Μονάρχης γιοκ, αλλά γαλαζοαίματος ναι!

Μονάρχης ελπίζω να μην γενώ ποτές, γιατί τα ‘χω και τα δύο, από ηθικής απόψεως, φρονώ… μεγαλούτσικα.

Τα οποία, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ζυγίζουν τουλάχιστον 30 οκάδες. Αν αυτό ισχύει, που ισχύει, δεν θεωρούμαι πλέον χοντρός, όπως περιπαικτικά με αποκαλούν οι κοκκαλιάρηδες, οι φυματικοί που το παίζουνε φίλοι μου. Απλώς έχω 30 κιλά αμελέτητα! Και, ως γνωστόν, πρέπει να τα ‘χεις πάνω από είκοσι, για να καυχηθείς πως είσαι άνδρας αληθινός, που τιμά τα παντελόνια που φορά.

Ηθικόν δίδαγμα; Οι μονάρχες, βάσει της ανωτέρω μετρήσεως, δεν θεωρούνται a priori άνδρες. Μπορεί να ορκίσουν μέχρι και τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό και μετά, όπου φύγει-φύγει. Από χωρίον εις χωρίον. Κι ούτε μια μπαλωθιά για την τιμή των όπλων. Επίσης, για να ‘ρθούμε στα δικά μας, όποιος φέρεται τις κρίσιμες στιγμές σαν άνδρας, δεν παίζει να ‘ναι χοντρός. Απλώς μπορεί να τα έχει 30 οκάδες…

Και, εντέλει, όλοι ημείς οι γαλαζοαίματοι δεν είμεθα απαραιτήτως μονάρχες. Μονάρχης γιοκ, αλλά γαλαζοαίματος ναι, είμαι και παραείμαι και γι’ αυτό, παρότι από κούνια αναρχοκομμουνιστής στο φρόνημα, αιτούμαι να παρευρεθώ, πρώτη μούρη και στο ξόδι του Τατοΐου. Δεν είμαι δα και ο μόνος γαλαζοαίματος, που επαγγέλλομαι τον αναρχοκομμουνισμόν… Χρειάζεται να σας θυμίσω, για την ιστορική τεκμηρίωση, τον ομοαίματο συναδελφό μου, αναρχικό πρίγκιπα, Πιοτρ Κροπότκιν (1842-1921); Τον μοναδικό αληθινό πρίγκιπα!

Πέραν του υπερπολιτικοποιημένου χαβαλέ, για να ‘ξηγιόμαστε: Το γένος της μητέρας μου είναι Μπρούντζο και Παπαφράγκα. Και οι δύο ήσαντε αληθινοί ιππότες και έχτισαν, για την προστασία της Ενετικής Χαλκίδας -της Σκαριμπείας γενέτειράς μου- υπέροχα τείχη στην πόλη, σημαντικότερα από της Ρόδου, που οι άχρηστοι απόγονοί τους τα γκρέμισαν κι έτσι δεν γίναμε πλούσιοι.

Η κόρη, λοιπόν, του πραγματικού, του ευγενή ιππότη από τα Ληλάντια Πεδία (εκεί που έλαβε χώρα ο 10ετής πόλεμος Χαλκιδαίων-Ερετριέων, ο οποίος δεν έχει λήξει ακόμη, δεδομένου ότι δεν φρόντισαν οι τοπικοί άρχοντες, όπως ας πούμε ο Αβραμόπουλος, που, όταν ήταν δήμαρχος Αθηναίων, κήρυξε τη λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου) η καλλίπυγος Κατερίνα Παπαφράγκα εράσθη τον γιόκα του Κυνάν-Αγά. Του δεύτερου πρόγονου μου και Τούρκου κατακτητή, του άξεστου, του απεχθή Αγά, που είχε πολλά και άγρια σκυλιά.

Νέα μεγάλη σφαγή μεταξύ ημών των Ενετών ιπποτών και ημών των Τούρκων κατακτητών πήγε να γίνει στα αρχαία αιματοβαμμένα σύνορα Χαλκίδας και Ερέτριας, αλλά, την υστάτη στιγμή ο Κυνάν-Αγάς επέτρεψε στον κανακάρη του να νυμφευθεί την ωραία Κατερίνα κι έτσι, τους αμέσως επόμενους αιώνες, το σπέρμα και το αίμα ανακατεύτηκε τόσο πολύ, που ήτανε μαλακίες όσα έλεγε περί αιματολογικής ανωτερότητας η Χρυσή Αυγή. Του λόγου μου, είμαι ένα μικρό Κυνάν-Αγάκι (έτσι με φώναζαν μικρό στο χωριό), τουτέστιν γουστάρω όταν γυρίζω σπίτι, να μου πλένει τα πόδια σε μια λεκάνη με ζεστό νερό και να μου τα σκουπίζει με τα μαλλιά της η Μαγδαληνή, αλλά κυρίως είμαι ένας ιππότης, που λυγίζουν οι λυγερές απ την έμφυτη, αφοπλιστική ευγένειά μου.

