Ποιος δουλεύει ποιον, κύριε Μητσοτάκη;

Ρίγος μας διαπέρασε, στα μισά της περασμένης εβδομάδας, όταν γίναμε γνώστες του γεγονότος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναισθάνεται τι εστί φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός. Και όχι μόνο γνωρίζει την έννοια των δύο αυτών όρων, αλλά έχει και έτοιμο πρόγραμμα για την αντιμετώπισή τους.

Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πραγματοποίησε, την προηγούμενη Τετάρτη, βαρυσήμαντη παρέμβαση σε εκδήλωση, που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», με θέμα «Η μάχη κατά της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού». Το αστείο του πράγματος ξεκινά από αυτή την ίδια την επιλογή του τόπου και του χρόνου της παρέμβασης. Ο κ. Μητσοτάκης, την ίδια ώρα που πασχίζει -άλλοτε φανερά και άλλοτε όχι- να διαγράψει ό,τι «καραμανλικό» μπορεί να χαρακτηρίζει, ακόμη, τη γαλάζια παράταξη, ανεβαίνει στο βήμα του Ινστιτούτου «Κ. Καραμανλής» και προσπαθεί να πλασάρει κοινωνικό κράτος και παροχές στους αδύναμους.

Και τι δεν έταξε εκεί ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Καθιέρωση Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος για 800.000 πολίτες, με κόστος 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Πρόγραμμα ψηφιακών δεξιοτήτων για μακροχρόνια άνεργους κάτω των 35 ετών. Αύξηση του αφορολόγητου ορίου κατά 1.000 ευρώ για κάθε παιδί και συμμετοχή όλων των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς της χώρας. Ελαστικότερα κριτήρια για την απονομή επιδόματος ανεργίας. Κανονική προεκλογική ομιλία θα την έλεγε κανείς, παραβλέποντας ότι οι εκλογές, βεβαίως, ούτε έχουν προκηρυχθεί ούτε θα ρωτήσει κανείς τον κ. Μητσοτάκη πότε θα γίνουν.

Άλλοι θα πείτε, τι μας νοιάζει εμάς τι λέει ο Κυριάκος και άλλοι ότι, όταν ζυγώνουν εκλογές, όλοι τα ίδια κάνουν: Τάζουν τα πάντα, στους πάντες. Μας νοιάζει, αγαπητοί αναγνώστες, διότι η συγκεκριμένη παροχολογία δείχνει ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. κάνει μία νέα πολιτική επιλογή, ένα νέο πολιτικό ποντάρισμα.

Αντιλαμβανόμενος, μέρα με τη μέρα, ότι το ακροατήριο στο οποίο, προνομιακά και παραδοσιακά, απευθύνεται όχι μόνο κλείνει τα αυτιά στις νεοφιλελεύθερες κορώνες περί μικρού κράτους, συρρίκνωσης δι’ απολύσεων στο Δημόσιο, αθρόων ιδιωτικοποιήσεων και όλων των συναφών, αλλά επιπρόσθετα αρνείται να παρακολουθήσει τη λογική της καταστροφολογίας και του μηδενισμού, τώρα που η οικονομία τοις πράγμασι «γυρίζει», αλλάζει στόχο. Θέλει να «χτυπήσει» την εκλογική «πελατεία» των χαμηλότερων και μεσαίων στρωμάτων, των ανθρώπων, δηλαδή, που ένιωσαν στο πετσί τους τα οχτώ μνημονιακά χρόνια και τη φτωχοποίηση που αυτά έφεραν.

Η στροφή αυτή είναι απολύτως ενδεικτική της έλλειψης στρατηγικής που διακατέχει το Μοσχάτο, από την εκλογή Μητσοτάκη και μετά, αλλά και του πλήρους αδιεξόδου προ του οποίου έχουν βρεθεί, πλέον, οι γαλάζιοι επιτελείς. Πρώτον, αποτελεί σαφή παραδοχή του γεγονότος ότι η δημοσκοπική υπεροχή για την οποία πανηγυρίζουν και τα σενάρια αυτοδυναμίας είναι όνειρο θερινής νυκτός, το οποίο απέχει χιλιόμετρα από την αλήθεια των μυστικών δημοσκοπήσεων και των ποιοτικών στοιχείων, που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δεύτερον, βάζει τη Ν.Δ. σε ένα ανυπολόγιστο ρίσκο, αφού τα «δίχτυα» στα χαμηλότερα στρώματα και στον μεσαίο χώρο εγκυμονούν τον κίνδυνο να διώξουν εκείνους που ένιωθαν να εκφράζονται από τη μέχρι σήμερα βασική γραμμή Μητσοτάκη.

Το σημαντικότερο, όμως, όλων είναι άλλο. Εφόσον, έστω την ύστατη ώρα, ο Κυριάκος αποφάσισε να «συνομιλήσει» με πολίτες που είτε βιώνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό είτε αισθάνονται, στην καθημερινότητά τους, αυτή την απειλή, αργά ή γρήγορα θα κληθεί να δώσει απαντήσεις σε μια σειρά από θέματα, που μέχρι σήμερα έχει κρύψει κάτω από το χαλί: Για τις offshore και τις μπίζνες της Μαρέβας, για τις προνομιακές σχέσεις με εκδοτικά συγκροτήματα και πόλους οικονομικής ισχύος, για την ταύτιση του κόμματος του με τις επιλογές του Μαρινάκη και για πολλά ακόμη θέματα.

Θα χρειαστεί, επίσης, ο κ. Μητσοτάκης, επειδή δεν είναι ούτε προϊόν παρθενογέννεσης ούτε νέος στην πολιτική, να δώσει εξηγήσεις για τα παλαιότερα πεπραγμένα του: Το προ πολιτικής καριέρας επαγγελματικό του «βόλεμα», τις αποφάσεις του ως υπουργού, τις εσωκομματικές του πρωτοβουλίες, τον εναγκαλισμό με τον Σαμαρά, τις καθαιρέσεις «καραμανλικών» και άλλα.

Εν ολίγοις, επειδή ο λαός -και ειδικά οι πιο «αδύναμοι»- δεν έχει ούτε μνήμη χρυσόψαρου ούτε κρίση τόσο ελαστική όσο οι μεγαλοσχήμονες, που με ευκολία πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος των συμφερόντων τους, τα ερωτήματα θα είναι πολλά και οι απαντήσεις οφείλουν να είναι πειστικές. Εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί τους Έλληνες τόσο αφελείς, που μπορούν να ψηφίσουν τον Ηρώδη, επειδή εξήγγειλε πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας…