Στα ελβετικά θέρετρα η Κύπρος… αναστενάζει!

Για πολλοστή φορά, ο Ταγίπ Ερντογάν έβαλε τη… σφραγίδα του σε ένα ναυάγιο! Μόνο που, όπως λέει ο σοφός λαός, μία του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρίτη και κακή του μέρα. Όλοι (μα όλοι…) κατάλαβαν ποιος οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο τις συνομιλίες στο Κραν Μοντανά…

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα, οι πολυήμερες διαβουλεύσεις στο ελβετικό θέρετρο δεν έτυχαν ευρείας δημοσιότητας, ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια, ούτε μετά από τις εντατικές διαβουλεύσεις.

Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι η ελληνική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, μαζί με την ελληνοκυριακή αντιπροσωπεία, έδωσαν σκληρές μάχες, για να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις και να ξεπεραστεί η τουρκική αδιαλλαξία, χωρίς να υποχωρήσουν, ούτε σπιθαμή, από τις θέσεις που έχουν συναποφασίσει Αθήνα και Λευκωσία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε καμπή των συνομιλιών, τόσο ο υπουργός Εξωτερικών, όσο και ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης είχαν ανοικτή τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα, συνδιαμορφώνοντας τις απαντήσεις, στην τουρκική στάση, που σε πολλές φάσεις της ήταν εριστική και απροκάλυπτα επιθετική.

Ούτε η… ντρίπλα της Άγκυρας, να κληθούν οι πρωθυπουργοί των χωρών στην Ελβετία, πέτυχε, ούτε και η προσπάθεια να περάσουν οι τουρκικές θέσεις για διατήρηση των στρατευμάτων κατοχής, τουλάχιστον για μία ακόμη 15ετία, έτυχαν της αποδοχής των υπολοίπων μερών.

Αντίθετα, η ελληνική και κυπριακή πλευρά κατάφεραν να προσελκύσουν νέους συμμάχους, προεξάρχοντος του νέου γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες, ο οποίος φαίνεται πως διαμορφώνει την ατζέντα του, με βάση τις προτάσεις της ελληνοκυριακής πλευράς, παρά τον πόλεμο που δέχθηκε από άλλους αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών και από την τουρκική πλευρά.

Η προκλητικότητα των Τούρκων έφτασε μέχρι το σημείο ο υπουργός Εξωτερικών τους να απευθυνθεί (ξεχνώντας τη διπλωματική αβρότητα) με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του εκπροσώπου της Ε.Ε., προκαλώντας τα αρνητικά σχόλια ακόμη και από τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, που φημίζεται για την ψύχραιμη και φλεγματική συμπεριφορά του.

«Και τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;» μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Η ερώτηση είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου. Ο Σουλτάνος δείχνει πως δεν υπολογίζει κανέναν, θα συνεχίσει να επιδιώκει, αυτό που ανοικτά και απροκάλυπτα ο υπουργός του ανέφερε, σχολιάζοντας τις προτάσεις για κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των κατοχικών δικαιωμάτων: Η Τουρκία, είπε, «χρειάζεται τα δικαιώματα αυτά προκειμένου να μπορεί να επεμβαίνει σε όλη την Κύπρο, όποτε η ίδια το κρίνει σκόπιμο»!

Με δεδομένο ότι στην κυπριακή ΑΟΖ έχει ανακαλυφθεί ένας θησαυρός υδρογονανθράκων και το ίδιο εκτιμάται ότι θα γίνει στην ευρύτερη περιοχή, που αποτελεί την ελληνική ΑΟΖ, ποιος μας εγγυάται ότι το νέο Σουλτανάτο δεν θα επιδιώξει να επέμβει «όποτε το κρίνει σκόπιμο»;

Άλλωστε, τέσσερις δεκαετίες είναι πάρα πολλές για ένα έγκλημα εισβολής και κατοχής, που κανένα ψήφισμα του ΟΗΕ, καμία «εγγυήτρια δύναμη» και κανένα Διεθνές Δίκαιο δεν κατάφεραν να αποτρέψουν. Ποιος, λοιπόν, θα αποτρέψει ανάλογες κινήσεις του εξ ανατολών γείτονα, ο οποίος έχει αποδείξει ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη διεθνή κοινότητα και τους κανόνες της;

Η λύση του Κυπριακού, με βάση του Διεθνές Δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, δεν θα επιλύσει μόνο ένα τοπικό πρόβλημα, αλλά αποτελεί τη δικαίωση για όσους ζητούν να εφαρμοστεί το δίκιο και το προφανώς σωστό.

Σε αντίθετη περίπτωση, οι Σουλτάνοι θα κάνουν ό,τι γουστάρουν και θα επιβάλουν το δικό τους Δίκαιο, δια των όπλων και της αδιαλλαξίας τους!