Η αριστερή λογοκρισία της “Εφημερίδας των Συντακτών”

Όταν η «Εφημερίδα των Συντακτών» υιοθετεί σταλινικές πρακτικές, αριστερής προληπτικής λογοκρισίας, τι συμβαίνει; Προστατεύει τον αρθρογράφο της που συμψηφίζει -πολιτικά και ιδεολογικά- τον Φύσσα και τον Γρηγορόπουλο με τα θύματα της Marfin.

Τόσα χρόνια αναγνώστης της κι εγώ, πίστεψα αυτό που λέει «μονότονα»: Ότι το βήμα της είναι ανοικτό στους αναγνώστες της. Τους «μοναδικούς εργοδότες» της.

Σκέφτηκα λοιπόν να απαντήσω στον κ. Γιαννουλόπουλο ο οποίος, με άρθρο του στις 16.05.2020, ευθυγραμμίστηκε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας η οποία είδε ιδεολογική βία στην τραγωδία της Marfin, αλλά, δεν είδε -ούτε αυτή ούτε ο κ. Γιαννουλόπουλος- την ιδεολογική βία της Χρυσής Αυγής.Αντιθέτως, κατά τον μόνιμο αρθρογράφο της αριστερής εφημερίδας, η Αριστερά ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά της θύματα.

Αυτή είναι η παρέμβαση-απάντησή μου, που η «Εφημερίδα των Συντακτών» δεν δημοσίευσε ποτέ. Τα συμπεράσματα, δικά σας.

Ραντεβού στις 18 Σεπτέμβρη, κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας…

Ο κύριος Γιώργος Γιαννουλόπουλος, το Σάββατο 16 Μαΐου, στο άρθρο του στην έγκριτη εφημερίδα σας με τίτλο «Οι νεκροί της Μαρφίν» αναρωτήθηκε, αν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που διαφωνεί με τα λόγια της Προέδρου της Δημοκρατίας, στην παρέμβασή της στην τελετή μνήμης των 3 συνανθρώπων μας, που χάθηκαν άδικα στις 5 Μαΐου του 2010.

Του απαντώ, ευθαρσώς, ότι διαφωνώ εγώ. Επειδή ακριβώς είμαι σοβαρός, επισημαίνω στον κύριο Γιαννουλόπουλο ότι ούτε ο Γεωργιάδης με τον Βορίδη δεν τόλμησαν να ισχυριστούν ότι τους έκαψαν οι Αριστεροί. Ενώ αυτός υπέπεσε σε αυτό το ατόπημα, γράφοντας στο άρθρο του ότι οι «τρεις της Μαρφίν δεν είναι λιγότερο αδικοχαμένοι από τον Γρηγορόπουλο, επειδή τους έκαψαν κάποιοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους αριστερό».

Από πότε οι μπαχαλάκηδες αυτοπροσδιορίζονται ως Αριστεροί και δεν το ξέρουμε; Το σίγουρο είναι ότι η πράξη αυτή έκαψε όχι μόνο τρεις αθώους εργαζόμενους, αλλά και το κίνημα αντίστασης του λαού μας στα μνημόνια, για έναν ολόκληρο χρόνο. Κάτι, το οποίο παραβλέπει ο αρθρογράφος σας.

Όπως παραβλέπει, αν και πολίτης προοδευτικών πεποιθήσεων εξ’ όσων έχω αντιληφθεί από την αρθρογραφία του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», τις ευθύνες της τράπεζας και των διευθυντών της στον άδικο χαμό των τριών συνανθρώπων μας. Η απληστία του τραπεζικού συστήματος δεν ευθύνεται, κύριε Γιαννουλόπουλε;

Εκείνη την ημέρα διαδήλωνε για τη ζωή του ένας ολόκληρος λαός -πάνω από 200.000 άτομα- αλλά η τράπεζα και οι διευθυντές της επέβαλλαν στους εργαζόμενους του καταστήματος της Σταδίου -και όχι μόνο- να παραμείνουν στις θέσεις τους και να παράγουν κέρδη για τους μετόχους της Μαρφίν. Ή, μήπως, αυτοβούλως εργάζονταν σαν μην συμβαίνει τίποτα, οι υπάλληλοι του καταστήματος;

Για το γεγονός ότι το κατάστημα δεν διέθετε έξοδο κινδύνου και για τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας, όπως κατέθεσαν στις δίκες για το συμβάν οι υπάλληλοι που επιβίωσαν, δεν έχετε ακούσει κάτι, αγαπητέ φίλε; Η Αριστερά και ο Αλέξης Τσίπρας φταίνε για το γεγονός ότι ουδέποτε είχε πραγματοποιηθεί στο κατάστημα άσκηση πυρασφάλειας;

Οι διαφωνίες μου, όμως, με την παρέμβαση Γιαννουλόπουλου δεν τελειώνουν εδώ. Όχι, αγαπητέ φίλε. Η κυρία Σακελλαροπούλου δεν μιλάει εξ’ ονόματος όλων μας. Γιατί η προβοκάτσια της 5ης Μαΐου 2010 κάποιου ασφαλίτη με κουκούλα -και μη μου πείτε ότι λαϊκίζω- ή η ανοησία κάποιου «οργισμένου πολίτη» που στοίχισε τρεις ανθρώπινες ζωές, δεν μπορεί από κανέναν να θεωρείται «πράξη ιδεολογικής βίας».

Ούτε πολύ περισσότερο να συμψηφίζεται με τη στυγνή δολοφονία ενός 16χρονου από ένα όργανο της έννομης τάξης. Ούτε μπορεί να καταφεύγει κανείς στα αεροπλάνα που έπεφταν στη Σοβιετική Ένωση, για να τα συμψηφίσει με την πραγματική, ωμή και φασιστική πράξη ιδεολογικής βίας: Τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από την, ατιμώρητη ακόμη, ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Θα περιμένουμε να ακούσουμε τη φωνή της Προέδρου της Δημοκρατίας και στις 18 Σεπτεμβρίου και στις 6 Δεκεμβρίου. Και τότε θα δούμε, αν πράγματι μιλά ως «Πρόεδρος όλων των Ελλήνων».