Ο Τεμπονέρας, ο Μητσοτάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ

Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ «σέρνεται» στο επικοινωνιακό «άρμα» της κυβέρνησης και του Κ. Μητσοτάκη, βγαίνει ένας νέος άνθρωπος, που έζησε στο «πετσί του» το φανατισμό και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ο λόγος για το Διονύση Τεμπονέρα, του οποίου ο πατέρας ο Νίκος Τεμπονέρας, δολοφονήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1991 στην Πάτρα, στο πλαίσιο μαθητικών κινητοποιήσεων. Δράστης της στυγερής δολοφονίας ήταν ο Γιάννης Καλαμπόκας, τότε πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ.

Ο Διονύσης, λοιπόν, έγκριτος δικηγόρος – εργατολόγος πια, ο οποίος μεγάλωσε δίχως πατέρα, εξαιτίας του φασισμού και του φανατισμού ορισμένων ανεγκέφαλων, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Με επίσημη τοποθέτησή του, ο Διονύσης Τεμπονέρας εγκαλεί τον πρωθυπουργό της χώρας για την επιλογή του να ασχοληθεί «όλως τυχαίως» με τους νεκρούς της Marfin, «λησμονώντας» την ίδια στιγμή, άλλους νεκρούς που έδωσαν το αίμα τους στο βωμό της δημοκρατίας. Πού ήταν αλήθεια ο πρωθυπουργός της χώρας στις 8 Ιανουαρίου 2020, δηλαδή στην επέτειο από τη δολοφονία Τεμπονέρα; Πουθενά.

Αλήθεια, πού ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας στις 6 Δεκεμβρίου 2019; Υπήρχε και τότε μια άλλη, θλιβερή επέτειος, από τη δολοφονία το 2008, του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, από το χέρι του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Πού ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας στις 18 Σεπτεμβρίου 2019; Θυμίζουμε ότι τότε ήταν μια ακόμα θλιβερή επέτειος, αυτή της δολοφονίας, το 2013, του Παύλου Φύσσα, από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της Χρυσής Αυγής. Όλες αυτές είναι δολοφονίες που πραγματοποιήθηκαν μέσα σε μία περίοδο 22 ετών (1991 Τεμπονέρας, 2008 Γρηγορόπουλος, 2013 Φύσσας) και οι οποίες στοίχισαν στην πορεία της κοινωνίας της χώρας. Σε περίοδο ειρήνης, νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, χτυπημένοι από το «τέρας του φασισμού».

Ασφαλώς και αντίστοιχα θλιβερή είναι και η επέτειος από το θάνατο τριών αθώων στο υποκατάστημα της Marfin. Όταν όμως η Πολιτεία θέλει να τιμάει τους νεκρούς της δημοκρατίας, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας επιθυμεί να πράττει αναλόγως, δεν πρέπει να ξεχνάει κανέναν. Αλήθεια, τι πιο όμορφο και τι πιο ενωτικό, να έβλεπε κανείς τον Κ. Μητσοτάκη που μόλις θα είχε αναλάβει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, στα μέσα του περασμένου Σεπτεμβρίου, να έδειχνε ανάλογη… ευαισθησία με αυτή που επέδειξε τώρα και να συμπεριφερόταν αναλόγως και για την περίπτωση του Φύσσα. Και δύο μήνες αργότερα να έκανε το ίδιο και για τον Γρηγορόπουλο. Και λίγο μετά και για τον Τεμπονέρα. Πόσο πιο πολιτικά ορθό θα ήταν και πόσο θα είχε όλη την κοινωνία μαζί του, με μια τέτοια «αλυσίδα πρωτοβουλιών». Όμως με το να ξεχνάει όλους τους προηγούμενους και «ξαφνικά» να θυμάται τους νεκρούς της Marfin δεν ενώνει, διαχωρίζει. Διαχωρίζει τα θύματα σε «δικά μας» και σε «δικά τους». Τέτοιες πρωτοβουλίες όμως δεν ενώνουν, διχάζουν.

Είχε απόλυτο δίκιο ο υιός Τεμπονέρας να εκφράσει δημόσια το παράπονό του. Ελπίζουμε να εισακουστεί και να δούμε, επιτέλους, τον πρωθυπουργό της χώρας να αντιμετωπίζει με την ίδια ευαισθησία και να τιμήσει αναλόγως την μνήμη και του Νίκου Τεμπονέρα. Θα περιμένουμε, θα θυμόμαστε και αναλόγως θα χειροκροτήσουμε ή θα καταγγείλουμε…

ΥΓ. Αλήθεια το σημείο όπου στήθηκε η συγκεκριμένη επιγραφή για να θυμίζει τους νεκρούς της Marfin το έλεγξαν οι υπεύθυνοι; Είναι έτσι τοποθετημένο που ένας ψυχικά ασθενής να περάσει από εκεί (π.χ. τοξικομανής), ή ένας αναρχικός που θέλει να «κάνει τη ζημιά», μπορεί ανά πάσα στιγμή να το καταστρέψει. Και τότε φυσικά, θα δοθεί το… δικαίωμα στον Άδωνι και στον Βορίδη «να κράζουν» κατά της Αριστεράς! Πόση υποκρισία πια…

ΥΓ2: Το χειρότερο σε όλα αυτά όμως, είναι η «ηχηρή» απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από τα γεγονότα. Έπρεπε να βγει ο υιός Τεμπονέρας για να μιλήσει για τον πατέρα του; Όχι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε υπεύθυνη στάση από την αρχή και δεν επέλεγε το δρόμο της «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης». Εδώ, την περασμένη Παρασκευή έπρεπε πρώτα να βγει ο Μητσοτάκης και να αναιρέσει δική του απόφαση για τους συγγενείς των θυμάτων και τις αποζημιώσεις τους και μετά να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να το σχολιάσει. Κρίμα…