“Μετά από αυτό που έγινε οι νέοι είναι πολύ θυμωμένοι”

Διαβάζω που γράφουν: Μετά από αυτό που έγινε οι νέοι είναι πολύ θυμωμένοι. Πως θα ξεσπάσει ο συσσωρευμένος κοινωνικός θυμός; Να εκτονωθεί ο θύμος, μη γίνει κι άλλο μεγάλο κακό. Οιωνός κακού ήταν πάντα ο γενικευμένος θυμός. Στην ακραία του εκδοχή σε στέλνει στο χώμα ή στην φυλακή. Ο θυμωμένος είναι ικανός για το χειρότερο παρά για το καλύτερο. Δεν γίνεται να σαι πάντα θυμωμένος. Ανεβαίνει η πίεση. Θολώνει το μυαλό. Θα σκοτώσεις κάποιον ή θα πάθεις έμφραγμα, εγκεφαλικό. Μετά το ξέσπασμα του θυμού έρχεται ο φόβος, η στενο-χώρια, η λύπη, η αν-ασφάλεια, η αγωνία, η απόγνωση. Σε αυτό το μούντ που σε ακινητοποιεί θα κινηθούμε σήμερα.

Δεν προτείνω να καταπίνεις τον θυμό σου. Θα γίνεις χοντρός σαν και μένα. Γι’ αυτό λένε ότι οι χοντροί είναι καλοί άνθρωποι. Γιατί καταπίνουν τον θυμό τους και τον κάνουν κοιλιά. Λένε και πως εμείς οι παχουλοί έχουμε μεγάλη καρδία. Μεγαλοκαρδία. Η οποία όμως μας προδίδει πιο εύκολα απ’ ότι τους μονίμως θυμωμένους. Έχει χυθεί πολύ μελάνι στην φιλοσοφία, στην ψυχολογία, στις θρησκείες. Εκατομμύρια άνθρωποι σπουδάζουν και βιοπορίζονται προτείνοντας στους άλλους πώς να διαχειριστούν τον θυμό τους. Πως θα τον κατανοήσουμε, θα «συνομιλήσουμε» μαζί του σαν να ναι οντότητα, θα συμφιλιωθούμε με αυτόν που σε βγάζει συνεχώς από τα ρούχα μας, αφού πρώτα αμφισβητήσουμε τις προθέσεις και την αποτελεσματικότητά του.

Ο θυμός επιτάσσει εκδίκηση. Αλλά η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα κρύο. Ο θυμωμένος εξεγείρεται, δεν επαναστατεί. Γιατί κάθε είδους επανάσταση στοχεύει σε μια καλυτέρευση. Μια αλλαγή. Κάτι που χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα, ψύχραιμη σκέψη, σχέδιο, στρατηγική. Ο θυμωμένος λειτουργεί εν θερμώ, το γράψαμε πιο πάνω, με θολωμένο μυαλό. Γι’ αυτά και για άλλα πολλά πάντα απέφευγα την ωδή προς τους θυμωμένους. Τους μονίμως δικαιολογημένους.

Αυτή την δεκαετία της τεχνολογίας τι θα νιώθουν οι γονείς των φοιτητών που θα μετακινούνται αναγκαστικά με τρένο Πάτρα- Αθήνα- Λάρισα- Θεσσαλονίκη- Ξάνθη- Κομοτηνή; Θυμό ή φόβο; Ανασφάλεια, αγωνία και φόβο κάθε φορά και δεν θα τολμούνε να ξεστομίσουν το αυτονόητο μήπως θεωρηθεί γρουσουζιά: «Πάρε με όταν φτάσεις». Όποιος φοβάται δεν τολμά. Μέχρι να ξεχαστεί αυτό το κακό που μας βρήκε θα θεωρείται τολμηρός όποιος μπαίνει στην αμαξοστοιχία. Εξτρεμιστής αν αισθάνεται ασφαλής. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που αντικαθιστά τον θυμό. Ασφάλεια. Σεκιούριτι. Έτσι βιοπορίζονται επίσης εκατομμύρια άνθρωποι. Πουλώντας ασφάλεια. Ασφαλιστές , ασφαλίτες , ασφαλισμένοι κι όποιον πάρει ο χάρος.

