Σκόνταψε στο… Ευκλείδειο Θεώρημα του Τσίπρα ο Τσακαλώτος, χωρίς δώρα επιστρέφει από ΗΠΑ ο Μητσοτάκης

Του Αλέξανδρου Κοντοπάνου*
Το τραπέζι που στρώθηκε είχε κάθε επισημότητα, συμπεριλαμβανομένων και κανόνων από το savoir vivre σε ένα τριήμερο γεμάτο ορεκτικά, επιδόρπια και κυρίως πιάτα. Με το άρωμα της μεθυστικής σαμπάνιας των εντυπώσεων από το ταξίδι στον Λευκό Οίκο και τις χειραψίες και τα χαμόγελα με την ομογένεια, μέχρι τα φανερά σχολειά της κάλπης του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έκρυβαν απλά εκπλήξεις, αλλά τοποθέτησαν τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Από τις πολύχρωμες… ομπρέλες της παρέας του Τσακαλώτου με τα απογοητευτικά ποσοστά, μέχρι την επικράτηση του Αλέξη και το λύσιμο των εσωκομματικών χεριών του, ως την αφωνία Μητσοτάκη σχετικά με την λέξη «Τουρκία» που για πολλούς ελήφθη ως το περίφημο… πιπέρι στο στόμα.

Τα χαμόγελα περίσσεψαν στην Ουάσινγκτον τόσο από την ελληνική πλευρά, τον πρωθυπουργό, τους τέσσερις υπουργούς σε… ρόλο σωματοφύλακα, ως τους ομογενείς, τον αρχιεπίσκοπο, αλλά και την οικογένεια Μπάιντεν που μοιράζει ευγενικά χτυπήματα στην πλάτη, χωρίς αυτά φυσικά να έχουν κανένα οικονομικό κόστος.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν ή Μπαϊντενόπουλος -ή με βάση το… κατά Κυριάκον ευαγγέλιον, Μπαϊντενάκης- δεν φαίνεται να μέθυσε από την κρητική ρακή, ούτε αρέσκεται μεταξύ τύρου και αχλαδίου να υπόσχεται, αλλά ξέρει μέσα από χαμόγελα και αβρότητες να εξασφαλίζει αυτά που πραγματικά θέλει. Δηλαδή την υπόσχεση από πλευράς Ελλάδος για αγορά εξοπλιστικών προγραμμάτων, ας μην ξεχνάμε πως για… ψώνια πήγαμε και με τους Γάλλους και τώρα δεν ήρθαν απλά οι μέλισσες, αλλά η ώρα να «ψωνίσουμε» και από τους Αμερικανούς συμμάχους μας.

Μετά τις υπογραφές με μακροχρόνιο και δεσμευτικό ορίζοντα για τις βάσεις, που καλύπτουν στην χώρα μας όλα τα δάχτυλα του ενός χεριού, φαίνεται πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αποδείξουμε και πάλι πως είμαστε σύμμαχοι πιστοί, όμως και απόλυτα δεδομένοι και προβλέψιμοι. Το ταξίδι με αφορμή τα 200 χρόνια και πλέον από την Ελληνική Επανάσταση σε μια χώρα που το Σύνταγμά της εμπνεύστηκε από την Χάρτα του Ρήγα και που το όνομά της είναι United States Of America και αν αναλυθεί διεξοδικά, αποκαλύπτει πλήρως τον ελληνικό της χαρακτήρα, που παραπέμπει στην ένωση πόλεων του Ομήρου.

Το ταξίδι χιλιάδων ετών συνεχίζεται μέσα από την γλώσσα και τις διδαχές της διπλωματικής οδού, μέσα από τα εγχειρίδια του Ομήρου και του Θουκυδίδη, με τον Πελοποννησιακό πόλεμο να είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Το ταξίδι στην Αμερική και όχι στα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα βρούμε, ήταν γεμάτο στις αποσκευές του από ελπίδες (κλασσική επικοινωνιακή συνταγή), όμως στο τέλος της ημέρας μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ακόμη συνάντηση αβροτήτων, μακριά όμως από ειδήσεις που θα συγκλόνιζαν θετικά έναν λαό, που εντός των τειχών αναμετράται καθημερινά με το φάσμα της ακρίβειας και το αποπνικτικό, σε χρηματική… οσμή, μπιτόνι της βενζίνης.

