Όταν γυρνάς την πλάτη στον πραγματικό πλούτο…

Γράφει η Αλεξάνδρα Καπελετζή
Κάντε κάτι επιτέλους… Έλεος! Θέλεις να κλάψεις, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις από απελπισία και απόγνωση. Θέλεις να αντιδράσεις στον πόνο και την εγκατάλειψη, που βλέπεις να βιώνουν χιλιάδες συνάνθρωποί σου.

Δεν κάθεσαι στον καναπέ σου. Πας μαζί με όλους εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν και κάνεις κι εσύ ό,τι μπορείς. Αλλά δεν γίνεται, είναι αδύνατον οι πολίτες να αντικαταστήσουν σε όλα το κράτος. Ακόμα και για όλους αυτούς τους εθελοντές, θα μπορούσε να υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός δράσης. Τις λύσεις τις έχει η τεχνολογία.

Γίναμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης καταστροφής και της μεγάλης οργής του κόσμου, που φώναζε ότι αφέθηκε στο έλεος του Θεού και της πύρινης λαίλαπας. Είδαμε πυροσβέστες να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, χωρίς επαρκείς ενισχύσεις από εναέρια μέσα, εκεί που δεν μπορεί να φθάσει άνθρωπος. Παρακαλούσαν στην Εύβοια για εναέρια μέσα πυρόσβεσης, που θα μπορούσαν να σώσουν χιλιάδες στρέμματα δάσους, χιλιάδες ζώα και κατοικίες που έγιναν στάχτη.

Ακούς αυτές τις αγωνιώδεις φωνές των πολιτών για βοήθεια και νιώθεις την ένταση της απόγνωσης και νιώθεις συντριβή και θες να βοηθήσεις. Εσύ, που νιώθεις, που καταλαβαίνεις. Και τότε συνειδητοποιείς πως, ναι… Οι πολίτες μπορούν να βοηθήσουν, έχουν ψυχή, ψυχάρα και είναι εκεί για να κρατήσουν σωλήνες, να φέρουν γεωργικά μηχανήματα, βυτία, να γλιτώσουν ζώα, να γλιτώσουν, αν όχι το δικό τους, το σπίτι του γείτονα.

Γιατί ξέρουν πως τα σπίτια δεν φτιάχνονται εύκολα και δεν είναι μόνο ντουβάρια, είναι ένα μωσαϊκό κόπου, δουλειάς, αναμνήσεων… Είναι ένα μωσαϊκό στιγμών μιας ζωής. Να προστρέξει σε βοήθεια στην Ιπποκράτειο Πολιτεία πήγε και το παλικάρι, που δυστυχώς έχασε τη ζωή του, ο εθελοντής πυροσβέστης Βασίλης Φιλώρας, πατέρας δύο παιδιών.

Το να λέει μία κυβέρνηση ότι, τα σπίτια ξαναχτίζονται και την ίδια ώρα να καίγονται οι περιουσίες χιλιάδων ανθρώπων, αν δεν είναι ενδεικτικό της αναλγησίας της, τότε τι είναι; Ναι, δεν είχαμε ένα δεύτερο Μάτι, αν αυτό ήταν το ζητούμενο. Ναι, η ανθρώπινη ζωή δεν αναπληρώνεται. Ναι, τα σπίτια ξαναφτιάχνονται, έχει δίκιο ο πρωθυπουργός… Αλλά, πως και από ποιον; Με τι λεφτά, με τι κουράγιο; Δεν είναι οι τοίχοι που γίνονται στάχτη, αλλά ό,τι κουβαλούσαν μέσα τους μέχρι χθες.

Θα έπρεπε να ντρέπονται όλοι εκείνοι οι αρμόδιοι, οι υπεύθυνοι, όλοι όσοι πρόδωσαν τον κόσμο που τους εμπιστεύτηκε. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό σε μια κοινωνία, για να λειτουργεί με αρχές και όχι άναρχα, από την εμπιστοσύνη. Αυτή την ψήφο εμπιστοσύνης πήρε η κυβέρνηση και αυτό το κράτος εμπιστεύτηκαν οι πολίτες. Οι πολίτες, που υπάκουσαν στην καραντίνα, που εμβολιάστηκαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό, που έκαναν υπομονή στην ανέχεια, στην ανεργία, που, λόγω της  πανδημίας του κορονοϊού, έδωσαν πίστωση χρόνου και πολλές δικαιολογίες. Και σήμερα έχουν κάθε δικαίωμα να την κρίνουν, όταν τους γυρνά την πλάτη.