Καλύτερη και πιο προσοδοφόρα δουλειά από το να προτείνεις τρόπους διαχείρισης του θυμού, της κρίσης πανικού και από το να πουλάς ασφάλεια σε ανασφαλείς είναι να κερδίζεις την εμπιστοσύνη. Την εμπιστοσύνη των πολιτών, του καταναλωτικού κοινού, του επιβατικού κοινού, των… παιδιών. Αξίζεις τέτοια εμπιστοσύνη; Ποιος ξέρει; Μόνο εκείνος που διεκδικεί την τυφλή εμπιστοσύνη μας δια μέσω των εκπροσώπων του. Ο Αλλάχ. Ας πούμε. Ή ο Θεός που πιστεύεις. Πάμε κι ότι γίνει. Κι όπου βγει. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Κι αν ο ίδιος, ο μεγαλοδύναμος, αποφασίσει να μας καλέσει κοντά του πάνω στο άνθος της ηλικίας μας για καλό θα είναι. Ας γίνει το θέλημά του. Θαυμαστά τα έργα του. Από ποιόν άλλον να αγοράσεις εμπιστοσύνη και σε ποια τιμή; Από τους πολιτικούς; Ελπίζεις ότι θα γίνουν έντιμοι, ικανοί; Πως δεν θα καθυστερούν τα έργα που αφορούν την βελτίωση της ζωής όλων μας; Ότι θα δίνουν προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή; Χλωμό; Τότε; Από ποιόν άλλον να αγοράσεις εμπιστοσύνη και σε ποια τιμή; Από τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες που δεν θα κερδοσκοπούν και θα ανταγωνίζονται μόνο για το κοινό καλό με εταιρική κοινωνική υπευθυνότητα; Ή προσδοκάς μετά την «θυσία των Τεμπών», σε ένα Δημόσιο σύγχρονο, με αξιοκρατία, ζήλο και φιλότιμο; Ο Αλλάχ προτιμότερος. Κι όπου βγει.

Μετά από αυτό το ισχυρό σοκ μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον που θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου με ειλικρίνεια και χωρίς ανταλλάγματα; Αν ξέρεις κάποιον τέτοιον και κατεβαίνει στις εκλογές πες μου να τον ψηφίσω και εγώ. Δεν είναι λοιπόν ο θυμός, αλλά ο φόβος που θα επακολουθήσει. Η ανασφάλεια, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η αγωνία. Που μας κάνει να τρέμουμε την σκιά μας, να φτύνουμε τον κόρφο μας, να γινόμαστε όλο και πιο συγκρατημένοι, συντηρητικοί, παραδόπιστοι, να μην μπορούμε να χαλαρώσουμε με τίποτα. Να μην απολαμβάνουμε. Το «κάθε κακό για καλό» δεν ισχύει. Η μεγαλύτερη ύβρις που ξεστομίστηκε αυτές τις μέρες ήταν η βλακώδης επίκληση μιας θυσίας φοιτητών που θα φέρει τον εκσυγχρονισμό. Γι’ αυτό έγινε στα γήπεδα απειλητικό πανό.

Μπορούμε να ζήσουμε με τον τρόμο του σταθμάρχη, του μηχανοδηγού, του πιλότου; Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την στοιχειώδη εμπιστοσύνη στην διοίκηση, στην δικαιοσύνη, στην πολιτική; Χωρίς συντεταγμένη πολιτεία; Ναι αμέ! Αμπαρωμένοι στα σπίτια μας, στο δρόμο με τις λεύκες, κραδαίνοντας μια καραμπίνα πίσω από την πόρτα. Αυτό είναι εφιάλτης. Αλλά περί αυτού πρόκειται. Με τράκο ο παραλογισμός συνέτριψε την κοινή λογική. Καταργήθηκε κάθε αυτονόητο. Όταν το 2023 βλέπεις από το κινητό σου όλα τα αεροπλάνα, τα πλοία, που βρίσκονται οι φίλοι σου κάθε στιγμή με δωρεάν εφαρμογή, είναι εξωπραγματικό δυο τρένα να τρακάρουν σε διπλή γραμμή.

Αφού μας συνέβη το αδιανόητο, δεν υπάρχει άλλη λύση από το να επαναφέρουμε ξανά το αυτονόητο. Πριν 30 τόσα χρόνια στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, με νονό των Κώστα Καββαθά, τον λατρεμένο εκδότη μας στους 4 ΤΡΟΧΟΥΣ, ίδρυσα το Κ.Κ.Λ. (κόμμα Κοινής Λογικής). Είχε δηλώσει τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τα πυκνά τα φρύδια πως: «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Αναγκάστηκα ως Πολιτικό Γραφείο της Κ.Ε. του Κ.Κ.Λ να γράφω κάθε μέρα ανακοινώσεις-ύμνους στο αυτονόητο.

Λόγω προχωρημένης ηλικίας (το γήρας ουκ έρχεται μόνον) δεν είμαι σε θέση να ηγηθώ ενός τέτοιου πολιτικού εγχειρήματος. Επειδή όμως αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση ανωτέρας βίας, η οποία υπερβαίνει κάθε νόμο και κάθε διάταξη, παραχωρώ δωρεάν τον τίτλο του κόμματος μου στους νεότερους. Ίσως αν σε αυτές τις ματωμένες εκλογές κατέβαινε ένα Κόμμα Κοινής Λογικής διακηρύσσοντας το αυτονόητο, να έβρισκε εκεί προσωρινό καταφύγιο ο θυμός που μας πνίγει.