Αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς, πώς θα αλλάξουν τα πράγματα;

Της Κατερίνας Παπακώστα-Σιδηροπούλου*
Διεθνώς έγινε αρνητικά «πρωταγωνίστρια» η Ελλάδα, λόγω ανικανότητας διαχείρισης κρίσεων κατ’ επανάληψη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, σε οικονομικό κόστος και απώλεια κύρους.

Η ευθύνη της κυβερνητικής επιτελικής ομάδας και η οφθαλμοφανής απειρία της, βγάζει μάτι. Αν διαβάσει κάποιος τον διεθνή Τύπο, διαπιστώνει ότι διεθνώς περιγελούν τη διαχείριση της κακοκαιρίας στην Ελλάδα. Δείχνουν δε ευθέως, ως αντιμέτωπο με την οργή των πολιτών, τον Πρωθυπουργό.

Όταν διεκδικείς να κυβερνήσεις την χώρα, είσαι έτοιμος με σχέδιο και ικανό επιτελείο, να το κάνεις. Το νέο δόγμα, «μαθαίνουμε από τα λάθη μας», δεν υπάρχει στην Τέχνη της Πολιτικής. Ο Σόλωνας έλεγε, ότι ο πολιτικός μοιάζει με τον επιδέξιο υφαντή. Η κυβερνητική ομάδα, για άλλη μια φορά στη διαχείριση κρίσεων, ανέδειξε ότι δεν το ‘χει, πόσο μάλλον ότι είναι επιδέξια.

Το θέμα είναι ότι, αν αυτό το κυβερνητικό σχήμα ήταν επιτελική ομάδα σε επιχειρηματικό όμιλο με απαιτήσεις, θα είχε περάσει από το λογιστήριο. Πιστεύω ότι, η ώρα του… λογιστηρίου είναι κοντά. Το λάθος είναι όλο δικό τους και δεν το ανέλαβαν, υποτιμώντας εαυτούς και αλλήλους.

Το πολιτικό παιχνίδι, θερμό. Ο νέος παίκτης Ανδρουλάκης, οι θετικές δημοσκοπήσεις για το κόμμα του και τον ίδιο, έπαιξαν ρόλο για την κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας. Ως Πρόεδρος του Ν.Ε.Ο., θα εστίαζα στη συσπείρωση όλων των κομμάτων, απέναντι στην παραπαίουσα κυβέρνηση, που συγκεντρώνει απίστευτα ποσοστά δυσαρέσκειας από τους πολίτες για τους χειρισμούς της.

Θα απέφευγα την αμφισημία της πρότασης δυσπιστίας, που στο τέλος-τέλος είναι άσκηση ισορροπιών. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται εξαιρετικά καλά το πολιτικό «Matrix», τόσο που καταλαβαίνουν ότι, άθελά τους οι κλασσικοί μονομάχοι χτίζουν το προφίλ του ΚΙΝ.ΑΛ., ως εναλλακτική πολιτική πρόταση στις εκλογές, με την πόλωση, αλλά και με τα αδιέξοδα που παράγουν.

Μία συζήτηση μοιραία συγκρουσιακή έλαβε χώρα στη Βουλή, με ηττημένη τη συνεννόηση και την εθνική στρατηγική για τα χρόνια που έρχονται. Μία συζήτηση, η οποία αφορούσε στο κακό παρόν και στο κακό παρελθόν και μόνο. Στον απόηχο της σύγκρουσης στην Βουλή, το καταστάλαγμα είναι η περιχαράκωση των κομματικών στρατοπέδων -όπως οι λύκοι μαρκάρουν την περιοχή τους- με τον εγκλωβισμό στο μαντρί των βουλευτών.

Η αρένα τροφοδοτήθηκε με τον λαϊκισμό και την ακραία πόλωση -επειδή ο όχλος επιθυμεί να χυθεί αίμα από τους μονομάχους- σε βάρος των σκεπτόμενων και της ουσίας της Πολιτικής. Το ανησυχητικό είναι ότι ξέχασαν το πιο σπουδαίο: Ότι αυτή η συζήτηση στη Βουλή αφορούσε στους Πολίτες! Όποιος τόλμησε να διαφοροποιηθεί από το γκρίζο, κομματικό μαλλιοτράβηγμα και ασχολήθηκε με το θέμα, θεωρήθηκε εξωγήινος!

Αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς, πώς θα αλλάξουν τα πράγματα που είναι λάθος; Ας επενδύσουμε εθνικά στην αλλαγή πολιτικής κουλτούρας και συμπεριφοράς, αλλιώς η μαρμάγκα είναι στην γωνία με ανοιχτό το στόμα. Η πολιτική τοξικότητα κακά κρατεί.

* Πρόεδρος Ν.Ε.Ο.