τι θα παίξουν. Από τον «Γερο-Κωστή» του 19ου αιώνα μέχρι τον Κυριάκο σήμερα, η οικογένεια έχει μια αίσθηση συνέχειας που θυμίζει αγροτική καλλιέργεια ελιάς: φροντίζουμε το δέντρο, μαζεύουμε τους καρπούς, και οπωσδήποτε έχουμε λάδι για κάθε περίσταση.

Και μετά έρχονται οι Σαμαράδες. Λιγότερο οικογενειακή δυναστεία, περισσότερο κάτι σαν πολιτική… μπάντα που κάνει ξαφνικές περιοδείες. Με έντονες ρίζες στη Μεσσηνία, θυμίζουν τους ροκ σταρ που εμφανίζονται απρόσμενα, τραγουδούν το σουξέ τους, και μετά αφήνουν το κοινό να αναρωτιέται τι έγινε.

Η ιστορία τους, βέβαια, δεν είναι απλή. Οι Μητσοτάκηδες είναι κάτι σαν τον σταθερό διευθυντή του σχολείου, που ξέρεις ότι θα είναι εκεί κάθε χρόνο – ακόμα κι αν αλλάζει η κυβέρνηση, η μόδα, ή ο καιρός. Οι Σαμαράδες, πάλι, είναι ο αγαπημένος μαθητής που μια μέρα τα σπάει όλα, πετάει το θρανίο από το παράθυρο και ιδρύει το δικό του σχολείο.

Η σύγκρουση του 1993 – Η εποχή του «Φύγε εσύ, να ‘ρθω εγώ»

Η πιο θρυλική στιγμή της πολιτικής τους σχέσης έρχεται το 1993. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τότε πρωθυπουργός, προσπαθούσε να κρατήσει την Ελλάδα σε ευρωπαϊκές ράγες και τον Σαμαρά στο υπουργικό του συμβούλιο. Αλλά ο Αντώνης είχε άλλα σχέδια – κυρίως το πώς να φτιάξει δικό του… συμβούλιο. Έτσι, με έναν συνδυασμό μαεστρίας και έντονου πείσματος, ο Σαμαράς εγκατέλειψε την κυβέρνηση και έριξε τον Μητσοτάκη.

Από τότε, η σχέση των δύο οικογενειών έγινε πιο κωμική και από παλιό ελληνικό σίριαλ. Είχαμε τον «Κυριάκο τον Ταλαντούχο», που ανέλαβε τη Νέα Δημοκρατία, και τον «Σαμαρά τον Σκεπτικό», που κάθε τόσο εμφανιζόταν σαν ήρωας που αναρωτιέται αν το ταξίδι του έχει τελειώσει.

Ποιος πρέπει να μπει πρώτος στον τίτλο;

Αυτό μας φέρνει στο ερώτημα: γιατί «Μητσοτάκηδες και Σαμαράδες» κι όχι το αντίστροφο; Η απάντηση είναι απλή: οι Μητσοτάκηδες έχουν το πλεονέκτημα της συνέχειας, ενώ οι Σαμαράδες της δράσης. Όμως, σε κάθε οικογενειακή δυναστεία, ο «σταθερός» παίρνει συνήθως την πρώτη θέση, αφήνοντας τους «συναρπαστικούς» να κάνουν την παράσταση.

Στο τέλος, βέβαια, η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Ή, στην ελληνική πολιτική, από αυτούς που κάνουν την πιο εντυπωσιακή… ανατροπή.

Και στις δύο περιπτώσεις, το κοινό συνεχίζει να παρακολουθεί – γιατί η πολιτική ζωή χωρίς Μητσοτάκηδες και Σαμαράδες θα ήταν τόσο μονότονη όσο μια Κυριακή χωρίς καφέ και κουτσομπολιό.