«Σάλτα γ@μήσου πια κυρ Παντελή»

18.000 νεκροί και δεν τρέχει κάστανο.

Αυτή τη φορά δεν πρόκειται να τα βάλω ούτε με τον Κ. Μητσοτάκη, ούτε με αυτό το τσίρκο που κατ’ ευφημισμό φέρει την ονομασία κυβέρνηση, ούτε με τα πετσασμένα ΜΜΕ, αλλά με όλους εμάς, που προσδιοριζόμαστε ως απλοί πολίτες.

Όλοι αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε. Κάποιοι παραμένοντας στην εξουσία, κάποιοι άλλοι κερδίζονταν εκατομμύρια, κάποιοι άλλοι κερδίζουν δημοσιότητα και αναγνωσιμότητα.

Εμείς τι κάνουμε; Τουμπεκί.

Είναι σαν τίποτα να μην μας αγγίζει. Σαν να μην έχουμε καμία ενσυναίσθηση. Σαν να μην είμαστε άνθρωποι. Σαν να μην πονάμε από τον άδικο χαμό χιλιάδων συνανθρώπων μας.

Νομίζω ότι όλο αυτό το περιγράφει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο τραγουδοποιός Σταμάτης Μορφονιός, σε ένα τραγούδι που έκανε αίσθηση, καθώς αναφέρεται στους Κυρ Παντελήδες της κοινωνίας μας, το “Σάλτα γ@μήσου πια κυρ Παντελή”. Ένα τραγούδι που γράφτηκε στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου και που αποτελεί διασκευή του τραγουδιού του Πάνου Τζαβέλλα “Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή”.

Μία χαρακτηριστική αποστροφή αυτού του τραγουδιού, λέει:

«Δίπλα σου φόνοι κι εσύ τουμπεκί
είσαι μια αγιάτρευτη κρυφή πληγή.
Σπιτάκι, δουλίτσα, τι-βι και βολή
η σιωπή σου είναι συνενοχή.

Καίγεται ο κόσμος κι εσύ προσοχή
δεν σταμάτησες όμως εκεί.
Σκοτώνεις στο ξύλο τον Ζακ
και σκουπίζεις το αίμα του απ’ το μαγαζί.
Το μαχαίρι στον Παύλο το κρατούσες
μαζί με το κάθαρμα εκείνο τον νεοναζί».

Και αν μη τι άλλο, αυτές οι δύο στροφές ταιριάζουν γάντι στους κυρ Παντελήδες που κοιμούνται ήσυχοι και δεν λένε κουβέντα ενώ η Ελλάδα θρηνεί, από την αρχή της πανδημίας, 18.000 νεκρούς. Το αίμα τους τρέχει στους δρόμους και οι κυρ Παντελήδες πατάνε επάνω και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αρκεί που το αίμα δεν είναι το δικό τους. Και των παιδιών τους να ήταν, μία δεν θα δίνανε. Μόνο το τομάρι τους τους ενδιαφέρει.

Σάλτα γ@μήσου πια κυρ Παντελή…