Επτά εικοσιτετράωρα τώρα, χιλιάδες άνθρωποι παλεύουν να σώσουν ό,τι μπορούν, φωνάζουν στις τηλεοπτικές κάμερες για βοήθεια και ζητούν κάποιος από την κυβέρνηση να τους πει τι θα κάνει γι αυτούς, φωνάζουν με φωνή που τρέμει από τον φόβο, την οργή και συνάμα την απελπισία, που προκαλεί η εγκατάλειψη…

Ναι, είναι πολλά τα μέτωπα, αλλά σε μια χώρα που έχει υποφέρει από τις φωτιές, έπρεπε να υπάρχει ετοιμότητα και πληρότητα δυνάμεων, αλλά και σχεδιασμός, πολύ νωρίτερα.

Τι να τα κάνουμε τα συγχαρητήρια της Ευρώπης στην κυβέρνηση, που εκτελεί σωστά τις ευρωπαϊκές οδηγίες, όταν οι χαμένες περιουσίες των Ελλήνων ξεπουλιούνται από τις τράπεζες στα ξένα funds;

ΕΝΦΙΑ για το σπίτι, το χωράφι… Δυσβάσταχτοι φόροι, όλα αυτά τα τελευταία (περισσότερα από δέκα) χρόνια, που βιώνουμε μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, καταχρεωμένα νοικοκυριά στο Δημόσιο, στις τράπεζες, Κόκκινα Δάνεια, χαμένες περιουσίες. Και ήρθε κι ο κορονοϊός και χάθηκαν πολλές ανθρώπινες ζωές, χάθηκε κι η ελευθερία μας, η χαρά μας, η αγκαλιά μας και χάθηκαν πολλές δουλειές και έκλεισαν  σπίτια και άλλα θα χαθούν από τα νέα Κόκκινα Δάνεια και τώρα αυτό…

Κι έρχεται στα χείλη το ερώτημα, πότε επιτέλους θα αναλάβει κι αυτό το κράτος τις ευθύνες του και θα πάψει να φτερουγίζει σαν αθώα περιστερά, πάνω από τα αποκαΐδια των λαθών του;

Σήμερα όλος ο κόσμος θρηνεί για το παλικάρι που χάθηκε άδικα, για τη νεκρή φύση, για το βιός του συνανθρώπου τους που έγινε στάχτη, για τα ζώα που κάηκαν… Και αύριο; Τι θα γίνει αύριο; Πόσο βαριά είναι αυτή η σκέψη…

Όμως, όταν υπάρχει ο πυροσβέστης, ο πιλότος των πυροσβεστικών αεροσκαφών, ο αστυνομικός, ο δημοτικός υπάλληλος, ο λιμενικός, ο στρατιώτης, που με ό,τι μέσα διαθέτει κάνει ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό κι ακόμα περισσότερα, όσο υπάρχουν όλοι εκείνοι οι πολίτες-εθελοντές, που είτε ρίχτηκαν στη μάχη με τις φλόγες, είτε έσωσαν εκατοντάδες ζώα, από άλογα μέχρι το… κοτοπουλάκι που είδα, εσάς κύριε, να φέρνετε προχθές στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης, όσο υπάρχουν άνθρωποι που ενημερώνουν με ψύχραιμη φωνή κι ευαισθησία, όσο υπάρχουν ιδιώτες, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, που προσφέρουν ό,τι έχει ο καθένας για να βοηθήσουν είτε στις φωτιές, είτε τους πληγέντες, αλλά και εκείνοι οι άνθρωποι που ανοίξαν το σπίτι τους να φιλοξενήσουν συνανθρώπους τους και εκείνοι που περιέθαλψαν δεκάδες ζώα, ε ναι, υπάρχει ελπίδα. Κι αυτό είναι το πρόσωπό της.

Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος αυτού του τόπου. Είναι ο σεβασμός στη ζωή, που δεν έχει όνομα, δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει τιμή κι όμως έχει τεράστια αξία.