Οδοιπορικό στην Κίνα – Μέρος Β’: Βεντούζες, σούπα χελώνας και… νανοτεχνολογία!
Γράφει ο Σταύρος Μονεμβασιώτης*
Συνεχίζουμε σήμερα το οδοιπορικό μας στην Κίνα και συγκεκριμένα στο Hefei, που δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της One Voice, στο φύλλο της περασμένης Κυριακής. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ το πρώτο μέρος.
Ο Λι προσπαθούσε να με αποτρέψει να κατέβω μόνος μου για εξερεύνηση στην καρδιά του Hefei. «Θα χαθείς, δεν μιλάει κανένας αγγλικά και τα κινέζικά σου δημιουργούν ακόμα παρεξηγήσεις», μου είπε γελώντας, επειδή αποδίδοντας με διαφορετικό τόνο τον ήχο «μα», αντί για «μητέρα» είχα πει νωρίτερα… «άλογο». Όταν του έδειξα όμως στο χάρτη από πού ξεκίνησα και πού έφτασα, ταξιδεύοντας και επικοινωνώντας σε μια γλώσσα που καλά, καλά δεν την μιλάνε τέλεια ούτε καν όλοι οι κάτοικοι της Κίνας, τον έπεισα. Ήταν ένα βροχερό απόγευμα, αλλά η λαχτάρα να δω και να ζήσω όπως και οι ντόπιοι με συνεπήρε… Πήρα μια ομπρέλα από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και οδηγίες για τον αριθμό του λεωφορείου που θα με μετέφερε στο κέντρο. Το 公共汽车 (προφέρεται γκονγκ γκονγκ τσιτσέ), δηλαδή το λεωφορείο, ήρθε γρήγορα και εξίσου γρήγορα με μετέφερε σε μια «γιορτή» χρωμάτων, αρωμάτων και ήχων, που δεν θύμιζαν σε τίποτα ό,τι είχα δει, μυρίσει ή ακούσει στον δυτικό κόσμο.
Όταν έφτασα ήταν η ώρα που σχόλαγαν τα νηπιαγωγεία -κάτι σαν τα δικά μας ολοήμερα- μόνο που στην περίπτωση της Κίνας, το σχολείο κρατάει τα παιδιά μέχρι αργά το απόγευμα. Οι γονείς περίμεναν τα παιδιά τους στα πεζοδρόμια έξω από τα σχολεία. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν ποδήλατα και ηλεκτρικά μηχανάκια για να τα μεταφέρουν στο σπίτι, ενώ εκείνοι που έμεναν πιο κοντά το έκαναν με τα πόδια. Επέστρεφαν και οι ίδιοι από τη δουλειά για αυτό και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επέλεγαν να αγοράσουν έτοιμο φαγητό για το σπίτι. Βλέποντας με τα μάτια του μπαμπά και όχι του δημοσιογράφου, εντόπισα μια «απόσταση» ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Απουσίαζε η υπερβολική εκδήλωση αγάπης, οι σφιχτές αγκαλιές και τα φιλιά που έχω συνηθίσει να βλέπω έξω από τα ελληνικά σχολεία…
![]()
![]()
Μια «χασαποταβέρνα» μόστραρε το εκλεκτό της κρέας κρεμασμένο
στο… πεζοδρόμιο και ένας οδοντίατρος πρόσφερε τις υπηρεσίες του
με την οδοντιατρική καρέκλα τοποθετημένη δίπλα στη βιτρίνα του ιατρείου
Στρίβοντας σε ένα στενό που μου υπέδειξαν ως τον πλησιέστερο δρόμο για να φτάσω σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της πόλης, συνάντησα μια «χασαποταβέρνα» που «μόστραρε» το εκλεκτό της κρέας κρεμασμένο στο… πεζοδρόμιο, αλλά και έναν οδοντίατρο που έδινε τις υπηρεσίες του με την οδοντιατρική καρέκλα τοποθετημένη δίπλα στη βιτρίνα του ιατρείου. Αναρωτήθηκα, εάν στην Ελλάδα θα έμπαινε ποτέ κάποιος μέσα σε ένα ισόγειο οδοντιατρείο με βιτρίνα για να σε «χαζεύει» κάθε περαστικός.
