Ο Ραχόι αισθάνεται την ανάσα των Podemos

Μία εβδομάδα πριν τη νέα εκλογική αναμέτρηση στην Ισπανία, το μόνο στο οποίο συμφωνούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι ότι η χώρα δεν αντέχει μία τρίτη κάλπη.

 

Έτσι, τα μετεκλογικά σενάρια και οι πιθανές συνεργασίες είναι το νούμερο ένα θέμα συζήτησης, παρά το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν τολμάει ακόμη επισήμως να συζητήσει την πιθανότητα να βάλει νερό στο κρασί των θέσεών του, ώστε αυτή τη φορά να έχουμε σχηματισμό κυβέρνησης.

 

Βεβαίως, η σεναριολογία περιπλέκεται από το γεγονός ότι περίπου έξι μήνες από τις εκλογές του Δεκεμβρίου, τίποτε και συνάμα πολλά έχουν αλλάξει, ανεβάζοντας το θερμόμετρο σε μία προεκλογική καμπάνια που μέχρι το περασμένο μήνα έμοιαζε βαρετή επανάληψη του χειμερινού σκηνικού.

 

Το κυριότερο στοιχείο που δεν έχει αλλάξει είναι ότι το κυβερνών συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (PP) παραμένει στην πρώτη θέση, αλλά σταθερά αδύναμο να διεκδικήσει αυτοδυναμία. Όμως, οι λεπτομέρειες στα ποσοστά του και στα νούμερα των αντιπάλων του φαίνεται να έχουν αλλάξει, ανακατεύοντας την τράπουλα.

 

 

Καταρχάς, αν και το PP διατηρεί, ή και αυξάνει ελαφρά, το ποσοστό ψήφων που είχε λάβει το Δεκέμβριο, χάνει κι άλλες έδρες. Οι νέες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 118 με 121 έδρες, σε σχέση με τις 123 του Δεκεμβρίου, ήτοι δηλαδή ακόμη πιο μακριά από το όριο της αυτοδυναμίας.

 

Όμως, ο… κακός χαμός γίνεται μεταξύ δεύτερου και τρίτου, όπου «ψήνεται» και η μεγάλη ανατροπή της τωρινής αναμέτρησης. Διότι οι Podemos, μετά τη σύμπραξή τους με την Ενωμένη Αριστερά (IU) κέρδισαν σημαντικό έδαφος σε σημείο που να έχουν ακόμη και παρακάμψει τους Σοσιαλιστές (PSOE), κατακτώντας τη δεύτερη θέση.

 

Συγκεκριμένα, στις ίδιες δημοσκοπήσεις η συμμαχία των Unidos Podemos εκτοξεύεται στις 88 έως 92 έδρες (το Δεκέμβριο οι Podemos έλαβαν 69 και το IU 2 έδρες), ενώ το PSOE υποχωρεί από τις 90 στις 78-80 έδρες.
 
Στην αντεπίθεση

 

Η υποχώρηση αυτή πυροδότησε έναν πρωτοφανή πόλεμο εκ μέρους των Σοσιαλιστών για την αποδόμηση του νέου ριζοσπαστικού σχήματος ως ένα… αμάγαλμα-έκτρωμα διαφορετικών ιδεολογικών δυνάμεων και απόψεων που πρακτικά δεν αποτελεί σοβαρή πολιτική πρόταση εξουσίας. Στέκονται ιδιαίτερα, δε, στην παρουσία των κομμουνιστών και κομμουνιστικών συμβόλων (σημαίες με σφυροδρέπανα κ.λπ.) στις συγκεντρώσεις των Unidos Podemos, που κατά γενική ομολογία φαίνεται να προκαλεί νευρικότητα ακόμη και στην ηγεσία του Πάμπλο Ιγκλέσιας.

 

Όμως, η… ταμπακιέρα παραμένει στο γεγονός ότι το σχήμα αυτό «τραβάει» και βρίσκει αυξανόμενη ανταπόκριση στο απηυδισμένο -από την οικονομική κρίση και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα- κοινό. Γεγονός που όχι μόνο απομακρύνει τους Σοσιαλιστές από την εξουσία, αλλά περιπλέκει τα πράγματα και για τους συντηρητικούς, όταν βρεθούν σε αναζήτηση κυβερνητικών εταίρων.

 

 

Ο τέταρτος της… παρέας, οι Καταλανοί Ciudadanos φαίνεται είτε να παραμένουν στις δυνάμεις του Δεκεμβρίου, είτε να χάνουν μία με δύο έδρες, στοιχείο που τους καθιστά έναν χρήσιμο «μπαλαντέρ» σε μία μετεκλογική συμμαχία, αλλά όχι έναν καθοριστικό εταίρο.

 

Θυμίζουμε ότι στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων που είχαν λάβει χώρα μετά τις προηγούμενες εκλογές, οι Ciudadanos τα είχαν «βρει» με τους Σοσιαλιστές, όμως τα δύο κόμματα μαζί δεν αρκούσαν για το σχηματισμό κυβέρνησης με τους Podemos να αρνούνται να συμβιώσουν με τους Καταλανούς και τη νεοφιλελεύθερη και φιλο-μεταρρυθμιστική οικονομική τους ατζέντα.

 

 

Αν τα κουκιά δεν… έβγαιναν τότε, προφανώς δεν θα βγουν ούτε και τώρα, είτε μεταξύ τους, είτε μεταξύ του PP και των Ciudadanos επαναφέροντας και πάλι στο τραπέζι τα σενάρια περί μεγάλου συνασπισμού, Λαϊκού Κόμματος και Σοσιαλιστών.

 

Με μόνη διαφορά ότι τώρα πρώτον και τα δύο θεωρούμενα μεγάλα κόμματα θα είναι ακόμη πιο αποδυναμωμένα και δεύτερον ότι η υπό όρους συγκατοίκησή τους θα φέρει ούτως ή άλλως αλλαγές, με αξιωματική αντιπολίτευση πλέον τους αναβαθμισμένους Podemos, που θα απομακρύνουν τη χώρα από την αυστηρή νεοφιλελεύθερη στρατηγική του Μαριάνο Ραχόι.

 

 

Δεν είναι πιθανότατα διόλου τυχαίο ότι σε νέα δημοσκόπηση της El Pais, τέθηκε για πρώτη φορά επί τάπητος η πιθανότητα μιας κυβέρνησης-συνασπισμού δίχως τον Ραχόι, με το 74% των συντηρητικών ψηφοφόρων να προκρίνει -για το καλό της χώρας και του κόμματος- την επιλογή ενός νέου πρωθυπουργού, αν αυτό θα βοηθούσε το PP να σχηματίσει κυβέρνηση.

 

Μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν από μόνη της μία σημαντική νίκη για τους Podemos και το κίνημα των αγανακτισμένων που από την αρχή στοχοποίησαν -και όχι άδικα- το αγαπημένο παιδί της Άνγκελα Μέρκελ. Ειδικά αν η επιλογή ενός νέου προσώπου ανοίξει το δρόμο για χαλάρωση της αλά γερμανικά σκληρής λιτότητας.