Υποχρεούμεθα να γράφουμε αυτό που απασχολεί και ενδιαφέρει τον αναγνώστη

Μετράω περισσότερα από 30 χρόνια διδασκαλίας σε σχολές δημοσιογραφίας, σε σεμινάρια, συνέδρια, και, προσκεκλημένος, στα τμήματα ΜΜΕ των πανεπιστημίων.

Πολλούς αρχισυντάκτες έβγαλα και ιδιοκτήτες ΜΜΕ της άλλης Ελλάδας, αλλά πιο υπερήφανος είμαι για τις δημοσιογραφίνες μου, τις παρουσιάστριες της τηλεόρασης που με αποφωνούν: «δάσκαλε». Ξέρεις εσύ, τις πιο πετυχημένες, τις πιο καλές.

Εφόσον τους έμαθα τι είναι και τι δεν είναι είδηση, το πρώτο που έλεγα στα παιδιά ήταν ότι οφείλουμε να δημοσιεύουμε όσα ενδιαφέρουν τον αναγνώστη. Εκτός από τις χρήσιμες και χρηστικές πληροφορίες να γράφουμε όλα όσα συμβαίνουν. Με τρόπο όμως που να τον ξεαγχώνουν προβληματίζοντάς τον, να τον χαλαρώνουν ενημερώνοντας τον, όσα την κάνουν εξυπνότερη και συγχρόνως την ψυχαγωγούν, την διασκεδάζουν, την ομορφαίνουν την ζωή, και της επιτρέπουν να χαμογελά. Της αναγνώστριας.

Εύκολο να το πεις, δύσκολο να το κάνεις. Τι ενδιαφέρει και τι οχι; Ένα συγκλονιστικό κείμενο μπορεί να αναδείξει σε κορυφαίο το πιο αδιάφορο θέμα. Αν το γραπτό σου δεν είναι σημαντικότερο του γεγονότος που περιγράφεις, μη διανοηθείς ποτέ να γράψεις ούτε μια λέξη για τους δίδυμους πύργους που έριξε ο Μπιλ ο Λάντεν, ο τσοπάνης της ερήμου απ’ το Αφγανιστάν.

Η βαθιά γνώση και η μεγάλη εξειδίκευση, η καινοτομία, η ιδιαίτερη τεχνοτροπία, ο γρήγορος ρυθμός, το μπιτ, η ιδιορρυθμία, οι κινηματογραφικές περιγραφές με τις συγκινητικές εναλλασσόμενες εικόνες τους, σε ευνοούν στον ανταγωνισμό για το ποιος θα κλέψει την καρδιά της άγνωστης αναγνώστριας. Ποιος θα την εξιτάρει και θα της γα..σει το μυαλό. Και για το αντρικό κοινό το γράφω, είναι ντούμπλεφαστ η, έστω, μπάισεξουαλ, ουχί φαλλοκρατικόν.

Το κείμενο απαιτείται να χει γαμάουα φωτογραφία – ίσον χίλιες λέξεις, να ναι σαν το αερόπλανο που ανάβει στο φουλ τις μηχανές και κάνει μια ονειρική απογείωση που σε ανεβάζει σε χρόνο dt πάνω απ τα σύννεφα. Βλέπεις τον κόσμο από ψηλά κι είναι η Γη μια ζωγραφιά. Σου εύχομαι να έχεις μια ευχάριστη πτήση και, κυρίως, μια γλυκιά και ασφαλή προσγείωση. Μούτς!

Τελευταία συμβουλή για απόψε γιατί έχω ένα στανταράκι και πάω να παίξω ιππόδρομο, ο αλογομούρης: Το πιο δύσκολο είναι το πιο απλό. Να το ξαναγράψω; Το πιο δύσκολο είναι το πιο απλό. Αν θες να πετύχεις σαν δημοσιογράφος, σε οτιδήποτε επιχειρήσεις, πρέπει να γράφεις απλά και κατανοητά για να μπορεί να σε διαβάσει και η γιαγιά, που δεν την άφησε ο πατριός της να τελειώσει το σχολαρχείο. Την βίαζε, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Όχι διανοουμενισμούς, εξυπνακισμούς, μαγκές, κλανιές κι απόστημα απ τις φιοριτούρες.

Ακόμη κι αν θες αυτό που γράφεις να είναι αμφίσημο, πολλαπλώς ερμηνεύσιμο και να απευθύνεται στο α-συνείδητο, στο θυμικό, ή κατευθείαν στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα της αναγνώστριας, θέλω να ξέρεις πώς μόνο με την απλότητά σου μπορείς να κατακτήσεις το μη Είναι της.

Υποχρεούμεθα να γράφουμε αυτό που απασχολεί και ενδιαφέρει τον αναγνώστη, όχι εμάς και τους φίλους μας.

Τι κάνεις όμως αν έχει αποθάνει ο αναγνώστης; Και ακόμη χειρότερα: αν αυτός είναι γειά χαρά νταν και εσύ χωμένος μέσα στις κούτες της μετακόμισης κι ο μπογιατζής σου χει ξε-συνδέσει το ρούτερ γιατί τον εμπόδιζε, λέει, και το φούνταρε στο σκουπιδοτενεκέ;

Για να μην κάνω έγκλημα και αντί για γλυκά γεράματα περάσω τα τελευταία χρονάκια μου στην Ψειρού, θα σας γράψω τουμόροου τι τραβάω με το σπαγκάτο, η χορεύτρια.

Να μου φιλήσεις την Όλγα.