Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μιλώ από τους θλιβερούς διαιτητές

Περίμενα, περίμενα, περίμενα, αλλά από ότι φαίνεται δεν υπάρχει τίποτα όρθιο σε αυτή τη χώρα.

Ακόμη και ως άτομα, οι περισσότεροι είμαστε διαβρωμένοι ως το κόκκαλο και βρισκόμαστε σε μία κατάσταση νιρβάνας, ή αφασίας.

Ούτε μία ανακοίνωση, ούτε μία δήλωση, ούτε μία κουβέντα δεν υπήρξε, από κανέναν διαιτητή, για τον ξυλοδαρμό του Τσαμούρη.

Στην περίπτωση του Τζήλου, οι διαιτητές είχαν κάνει αποχή.

Με τα έτσι και τα αλλιώς, έπεσαν στην λούμπα ότι κάτι θα γίνει και ήραν την αποχή.

Ένα από τα βασικά ζητούμενα ήταν ότι Πολιτεία, ΕΠΟ και λοιποί, θα κάνουν τα πάντα, για να εγγυηθούν την σωματικής του ακεραιότητα.

Βλέποντας την περίπτωση Τσαμούρη, είναι βέβαιο πως τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε.

Άξιοι της μοίρας τους οι διαιτητές του ποδοσφαίρου.

Όπως και αυτοί του μπάσκετ.

Είναι δυνατόν ένας συνάδελφός τους, ο Αναστόπουλος, να απειλείται μέσα στο σπίτι του από 100 αληταράδες και οι υπόλοιποι να «κατεβαίνουν» χτες να παίξουν την τελευταία αγωνιστική της Α1;

Ανθρωπάρια.

Και ακόμη πιο κάτω, τοποθετείται, κατά την άποψή μου, αυτός που δέχθηκε να αντικαταστήσει τον Αναστόπουλο. Έτσι εννοεί την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό του και συνάδελφό του;

Για φτύσιμο είναι.