Έξω ταξίδι, μέσα πολιτικός ανασχηματισμός, τόσο σε επίπεδο αξιωματικής αντιπολίτευσης με την επικράτηση των «επιταγών» Τσίπρα και τον καταποντισμό του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που μπορεί να έχει το όνομα, όμως στο θεώρημα της εσωτερικής πράξης (Ευκλείδιο) δεν γνώριζε καλά τον γεωμετρικό τύπο. Τώρα ο ανασχηματισμός στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πράξη και όχι μόνο αίτημα ενός μεγάλου μέρους της βάσης, αλλά μετά την επιστροφή του πρωθυπουργού από την Ουάσινγκτον ανοίγει ο δρόμος και του δικού του λίφτινγκ στο κυβερνητικό του σχήμα, την στιγμή κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ συναντά το συνέδριό του και την ιστορία της ονοματολογίας του.

Ο χρόνος των πολιτικών εξελίξεων πυκνός, με μια Ευρώπη που με απόγνωση επιζητά τον ταυτοτικό της ρόλο, με μια Αμερική που επιχειρεί με συμμάχους τους Αγγλοσάξονες να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς ετών με τον αναπτυσσόμενο κόσμο (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Ινδονησία, Βραζιλία) και την Ευρώπη για μια ακόμη φορά να κυνηγά την ουρά της, προσδεδεμένη ως Γηραιά -στην σκέψη- Ήπειρος στο άρωμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε όλο αυτό τον καμβά των διεθνών διεργασιών, η Ελλάδα παρακολουθεί και ιδρώνει, συμμετέχει φοβικά χωρίς την ανάληψη από πλευράς της πρωτοβουλιών και αφήνοντας την Τουρκία να πλέει στα… διεθνή ύδατα, σηκώνοντας την σημαία της Γαλάζιας Πατρίδας.

Οι προκλήσεις απαιτούν απαντήσεις και οι απαντήσεις δίνονται με ισχυρές διπλωματικές πρωτοβουλίες, όχι με τσάι και συμπάθεια και χωρίς αυτοεγκλωβισμούς και μύθους πως η Τουρκία βρίσκεται σε καθεστώς απομόνωσης. Οι γείτονες και σε δύο βάρκες πατούν, και σε Συρία και Λιβύη έχουν βάλει πόδι, και όπλα αγοράζουν από την Ρωσία, και πουλούν Μπαιρακτάρ στην Ουκρανία, και τους… λεβέντες κάνουν με παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο, και στα Κατεχόμενα ετοιμάζουν αναγνωρίσεις και de facto διχοτόμηση. Και, παρά τα γλυκά μάτια που κάνουν στους Ρώσους, ξεχνώντας σκοπίμως την ΝΑΤΟϊκή τους ιδιότητα, αγοράζουν υποβρύχια από τους Γερμανούς, επιτυγχάνουν την έλευση της εγκατάστασης εργοστασιακών μονάδων από μεγάλες χώρες στο έδαφός τους και συνάμα αναβαθμίζουν τα F-16 τους χωρίς να παραχωρούν στους Αμερικάνους βάσεις.

Εμείς και βάσεις δίνουμε, και ζεστό χρήμα δεν παίρνουμε, και το πουγκί μας για εξοπλιστικά ανοίγουμε, και τους Ρώσους στρέφουμε απέναντί μας. Τι μας μένει στο τέλος της ημέρας; Η πικρή γεύση των ανατιμήσεων, ο ενεργειακός εγκλωβισμός της χώρας και οι άγονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να λύνει τα προβλήματα, να καταθέτει πειστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο και όταν βλέπει πως βαίνει προς αδιέξοδο, να ζητά με όρους ειλικρίνειας την προσέλευση στο τραπέζι του διαλόγου των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Και όχι απλά να καταναλώνει το όποιο πολιτικό της κεφάλαιο, σε παιχνίδια επικοινωνιακού χαρακτήρα.