Αλέξης Τσίπρας: Τι κέρδισε από τη μάχη στη Βουλή

Η πρόταση δυσπιστίας καταψηφίστηκε στη Bουλή και βέβαια κανείς δεν περίμενε το αντίθετο λόγω και της ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του κυβερνώντος κόμματος. Ωστόσο τόσο από την πρωτοβουλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα όσο και από την τριήμερη συζήτηση στην Ολομέλεια προέκυψαν ενδιαφέροντα στοιχεία και κυρίως κέρδη για την αξιωματική αντιπολίτευση.

Κατ’ αρχάς, αυτό που καταγράφηκε εξαρχής είναι ότι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να ασκήσει το μείζον κοινοβουλευτικό δικαίωμα που του παρέχει το Σύνταγμα συμβάδιζε και συμβαδίζει απόλυτα με το λαϊκό αίσθημα. Η κυβέρνηση σε μια ακόμα κρίση βαθμολογήθηκε πολύ κάτω από τη βάση, αναδείχθηκαν για πολλοστή φορά τα προβλήματα συντονισμού σε ένα πεδίο που προσπαθούσε να εμφανίσει ότι είναι η πλέον αποτελεσματική των τελευταίων δεκαετιών και η αποτυχημένη διαχείριση στην κακοκαιρία προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των κακών χειρισμών για μια σειρά ζητημάτων. Επομένως, η δεδομένη άρση της εμπιστοσύνης των πολιτών μεταφέρθηκε στη βουλή με σύσσωμη την αντιπολίτευση να τάσσεται υπέρ της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη διάρκεια της συζήτησης, η οποία έγινε σε υψηλούς τόνους, διεφάνη πως ακόμα και σήμερα τα κυβερνητικά στελέχη αφενός δεν δείχνουν να έχουν επίγνωση της κατάστασης που δημιουργήθηκε εξαιτίας των χειρισμών και των λαθών του, αφετέρου δεν μπορούν να απαντήσουν ικανοποιητικά στους πολίτες για το ποιος φταίει για το ξεχαρβάλωμα του κράτους, παράμόνο η περιβόητη Αττική Οδός. Λες και οι ιθύνοντες της εταιρείας έχουν «πατήσει πόδι» στο σύνολο του οδικού και του σιδηροδρομικού δικτύου αλλά και της ηλεκτροδότησης, των δημοσίων υπηρεσιών, του μηχανισμού πολιτικής προστασίας…

Παράλληλα, η πρόταση δυσπιστίας, όπως ήταν φυσικό, «άνοιξε» και η κριτική επεκτάθηκε στα «οικεία κακά» της κυβέρνησης, από τις διώξεις σε βάρος δημοσιογράφων επειδή προσπάθησαν να αποκαλύψουν τις πτυχές μιας δεδομένα δύσοσμης υπόθεσης, δηλαδή να κάνουν τη δουλειά τους, μέχρι τις αντιθεσμικές παρεμβάσεις στον πυρήνα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος πάλι από υποτίθεται λειτουργούς του Τύπου. Και, μάλιστα, στην προσπάθεια υπεράσπισης του περιβάλλοντος Μαξίμου για την «ανοιχτή γραμμή» με τον Φουρθιώτη ακούστηκαν «τέρατα», από τη μια ότι «δεν ξέρουμε ποιος είναι, ούτε καν πως τον λένε» με το πρωθυπουργικό «σαρδάμ» στο όνομα του τηλεπαρουσιαστή, μέχρι το «δεν είναι ποινικό αδίκημα στην Ελλάδα να μιλάς με κάποιον» του Αδ. Γεωργιάδη.

Η οικονομία και η αποτυχημένη αντιμετώπιση του κύματος ακρίβειας ήταν ένας ακόμα τομέας σφοδρής κριτικής που δεν βρήκε απαντήσεις από κυβερνητικής πλευράς. Και πώς να βρεθούν πειστικές απαντήσεις, σε επιχειρήματα που έχουν να κάνουν με τις καταγεγραμμένες αυξήσεις από 40 μέχρι 150% στους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος όταν το «αντίδοτο» περιορίζεται μόνο στην «παρακολούθηση ενός διεθνούς φαινομένου»;

Τα όσα ακούστηκαν στη βουλή δικαιώνουν την απόφαση Τσίπρα, με την πρόταση δυσπιστίας να αποδεικνύεται στην πράξη ότι εξέφραζε το αίτημα της κοινωνίας. Για τον ίδιον και την κοινοβουλευτική παρουσία του υπάρχει μεγάλη ικανοποίηση καθώς «ξεμπρόστιασε» και με τη βούλα τον Κ. Μητσοτάκη και σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο. Και πλέον την κυβέρνηση να γνωρίζει ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα.