Περί δημοκρατίας και άλλων ανοητολογιών

Όπου κι αν σταθείς, ότι κι αν διαβάσεις ή ακούσεις τις τελευταίες ώρες, θα αφορά στην «δημοκρατία νίκησε στις εκλογές στη Γαλλία».

Ποια δημοκρατία νίκησε, όταν ο Μακρόν βγήκε  πρόεδρος με το 28% των ψήφων στις πρώτες εκλογές –γιατί εκεί φάνηκε η πραγματική δυναμική του-  και  τις δεύτερες εκλογές τις πήρε όχι με τη θετική ψήφο των Γάλλων πολιτών υπέρ του, αλλά με την αρνητική προς την Λεπέν, είναι κάτι που, πραγματικά, ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο.

Μία ατελείωτη… ανοητολογία.

Μία μπουρδολογία, άνευ προηγουμένου.

Όλη η Ευρώπη ήθελε τον Μακρόν, και όχι την Λεπέν.

Κανένας, από αυτούς που ήθελαν τον Μακρόν και απεχθάνονταν την Λεπέν δεν ενδιαφέρθηκε για τους Γάλλους πολίτες.

Για τα δικά τους  συμφέροντα, ενδιαφέρονταν.

Η Γερμανία, για παράδειγμα, όπως αναφέρει η Ντόιτσε Βέλε ήθελε Μακρόν για να συνεχιστεί η Γαλλογερμανική συνεργασία.  Συνεργασία σε επίπεδο εταιριών, βιομηχανιών, οικονομικών συμφερόντων, φυσικά.

Είναι αυτές οι συνεργασίες ωφέλιμες για τους απλούς πολίτες των δύο  χωρών;

Φυσικά και όχι, κατά την ταπεινή μου άποψη.

Γι’ αυτό μου προκαλεί ατελείωτη θλίψη όλη αυτή η κουβέντα περί νίκης της δημοκρατίας στις εκλογές στη Γαλλία.

Οι εκλογές αυτές ανέδειξαν τον μεγάλο χαμένο.

Που δεν είναι άλλος από τον μέσο Γάλλο πολίτη.

Που θα καταλάβει πολύ καλά τι εστί Μακρόν, όταν θα βγουν ξανά στους δρόμους τα κίτρινα γιλέκα και ο Μανολάκης θα στείλει τις ειδικές δυνάμεις στης αστυνομίας να τους σαπίσουν στο ξύλο…