Απ’ τη μεριά του πατέρα μου είμαι, πράγματι, ένας αληθινός Ρουμελιώτης. Εκείνος, που ήρθε στο Μωριά από τη Ρούμελη, έπεισε τον χαροκαμένο ημίτρελο προύχοντα πως αυτός είναι ο γιός που έχασε κι έτσι παντρεύτηκε την κόρη του, την πιο πλούσια των Πατρών. Όταν ο Ρουμελιώτης απέθανε, η σύζυγός του με έκπληξη ανακάλυψε, βρίσκοντας τα χαρτιά που είχε καταχωνιάσει, ποιος πραγματικά ήτανε αυτός που κοιμότανε δίπλα της τα βράδια… Ένας Αλβανός φονιάς! Ο πιο αιμοδιψής από τα τέσσερα αδέλφια που μπήκαν στο χαρέμι του Πασά στα Γιάννενα, ο οποίος είχε απαγάγει την αδελφή τους και έσφαξαν στεγνά όλα τα κορίτσια. Σφάξανε φυσικά και την αδελφή τους, γιατί ατιμάστηκε, έστω και χωρίς την θέλησή της…

Αυτή είναι η αλήθεια, κύριε πρόεδρε: Είμαι ένας Τουρκαλβανός ιππότης. Απόγονος Αλβανού φονιά και Τούρκου Αγά, ωστόσο ιππότης αληθινός, υπέροχος, ευγενικός. Ένας γαλαζοαίματος Έλληνας ιππότης-πατριώτης, δεδομένου πως ο, επίσης πρόγονός μου, ο Μπρούντζο μνημονεύεται στην ιστορία ως πρωτοπαλίκαρο του Αγγελή Γοβιού στην Επανάσταση του ‘21 στην Εύβοια. Είμαι και γαλαζοαίματος, όχι ξενόφερτος, ούτε ιθαγενής εθνικιστής, αλλά αληθινός πατριώτης, κάτι που αποδεικνύεται σε όλες τις αιματολογικές μου εξετάσεις. Ενάντια στην ανιστόρητη προπαγάνδα, η οποία μας θέλει όλους Ισπανούς ευγενείς τον Μεσαίωνα, που δεν κάναμε ηλιοθεραπεία για να ξεχωρίζουν στο λευκό δέρμα μας οι γαλάζιες μας φλέβες και να διαφέρουμε από τους μελαμψούς, Άραβες κατακτητές.

Το έγραψα και την Πέμπτη, με τίτλο «Πολέμα τον βασιλιά όταν είναι ζωντανός», οικτίροντας τους τσάμπα μάγκες που ειρωνεύονται και σκυλεύουν έναν εντελώς νεκρό: «Η ανθελληνική δυναστεία των Σλέσβιχ – Χολστάιν – Σόντερμπουργκ – Γλύξμπουργκ ήταν μισητή. Αυτοί οι βασιλιάδες δεν ήτανε δικοί μας, μας τους φόρεσαν οι Βαυαροί γι’ αυτό δεν μπορέσαμε ποτέ να τους ανεχτούμε, έστω σαν φολκλόρ».

Όσο ανακατεμένο και να ‘ναι το αίμα μας, απ’ όπου κι αν κρατάει η σκούφια μας, μάθαμε από τον πραγματικό φιλέλληνα Λόρδο Βύρωνα, από τότε που βόσκαμε κάτι πρόβατα εδώ παραπέρα, πως σε αυτά τα μάρμαρα που μας κλέψανε ήτανε η Πνύκα. Εκεί γεννήθηκε η Δημοκρατία. Κι εμείς τελικά γουστάραμε, αποκτήσαμε παιδεία ελληνική κι έτσι θεωρούμε τους εαυτούς μας απογόνους του Χρυσού Αιώνα του Περικλή. Που μας εξιστορεί φορέβερ ο Θουκυδίδης. Αυτοί οι βασιλιάδες δεν ήταν δικοί μας, ήταν ξένοι δυνάστες, που μας τους επιβάλανε.

Αν πω ότι λυπήθηκα για τον γιό της Φρειδερίκης, θα ‘ταν ψέμα. Προτιμώ να θεωρώ τον εαυτό μου ιδεολογικό εγγονό της Μπέτυς Αμπατιέλου. Οταν καταδίκασαν τον άντρα της σε θάνατο, βγήκε από τη διαδήλωση και προσπάθησε να μιλήσει με τη Φρειδερίκη. Εκείνη… απαξιούσε. Τη χαστούκισε μπροστά στους παπαράτσι, έξω από το ξενοδοχείο της στο Λονδίνο. Κι αυτή η ιστορία πήρε μεγάλη δημοσιότητα, έγινε πρωτοσέλιδο.

Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω αυτό το αιματολογικό πόνημά μου, με τα λόγια του αγαπημένου μου ποιητή Κώστα Βάρναλη:

«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο,
μη λες πως θα ‘ν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως,
πως θα ‘ναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θα ‘ναι ο τελευταίος».