Περί ηθικού πλεονεκτήματος

Από την ημέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ που χρηματοδοτεί με τα λεφτά των φορολογουμένων πολιτών, προσπάθησε να καταρρίψει το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς.

Και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του.

Τι σκάνδαλα (βλέπε Novartis) τα «βάφτισε» σκευωρίες με τη συμμετοχή πρόθυμων στο χώρο της δικαιοσύνης.

Τι έψαξε να βρει κάποια, έστω και υπόνοια, κακοδιαχείρισης, για να κάνει την τρίχα τριχιά και με τα ΜΜΕ στο πλευρό του να κάνει την κηδεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι διατυμπάνιζε ότι ο ίδιος –γιατί αυτός υπάρχει, μην ξεγελιέστε, η ΝΔ για τον Μητσοτάκη δεν υφίσταται- πως είναι αυτός που έχει το ηθικό πλεονέκτημα.

Τι βάλθηκε να πάει σε εκλογές με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο εδώλιο του ειδικού δικαστηρίου και εν τέλει, τα κατάφερε όχι όμως όπως ο ίδιος θα ήθελε, με αποτέλεσμα να έχει ξευτιλιστεί.

Όμως, στον λάκκο που έσκαβε για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε ο ίδιος μέσα.

Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς παραμένει, και, όσο κι αν δεν θέλει κάποιος να το δει, αποκτά ιδιαίτερη δυναμική στην προεκλογική περίοδο που βρισκόμαστε, όταν ο πολίτης βλέπει ότι ο Κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του όλο –γιατί από ένα σημείο και μετά η ευθύνη είναι συλλογική- κυλιούνται στον βούρκο.

Στον βούρκο του Πάτση και του Καππάτου.

Στον βούρκο των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων.

Στους βούρκους των απ’ ευθείας αναθέσεων και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος.

Και σε πολλούς άλλους…