Κάτι αντίστοιχο αναρωτήθηκα και όταν επισκέφθηκα ένα τεράστιο νοσοκομείο που εφαρμόζει στους ασθενείς του μεθόδους παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής (π.χ. βεντούζες, τριβή με μεταλλικό εργαλείο, θέρμανση σημείων του σώματος με ειδικό μηχάνημα), αλλά και το εργαστήριο παρασκευής φαρμάκων του ίδιου νοσοκομείου, στο οποίο δεκάδες εργαζόμενοι με ταχύτητα και οργάνωση που μόνο σε κυψέλη με μέλισσες συναντάς, εκτελούσαν ιατρικές συνταγές με συνδυασμούς βοτάνων και ορυκτών, που παραπέμπουν περισσότερο στη δική μας ομοιοπαθητική.
Πώς είναι δυνατόν, σε μια πόλη που κυριαρχεί η βιομηχανική καινοτομία, η κβαντική και η νανοτεχνολογία, να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που επιλέγουν για τη θεραπεία τους μαντζούνια, βεντούζες και ζεστό αέρα στην… κοιλιά τους;
Φτάνοντας στο εμπορικό κέντρο νόμισα ότι μεταφέρθηκα στο… Athens Metro Mall. Όλες οι γνωστές επώνυμες μάρκες της δύσης, η παγκοσμιοποιημένη νέα γενιά φορώντας τις ίδιες μόδες, Starbucks, KFC… αλλά και πολλά κινέζικα fast food με τοπικές γεύσεις. Όλοι πλήρωναν χρησιμοποιώντας το WeChat, μιλούσαν χρησιμοποιώντας το WeChat, άκουγαν μουσική χρησιμοποιώντας το WeChat. Πρόκειται για ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης που τα κάνει όλα… επικοινωνία, ενημέρωση, ψυχαγωγία, αναζήτηση, πληρωμές… σαν να έχεις πάρει όλες τις γνωστές σε εμάς πλατφόρμες (Facebook, X, Instagram…) και τις έχεις ενώσει σε μία. Μέσα από αυτό κλείνουν ταξί, μεταφέρουν χρήματα, κλείνουν τραπέζι για φαγητό, επικοινωνούν με το κράτος… τα πάντα.
Έφυγα αναζητώντας ένα εστιατόριο με τοπικές γεύσεις. Ο άνθρωπος που με συμβούλευσε (μια κινέζα πωλήτρια σε κατάστημα με ηλεκτρονικούς υπολογιστές) είχε γούστο. Μην βιαστείτε να συμφωνήσετε μαζί μου πριν διαβάσετε τι περιείχε το μενού που επέλεξα: Σούπα χελώνας, νούντλς με μικρά «φίδια» (μικροσκοπικά χέλια ήταν, ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα…), ένα μοναδικό σε γεύση κοχύλι και ένα πανέμορφο σε εμφάνιση -αλλά… άγλυκο- γλυκό, που θύμιζε μικροσκοπική τούρτα γάμου!
![]()
Ο υπογράφων μπροστά από την είσοδο
της διεθνούς βιομηχανικής έκθεσης του Hefei
Το κόστος ζωής στο Hefei είναι αξιοζήλευτο για έναν δυτικό και σε τίποτα δεν θυμίζει το πανάκριβο Πεκίνο. Ένας εργένης χρειάζεται λιγότερα από 650 ευρώ το μήνα, ενώ ένα ζευγάρι με δύο παιδιά ζει χωρίς στερήσεις με περίπου 1.700 ευρώ το μήνα. Ο μέσος μισθός μετά από φόρους και κρατήσεις αντιστοιχεί περίπου σε 950 ευρώ και επαρκεί για τις ανάγκες ενός ατόμου για διάστημα περίπου ενάμισι μήνα.
Στους υπολογισμούς έχω συμπεριλάβει και το κόστος ενοικίου, που για ένα διαμέρισμα 80 τ.μ. στο κέντρο της πόλης μου είπαν ότι αντιστοιχεί σε περίπου 395 ευρώ, ενώ ένα loft 40 τ.μ. για έναν εργένη κοστίζει περίπου 225 ευρώ.
