Ποιος… τρελός παίζει με τα σπίρτα στη Μέση Ανατολή;
Κάποτε ήταν τα Βαλκάνια… Τώρα, η… μπαρουταποθήκη μεταφέρθηκε νοτιοανατολικά, στην Ανατολική Μεσόγειο κι όποιος παίζει με τα σπίρτα στην αυλή της, θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες από την επικείμενη έκρηξη…
Η ανακοίνωση του προέδρου των ΗΠΑ να επισημοποιήσει την απόφασή του για μεταφορά της πρεσβείας της χώρας του στην Ιερουσαλήμ (de facto αναγνώριση της πόλης σε πρωτεύουσα του Ισραήλ), αποτέλεσε τη σπίθα που έβαλε και πάλι φωτιά στην ευρύτερη περιοχή.
Όποια συμφέροντα κι όποια λόμπι κι αν εξυπηρετούσε αυτή η ανακοίνωση, ακόμη κι αν ήταν υλοποίηση προεκλογικών εξαγγελιών, δημιούργησε εκρηκτικό κλίμα σε μία περιοχή όπου οι εντάσεις περίσσευαν. Στη Συρία εξακολουθεί να μαίνεται ο εμφύλιος, με τις εξωτερικές παρεμβάσεις (ένθεν κα κείθεν) να αναζωπυρώνουν τα πάθη, όπου αυτά τείνουν να υποβαθμιστούν. Στο Ιράκ, η κατάσταση δεν λέει να ξεκολλήσει από τον βάλτο, σχεδόν δύο δεκαετίες από την εξολόθρευση του Σαντάμ. Στη Λιβύη, η μετα-Καντάφι εποχή είναι ακόμη πιο περίπλοκη και από την περίοδο της εξέγερσης εναντίον του προηγούμενου καθεστώτος.
Κι εκεί που στα Παλαιστινιακά εδάφη τα πάθη είχαν οδηγηθεί σε ύφεση, μετά από τη συμφωνία της Φατάχ με τη Χαμάς (εξέλιξη που βόλευε και το ίδιο το Ισραήλ, καθώς καταλάγιαζε η ένταση), έρχεται ο «πλανητάρχης» και ρίχνει λάδι στη φωτιά, προκαλώντας νέες Ιντιφάντες και οργή στους «καταφρονημένους» της περιοχής.
Αλήθεια, κανείς από το επιτελείο του δεν προέβλεψε το μέγεθος των επιπτώσεων, που θα είχε αυτή η απόφαση; Μπορεί ο ίδιος ο πρόεδρος να μην… αγαπά τους «ατίθασους» Παλαιστίνιους, αλλά δεν θέλει και πολύ μυαλό για να προβλέψει ότι και μόνο οι δημόσιες δηλώσεις του θα προκαλούσαν επανάσταση…
Δυστυχώς, όπως συνέβη και στις περιπτώσεις του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, ούτε στην περίπτωση της Ιερουσαλήμ είναι ξεκάθαροι οι στόχοι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Όπως επίσης δεν είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το σχέδιό τους για το μέλλον. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι έσπειραν ανέμους και θα πρέπει μόνοι τους να θερίσουν τις θύελλες. Το κακό είναι, ωστόσο, ότι αυτές οι θύελλες κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές και στη σταθερότητα σε μία κρίσιμη περιοχή, για το σύνολο της ανθρωπότητας.
Υ.Γ. Οι εξελίξεις, είτε μας αρέσει, είτε όχι, επιβεβαιώνουν για μία ακόμη φορά πως η Ελλάδα, παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις της, παραμένει ένας ισχυρός πυλώνας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, είναι η μόνη χώρα, που μπορεί άνετα να συνομιλεί με όλους και για όλα, λειτουργώντας παράλληλα κι ως «γέφυρα» για τον διάλογο μεταξύ των πιο ακραίων εχθρών, με στόχο να κατευναστούν τα πάθη και να σβήσουν οι φωτιές…
