Σε μία κανονική χώρα…

Για την  Άννα Μισέλ, ο πρωθυπουργός μιας κανονικής χώρας θα είχε ανακοινώσει πως δεν θα είναι υποψήφια ευρωβουλευτής, την υπουργό Εσωτερικών, την κα. Κεραμέως στην προκειμένη περίπτωση,  θα την είχε στείλει στο σπίτι της, τα στελέχη του υπουργείου που ασχολούνται με την ψήφο των αποδήμων θα είχαν πάει στο διάβολο κι ακόμη παραπέρα ενώ θα είχε ξεκινήσει έρευνα για το πώς έφτασε η Άννα Μισέλ να έχει τον κατάλογο των αποδήμων και το αν εν τέλει η επιστολική ψήφος είναι ένας φερέγγυος θεσμός.

Κι όμως, δεν έγινε τίποτα.

Η κυβέρνηση κάνει πως δεν βλέπει και δεν ακούει.

Η Κεραμέως είναι εξαφανισμένη.

Ο πρωθυπουργός τρώει στη Δραπετσώνα μετά της Μαρέβας για να τον αποθεώσουν τα ΜΜΕ που πληρώνει.

Και η Άννα Μισέλ –παρά την ηλικία της, όπως της έγραψε ένας από τους αποδέκτες των μέιλ της- θέλει να βγει και αποπάνω.

Α’ υπάρχει και αυτή η δικαιοσύνη.

Που ούτε αυτή βλέπει, ούτε ακούει και, ως συνήθως, δεν κάνει ποτέ τίποτα, όταν αφορά τους πλούσιους και την εξουσία.

Αν τα στοιχεία των αποδήμων τα είχε πάρει κανένας άνεργος και ζητούσε δουλειά στις ΗΠΑ, η Κλάπα και η Αδειλίνη θα είχαν  ασχοληθεί.

Τώρα σιωπή.

Αλλά είπαμε.

Δεν ζούμε σε μία κανονική χώρα…